. توت فرنگی خوردن آن زمان در خانه ما انقدر علی السویه نبود. اساسا توت فرنگی هم میوه‌ای دم دستی نبود. میوه‌ای که مثل این سالهای اخیر، تمام سال در فروشگاه‌های خاصی موجود باشد و از اسفندماه هم رسماً وارد بازار شود تا اواسط تابستان. توت فرنگی آن موقع‌ها خواهر گوجه سبز بود. البته من فکر می‌کردم خواهر برادرند. مثل قاشق چنگال که زن و شوهر بودند یا لیوان‌ها که رفیق جان در جانی استکان‌ها. توت فرنگی همیشه با گوجه سبز روانه بازار می‌شد. بابا از سر کار که می آمد، یک پلاستیک گوجه سبز می آورد و یک پلاستیک کم وزن‌تر توت فرنگی. بعد تا بساط ناهار راه بیافتد، مامان توت‌فرنگی‌ها را می‌شست. گوجه سبزها را آب می‌کشید یک کاسه شکر می‌گذاشت تنگ سینی و روی گوجه سبزها هم کمی نمک می‌پاشید. من عاشق همین لحظه بودم. لحظه‌ای که توت‌فرنگی‌ها را داخل شکر فشار بدهم. صدایش مثل فرو کردن چکمه‌ها در برف بود. خرپ خرپ. طراوت و بوی خاکِ بادِ کولرِ چند روز راه افتاده، عطر توت فرنگی، صدای خرچ خرچ گوجه سبز گوشه‌‌ی لپ‌های کوچکمان... آن زمان در خانه ما حتی توت فرنگی خوردن آداب داشت. مثل خیلی از چیزهای دیگر... من در به در دنبال همان آدابم. همان روزها... . @truskez

دلم برای زندگی عادی‌ام تنگ شده‌ست. یادم نمی‌آید آخرین بار کی آشپزی کردم، کی پیاز خرد کردم و ایستادم پای گاز تا پیازها طلایی شود و بعد چه و چه اضافه کنم تا دم ظهر بوی غذا بپیچد در خانه. یادم نمی‌آید آخرین بار کی درست و حسابی غذا خوردم. بدون حال تهوع قبل و بعدش. کی غذا خوردم و پس نیافتادم، شکمم سنگین نشد و از غذا خوردن پشیمان نشدم. حتی یادم نمی‌آید آخرین روزی که با انرژی فراوان و در حالتی غیر درازکش با زینب بازی کردم چه روزی بود؟ این روزها زندگی‌ام افتاده است روی دست انداز... دست اندازی عریض و طویل. هر چه می رانم‌ تمام نمی‌شود. درست در بالاترین نقطه‌ی دست‌اندازم. خدایا من را کم‌کم بفرست پایین. من از ارتفاع خوشم نمی‌آید ... @truskez

. « آب » درست است اینجا هیچکس به من (مثل فاطمه موسوی) پیام نمی‌دهد یم امروز کو؟ اساسا آنقدر هم حرف جذابی ندارم این روزها، جز یک سری غر و تهوع و دلتنگی که کسی سراغ نوشته‌هایم را بگیرد‌. اما خب... من که باید بنویسم... مثلا بنویسم این روزها مثل هیچ روزی نیست. حتی مثل روزهایی که یکبار دیگر در این حال و هوا بودم... آن دفعه، آن روزها حداقل آب خوش از گلویم پایین می‌رفت. این روزها اما مدام تشنه‌ام. سیرآب نمی‌شوم. از ترس حال بد و دل درد و تهوع بعدش، یک قورت آب میخورم و مغز لعنتی‌ام مرا پرت می‌کند به روزهای بچگی که یک دست زیر شیر، تا مرز ترکیدن اب می‌خوردم... چنان حسرتی به دلم چنگ می‌اندازد که چند دقیقه دچار غم عمیقی می‌‌شوم. شاید همین عطش، رزق این بچه باشد. رزقش حسینی است. جز این باشد راضی نیستم... به والله راضی به این تشنگی نیستم! خدایا دستم به دامنت همین باشد. @truakez

. آیا شما می‌دانستید کش پول و ظرف یک بار مصرف رستورانی بوی مخصوص به خودشان را دارند و از قضا بوی متعنفنی می‌دهند؟ آیا می‌دانستید این بو به قدری واضح است که لازم نیست بینی خود را به این دو بزرگوار چسبانده و نفس عمیق بکشید؟ فقط کافی است در آشپزخانه باشید و این ترکیب سمی روی پیشخوان آشپزخانه باشد؟ ایرادی ندارد! من هم تا امروز نمی‌دانستم! 🤦🏻‍♀️ @truskez

