توییت فارسی یک برادر یمنی:
زمانی که جنگ علیه یمن تمام شود.
درهای ورود به آن را خواهیم بست
و بنری خواهیم زد و در آن مینویسیم:
به تنهایی از شادی می گرییم، همانگونه که در غم به تنهایی زیستیم.
ورود ممنوع🚫 به جز ایرانی های با وفا،پاکترین مردمان روی زمین.
#یمن
@Tolou1400
🌈☀️
وَ اَيْقَظَنِي إلَي مَا مَنَحَنِي بِهِ مِنْ مِنَنِهِ
وَ إِحْسَانِهِ
و صبح ها،
یک نفر ما را بیدار می کند
تا با ما #مهربانی کند ...
#دعای_صباح
#صبح_شد_خیر_است 🌞
@Tolou1400
ازدواج بعد از 30 سالگی بازم قشنگه،
خونه خریدن بعد از 40 سالگی هنـوز
ڪار بزرگیه ! پس اجـازه ندین افڪار
پوسیدهیِ دیگران مسیر زندگیتون رو
تعیین کنه🕵🏻♀🌼'!
یک زندگیِ زیبا، با یک ذهنِ زیبا آغـاز
میشود :)💛
#انگیزشی
@Tolou1400
✅ امام علی علیه السلام:
نصيحت را از كسى كه آن را به شما هديه میكند بشنويد و آن را با جان و دل بپذيريد.
#حدیثنوشته
🌿🌱🌿🌱🌿
@Tolou1400
📖 #فرنگیس
#قسمت_دوم
#فصل_هشتم
همان روز اول، نیروهای خودی همۀ مردم روستا را جمع کردند. رحیم و ابراهیم هم توی آن نیروها بودند. دوباره برادرهایم را میدیدم. آخرین بار کی دیده بودمشان؟
یادم نمیآمد.
نیروها برای مردم حرف زدند و گفتند که تمام دشت و روستا پر از مین است. میگفتند نیروهای صدام موقعی که اینجا بودند، مینکاری کردهاند تا وقتی نیروهای خودمان به اینجا میرسند، کشته شوند.
از رحیم پرسیدم: «مین چه شکلی است؟»
سرش را تکان داد و گفت: «به هر شکلی هست. باید هر جا پا میگذارید و بچهها هر کجا میروند، حواسشان باشد.»
نیروهای خودی هشدار دادند و گفتند: «مین از بمباران بدتر است. نقص عضو می شوید حواستان باشد.»
نیروهای جهاد، سریع خاکبرداری را شروع کردند. ما در گورسفید، شورای ده داشتیم و شورا مشخص کرد خانۀ هر کس کجا ساخته شود. نصرت کمری و حسین علیخانی و بهروز کیانی شورای ما بودند. یک روز مردم را جمع کردند و خودشان هم کاغذ دست گرفتند. ردیفردیف جای خانهها را مشخص کردند. جهاد که میخواست برایمان خانه بسازد، اعلام کرد که باید خانهها را آن طرف خانههای قبلی بسازند. جایی که مشخص کردند،
خانه های قبلیمان زیاد دور نبود. مهم این بود که سرپناهی داشته باشیم.
به نوبت خانههای مردم را میساختند. مردم هم کمکشان میکردند و برایشان غذا میپختند. تا وقتی خانهها درست شود، با چوب و شیروانی برای خودمان کپر درست کردیم. حتی داخلش را گِل و گچ کردیم و خوشگل شد.
وقتی یک روز آمدند و گفتند امروز نوبت شماست تا خانهتان را بسازند و بعد کاغذ و خودکار دستشان گرفتند و گفتند اینجا خانۀ علیمردان حدادی است، دلم پراز شادی شد. خانهها را با سنگ و چوب و تخته بالا آوردند. هر روز برایشان غذا درست میکردم و دم دستشان این طرف و آن طرف میرفتم. همهاش میگفتند: «فرنگیس خانم، شما نمیخواهد کار کنید.»
