آرامم... برای خودم چای می‌ریزم، زیر باریکه‌ی نور پنجره می‌نشینم، به جنجال گنجشک‌های خیابان گوش می‌کنم، نفس عمیقی می‌کشم و خوشحالم از اینکه هستم، که کسانی را دوست دارم، که کسانی دوستم دارند، که هدف دارم، که امیدوارم... امیدوارم به رسیدن روزهای خوب‌تر، به اتفاقات خوب‌تر، به ملاقات آدم‌های خوب‌تر، خواندن کتاب‌های خوب‌تر، رفتن به مکان‌های خوب‌تر و داشتن هدف‌هایی خوب‌تر... من امیدوارم به ساختن بهترین‌ها برای خودم و باور دارم که با گذار زمان، بزرگ‌تر، فهمیده‌تر، آرام‌تر و خوشبخت‌تر خواهم شد. نسیم خنکی از شیار پنجره می‌دود بین موهام، یا کریمی از پشت شیشه مرا نگاه می‌کند و من چهار زانو نشسته‌ام در بطن سبزترین و آرام‌ترین دقایق زیستن. #نرگس_صرافیان_طوفان

چه می‌خواهم از دنیا؟ گوشه‌ی دنجی که عایقِ دغدغه باشد و دیوارهایش در مقابل ناامنیِ غم‌ها و خاطرات آدم‌ها، حفاظ داشته باشد. جایی که من باشم و موسیقی و کاغذ و مداد و کتاب‌هایم. من باشم و بی‌خیالی‌ها، من باشم و آرامش، من باشم و تنهایی و جهانی که با من کاری ندارد و آدم‌هایی که سراغم را نمی‌گیرند ... چه می‌خواهم از دنیا؟ مدتی به دور از شلوغی و دغدغه‌ها زیستن، کمی به حالِ خود بودن، کمی خلوت، کمی رفتن، و بی خبر بودن و بی خبر بودن و بی خبر بودن ... ‌ 👤#نرگس_صرافیان_طوفان