«خطر بزرگ» چند روز قبل با مادرم سر میز آشپزخانه خانه‌شان نشسته بودیم و حرف می‌زدیم. بگذارید همین جا بگویم، میز آشپزخانه خانه مادر و پدرم چه آن زمان که شش نفره بود، چه بعدها که با عروس شدن خواهر بزرگم چهار نفره شد، چه حالا که شبیه این کانتر‌های باکلاس شده و به عنوان میز هم استفاده می‌شود، همیشه استراتژی‌ترین محل برای صحبت‌ها و تصمی‌های جدی و مهم در خانه پدر و مادرم بوده و هست. آن شب هم مثل الباقی گفتمان‌های حیاتی گذشته، مادرم از کودکی‌اش تعریف می‌کرد و از شیوه تربیتی پدر و مادرش. از حساسیت دائمی مادربزرگم روی اخلاقیات و بعدها حساسیت خودش روی این مورد. یادم بود. ما سه خواهر همیشه جزو بچه‌های مودب فامیل بودیم. از آن بچه‌ها که فعل‌هایشان را جمع می‌بندند، تو را شما می‌گویند و این قسم چیزها. من حتی تا قبل از ورود به دوره پرشکوه راهنمایی و آغاز عصر نوجوانی، هیچ فحش درست حسابی بلد نبودم. جز احمق احتمالا که آن هم از بچه‌های بی ادب دوران دبستان یاد گرفته بودم. مادرم از اخلاق می‌گفت. از تربیت خودش، از تربیت ما سه نفر و ... که ناگهان گوش‌هایم زنگ زد! سوت بدی در سرم پیچید‌. روی صندلی وا رفتم! -من همین الانشم به اخلاق زینب خصوصا تو مهمونی‌ها حساسم. مادرم لبخند زد. - دوست دارم جوری رفتار کنه که خیلی مودب باشه، کار زشتی نکنه، حرف بدی نزنه... وای خدایا زینب خیلی بچه‌‌س هنوز آخه... مادرم هم درد من بود. من را می‌فهمید: آره خب زینب هنوز واقعا کوچولوعه. از سه روز پیش مدام پرت می‌شوم به تمام مهمانی‌هایی که با زینب رفته‌ام. خانه دوست‌هایم، خانه فامیل، مولودی، روضه، اینور، آنور‌‌... چراغانی می‌شد دلم وقتی کسی می‌گفت: دخترت چقدر خانومه! خدایا من چقدر تباه بودم! دختر دو ساله مگر باید خانم‌ باشد؟ من چرا کیلو کیلو قند در دلم آب می‌کردم؟ چرا وقتی چوب شورش را به دختربچه کنار نمی‌داد، گونه‌هایم سرخ می‌شد و خجالت می‌کشیدم؟ زینب تازه دو سال و پنج ماهش است! شاید باید همین جمله را قاب کنم بزنم بیخ دیوار! باید خودم را نجات بدهم! هم خودم هم زینب! @truskez

. «پیاز» چیزی نمانده بود پیازهایمان سبز شود علی امروز ایستاد پای سینک تا هر چه پیاز داشتیم را پوست بکند‌. چشم‌هایش حساس است. دو لایه پوست می‌کَند رودخانه راه می‌افتد و بینی‌اش فخ فخ می‌کند. -میخوای همه‌شون رو سرخ کنی؟ -اره دیگه، دارن سبز میشن‌. تقریبا دو ماهی می‌شود کرکره پخت و پز آشپزخانه پایین است. آن هم آشپزی جدی... غذایی که پیاز سرخ کرده بخواهد و گوشت تفت داده شده. علی ده‌ها پیاز سفید و تمیز را گذاشت کنار دستش. -علی جان اگه با من کاری نداری برم بخوابم یک‌ کم. آمدم تو اتاق. در را بستم. پنجره باز است اما انگار علی همین بیخ بینی من پیاز سرخ می‌کند. همین‌جا ور دل من. اصلا انگار بالشتم را گذاشتم زیر گاز آشپزخانه. تارهای بینی‌ام بوی پیاز می‌دهد. خوابم نمی‌برد. تمام تمرکزم را گذاشتم حالم بد نشود، محتویات معده‌ام را سر جایشان نگه دارم و ویلان و سرگردان حمام نشوم! هفته چندمم؟ من همیشه عاشق بوی پیاز سرخ شده بودم!

فقط کافی است زینب بخوابد، علی نباشد... مغزم فورا دست به کار می‌شود و من را پرت می‌کند هر جا بخواهد. امروز از صبح مدام من را می‌کوبد به در و دیوار. مغزم فریاد می‌کشد تو یک بازنده‌ای و بعد صدای پوزخندش خط می‌اندازد روی قلبم. می‌گویم نه... مگر ندیدی دو روز پیش چه شد؟ من بازنده نیستم. همین وقت است که بلند می‌شود، می‌خواباند در گوشم. می‌گوید چشم‌های کورم را باز کنم. -نمی‌بینی از صبح چه شده؟ با پروریی می‌گویم: چیزی نشده. ولم نمی‌کند. -امروز به جهنم. آن روز چه؟ آن روز دیگر چه؟ وقتی به همه باختی؟ خودت هم می‌دانی وقت تنهایی برنده‌ای. نه در جدال با بقیه. وقتی پای بقیه در میان باشد تو همیشه می‌بازی. می نالم نه... - ببین خودت را ... این قیافه یک برنده است؟ راست می‌گوید. گوشه رینگ افتاده‌ام. زخمی، تنها، اشک‌هایم سُر می‌خورد. دلم می‌خواهد چنگ بزنم به، کسی، دستی... چیزی ... چیزی شبیه به چادر نماز مادرم. نمی‌شود. دستم بند هیچ‌جا نیست. همان گوشه تا می‌شوم جنینی دراز می‌کشم‌ من تلاشم را کردم اما دنیا به کسی قول نداده اگر تلاش کنی برنده می‌شوی...مغزم راست می‌گوید. من بازنده‌ام. @truskez "اشفته‌های ذهنم"