اما دلم طاقت نمیآورد. میگفتم خودم دوست دارم کمک کنم. علیمردان هم کمک میکرد. گاهی من مواظب رحمان بودم و او کار میکرد، گاهی او از رحمان مراقبت میکرد و من کار میکردم. وقتی برق و آب هم کشیدند، خانه را تحویلمان دادن
ساختن خانۀ ما حدود دو ماه طول کشید. در آن زمان، رحمان خیلی بیقراری میکرد و من مجبور بودم، هم از بچهام نگهداری کنم و هم مشغول کارهای دیگر شوم. اما خوشحال بودم از اینکه به ده برگشتهام و به زودی خانه خواهم داشت.
بعد از چند ماه، همۀ مردم ده خانهدار شدند. گورسفید دوباره زنده شده بود. مردم برگشته بودند و میخواستند دوباره کار و زندگی کنند. همه خوشحال بودیم از اینکه باز توی خانۀ خودمان هستیم. شوهرم ارام ارام کارگری توی مزرعهها را از سر گرفت و من بیشتر حواسم به رحمان بود. گاهی به آوهزین میرفتم و به خانوادهام سر میزدم. برای آنها هم خانه ساختند. همه دارای سرپناه شده بودند.
اما دوباره عراقیها بدتر و بیشتر شروع کردند به بمباران هوایی. انگار گورسفید نقطۀ اصلی و هدف آنها بود. بیشتر بمبهای خوشهای میزدند. گاهی هم از نزدیک، رگبار میگرفتند به مردمی که توی دشت و ده بودند.
یک بار که آوهزین بمباران شد، سریع خودم را به خانۀ پدرم رساندم. تمام روستا بمباران شده بود. وارد خانه که شدم، دیدم پدر و مادرم میلرزند و بالشی را جلوی خودشان گذاشتهاند. سریع بغلشان کردم و گفتم: «چیزی نشده، نگران نباشید.»
بعد لیلا از چشمه آمد. پرسیدم: «تو کجا بودی؟»
گریه کرد و گفت: «رفته بودم چشمه.»
خواهر کوچکترم رفته بود توی چشمه قایم شده بود. شنیده بود کنار چشمه بهتر است. از پدرم پرسیدم: «این بالش برای چیست؟
گفت «فکر کردم بمبها دارد روی سرم میریزند. گفتم بهتر است اصلاً نبینم!»
روکش بمب خوشهای، افتاده بود توی حیاط و پدرم که دیده بود، فکر کرده بود اصل بمب است و از ترس بالش را جلوی چشمش گرفته بود تا انفجار را نبیند و به مادرم گفته بود چشمت را ببند و اشهدت را بخوان!
بمب خوشهای اینطور است که در هوا، از داخلش بمبهای کوچکِ زیادی بیرون میآید. پوکهاش که دراز و بزرگ است، جدا میشود و همان پوکه افتاده بود توی خانه و پدرم فکر کرده بود بمب است و الآن عمل میکند. از ناراحتی، دستم را رو به آسمان بلند کردم و گفتم: «خدایا، حق ما را از صدام بگیر.»
به پدرم گفتم: «از پشت بالش بیا بیرون، نترس. این پوکۀ بمب خوشهای است.»
پدرم هنوز میترسید. بلند شدم و پوکه را به هر سختی که بود، از حیاط بیرون انداختم. پدرم را که در آن حالت دیده بودم، انگار دنیا را توی سرم زده بودند
.
یکروز که داشتم حیاط را جارو میزدم که زن همسایه آمد دم در و صدایم زد. رفتم
سلام کردم. تعارفش کردم بیاید تو. نیامد. رنگش پریده بود. با تعجب پرسیدم: «چی شده؟»
مِنمِن کرد و گفت: «چیز مهمی نیست. پیغام دادهاند که برادرت ستار دستش زخمی شده.»
