با آنکه اسلام پوشیدن لباسهای ابریشمی را برای مردان ممنوع کرده بود، مراکز بزرگی از این صنعت پیدا شد و صنعتگران با شوق و علاقه به تکامل آن پرداختند و بازرگانی چنان رواج پیدا کرد که واژگان و اصطلاحات مربوط به آن در زبانهای اروپایی وارد شد. پارچه هایی را که از فسطاط، پایتخت اولیه مسلمانان در مصر، به انگلیس می بردند، #فاستونی می نامیدند و یا پارچه هایی که امروز دمسک (#دمسه) و یا دمیاطی می نامیم از بزرگترین مراکز بازرگانی آن روز، یعنی دمشق، وارد می شده است. پارچه های مسلمانان را بازرگانان #ایتالیایی از دمشق وارد می کردند. پارچه های گرانادا آندلس در بازارهای اروپا، به نام گرانادین معروف بود و تافته های #ایران نیز در اروپا بسیار رواج داشت. در قرن ششم هجری، در محله عتابية بغداد پارچه های ابریشمی معروفی می بافتند؛ در اسپانیا نیز به تقلید از آنجا این نوع پارچه بافته می شد و بازرگانی آن در اروپا رواج کلی پیدا کرد و در جشنهای بزرگ دربارهای اروپا خانمها با لباسهای ابریشمی بافته شده ایران شرکت می کردند. قطعه هایی از پارچه های ابریشمی بافت بغداد و ایران امروزه در گنجینه های برلن، لوور و لیون موجود است که آنها را در پایان قرن دهم میلادی بافته اند و از نشانهای خاص آن رنگ قرمز، زرد و سیاه و تصاویر حیوانات و پرندگان روی آنهاست. یکی از این نشانها، نقش فیل است که در ابریشم کاریهای قدیم ایران بوده و در مقبره شارلمانی یک قطعه ابریشم کاری موجود است که این ویژگی را دارد. مسلمانان هر روز بیش از پیش بازار این گونه ابریشم کاریها را در غرب گسترش می دادند؛ چنان که پس از مدتی در برخی مراکز اروپا ماشینهایی نصب شد و صنعتگران مغرب رقابت خود را با کارخانه های مشرق و اندلس آغاز کردند. در جزیره سیسیل در قصر پالرمو، مسلمانان کارخانه ابریشم بافی تأسیس کردند. مدتها پارچه های نفیس از آنجا به دیگر نقاط اروپا صادر می شد تا آنکه سیسیل به دست نرمانهای مسیحی فتح شد. صنعت ابریشم بافی شهرهای گوناگون ایتالیا از همین جا رونق گرفت و در قرن چهاردهم میلادی به اوج پیشرفت خود رسید. 📚منبع: گوستاو لوبون، تمدن اسلام و عرب @tonnel_zaman