به بهانه بخش چرا مردی قیصر، از کتاب آداب کتاب‌خوانی 👇🏻👇🏻

تنها یک‌بار دیدمش. دفعات قبل یا از قاب شیشه‌ای تلویزیون بود یا از پشت صفحه‌های نوری گوشی و اینطور چیزها! تمام جلسه، هر چه اتفاق می‌افتاد سر بر می‌گرداندم ببینم چه می‌کند. می‌خندد؟ گوش می‌دهد؟ حرف می‌زند یا اصلا هر چه. نوبت حرف‌هایش که شد چندین و چندبار ازش عکس گرفتم. رویم می‌شد رو به جمعیت می‌ایستادم و از خودم و خودش سلفی می‌انداختم. کتاب‌هایش در کیفم بود و تصویرش بدون هیچ واسطه‌ای، پخش مستقیم و فول اچ‌دی در مردمک چشم‌هایم افتاده بود. جلسه تمام شد. به خودم امدم، تقریبا در صف مقابل میزش ایستاده بودم و سعی می‌کردم زیر فشار جمعیت، به این و آن نخورم. خون در رگ‌هایم می‌دوید. گونه‌هایم گرم می‌کردند برای قرمز شدن. انگشت‌هایم‌ سِر شده بود و کتاب‌ها در دستم وزن گرفته بود. کنارش ایستادم. خدای من چطور باور میکردم یک قدم فاصله ماست؟ چطور باور میکردم نویسنده محبوب دوران نوجوانی‌ام، او که دست مرا گرفت و از رمان‌های زرد و چرت و پرت آن روزها بیرون کشید، اینجا کنارم نشسته و اسمم را می‌پرسد؟ طاقت نیاوردم. او تند تند می‌نوشت و من تند‌تر حرف می‌زدم. -من کتاب خوندن‌ رو با من او شما شروع کردم. تمام کتا‌ب‌هاتون رو خوندم. لبخند زد، گفت مایه افتخارش است و از این دست صحبت‌ها. کتاب‌ها را برداشتم. کتاب‌های دیگر منتظر همین یک پاره خط کلمه بودند. قلبم هنوز می‌زد. از قالب بیست و پنج سالگی خارج شده بودم و صاف افتاده بودم وسط پانزده سالگی. درست همان اشتیاق پانزده سالگی برای دیدن رضا امیرخانی. نویسنده محبوبی که من را به دنیای واقعی ادبیات وصل کرد. هرچند دیگر آنقدرها شیفته کارهایشان نیستم، اما طبق قراری نانوشته یا شاید ادای دین به اولین نویسنده محبوبم، هر زمان کتابی بنویسد، احتمالا به چاپ دوم نکشد که کتاب خوانده شده‌اش در کتابخانه‌ام باشد. کتاب‌خواران با همین چیزها خوشند دیگر... . بعد التحریر: نه عمر عباس معروفی قد داد، نه من آنقدر پول پر جیبم خوابیده بود که راهی آلمان شوم و در کتابخانه هدایت را باز کنم و سمفونی مردگان را بگذارم جلویش و بگویم: در جدیدی از ادبیات با کتاب شما به رویم باز شد. حیف و صد حیف! @truskez

اینجا که کم پیدام، یعنی اینستا فعال‌ترم چند روزه سفریم... سرنوشت این سفر تو هایلایت اردیبهشت ۱۴۰۲ ذخیره کردم دوست داشتید ببینید ❤️ صفحه ام: @zahra.mahdanian

یه گردنبند خوشگل گل گلی براتون ساختم که خودِ خودِ اردیبهشتِ زیباست...مگه میشه این همه دلربا؟!😍 ‌. نام اثر: گردنبند اردیبهشت . رنگ زنجیر و خرج کار ثابت👌 اندازه ی زنجیر متناسب با سفارش شماست😉 گل ها طبیعی هستند❤🌺 . بهاء با احترام : گردنبند با زنجیر ۱۳۰ تومن گردنبند بدون زنجیر ۱۰۰ تومن گوشواره ۶۰ تومن نیم ست ۱۸۰ تومن https://eitaa.com/banooogallery2

من یک خواهر دارم، دست رو هر هنری می‌ذاره می‌درخشه، معماری، نقاشی، طراحی لباس حالا هم رزین ❤️ این کانال بانو گالری، کانال خواهر عزیزمه. جوین بشید و حسابی از دیدن کارهای قشنگش لذت ببرید و صد البته، خرید کنید😁