تا این را گفت، توی سر زدم. آن موقعها ستار دوازده سالش بود. جارو را پرت کردم روی زمین
و به طرف خانۀ پدرم دویدم. با خودم هزار جور فکر میکردم. توی راه آنقدر حالم بد بود که مرتب فکر میکردم
وقتی رسیدم دیدم مادرم گریه میکند و زنها دلداریاش میدهند. زودی نشستم کنارش؛ شانههایش را تکان دادم و پرسیدم: «چی شده؟»
پدرم جلو آمد و گفت: «نگران نباش. کمی دستش زخمی شده، اما حالش خوب است.» پرسیدم: «کی؟!» گفت: «ستار.»
افتادم روی زمین. یک نفر لیوان آب داد دستم.
پدرم کنارم نشست.
پرسیدم: «کجاست؟ چی شده؟»
گفت: «کنار گوسفندها بوده و خودکاری پیدا کرده. خودکار را نگاه میکند که یکدفعه خودکار توی دستش میترکد. پسرعمهاش هم بوده. حال هر دوشان خوب است، نگران نباش.»
لیلا که حرفهای پدر را شنید، جلو آمد و با بغض گفت:
فرنگیس «یک انگشتش نیست،
تمام بدنش سوراخ شده بود.»
وقتی لیلا اینها را گفت، فریاد زدم: «شما که گفتید چیزی نیست؟»
دنیا دور سرم میچرخید. با عجله بلند شدم و گفتم میروم بیمارستان. پدرم جلویم را گرفت و گفت: «برادرهایت رفتهاند. نگران نباش. خبر آوردهاند حالش خوب است
الان میرسند وقتی ستار برگشت، یک انگشت نداشت. بقیۀ انگشتهایش هم زخمی و تکهتکه بودند. تمام بدنش پر از ترکش بود. روی صورتش دست کشیدم. زیر چشمش گود شده بود و جای ترکش پیدا بود. گفتم: «ستار، خدا را شکر که چشمت طوری نشده. مرا خوب میبینی؟»
خندید و گفت: «آره، میبینمت!»
بوسیدمش. انگشت کوتاهش را آرام بوسیدم. چوپانِ کوچک زخمی بود. با اخم گفتم: «مگر نگفته بودند چیزهای برداشتی
نگاهم کرد و با ناراحتی گفت: «به خدا اگر خودت هم آن خودکار را میدیدی، برمیداشتی. فکر میکردی واقعی است. پسرعمه هم با من بود. گفتم نگاه کن، این خودکار چقدر قشنگه. گفت آن را دستت نگیر، اما تا خواستم بیندازم، یکدفعه ترکید.»
بعد ستار زد زیر گریه و ادامه. داد: «وقتی خودکار را انداختم، شکم پسرعمه را دیدم که پاره شد و رودههایش معلوم بود. اما
پسر عمه فرار کرد. هر چی صدایش زدم، از ترس نایستاد. فرنگیس، شکمش را دیدم. سوراخ شده بود.»
دستی به سر ستار کشیدم.
گفت: «وقتی لیلا آمد و دیدم ترسیده، گفتم من چیزیام نیست، برو کمک پسرعمه. شکمش پاره شده.»
رحیم که ستار را از بیمارستان برگردانده بود و تا آن وقت چیزی نگفته بود، رو به من کرد و گفت: «خدا به هر دوی بچهها رحم کرده. کارگرهایی که توی ستاد بازسازی بودند، متوجه شدهاند و هر دو را بردند بیمارستان.»
بعد رو به من کرد و گفت: «فرنگیس، اگر خودم توی ده بودم، حتماً مواظبشان بودم. اما نیستم؛ هم من و هم ابراهیم.»
نالیدم و گفتم: «رحیم، به خدا من هم دورم. سعی میکنم بیشتر سر بزنم، ولی...»
ستار درد میکشید. انگشتش درد میکرد، همان انگشتی که نداشت. بدنش درد میکرد. ترکشهای سیاه، تمام بدنش را پر کرده بودند. ترکشها خیلی ریز بودند. با ناراحتی و گریه به رحیم گفتم: «پس این ترکشها را چه کار کنیم؟»
گفت: «دیگر به ترکشها فکر نکن. دکتر گفت تا آخر عمر با ستار هستند.»
#ادامه_دارد ...
@Tolou1400