نه احساس خوشحالی می‌کنم و نه احساس ناراحتی، نه احساس پیروزی می‌کنم و نه احساس شکست ‌و... . این‌روزا خالی‌م از هر احساسی و این فاجعه‌اس.

نمی‌خوام احساس پوچی تو وجودم رخنه کنه.

آخه نارنجی آدم لذت بردن از دلخوشی‌هایِ کوچک بود. آدم خوشحالی‌هایِ پاک و ساده بود. همونی که با دیدن یه گل خوشحال می‌شد، صحبت کردن با دوستان و اطرافیان اون رو سرحال می‌کرد. همونی بود که با آشپزی کردن، نوشتن، نقاشی کردن، رسیدگی به گل و گیاه، موسیقی گوش دادن، کتاب خوندن، خنده به لب دیگران آوردن، فیلم و سریال و انیمیشن و... تلاش داشت زندگی رو زییاتر کنه و لذت ببره. همونی که با یه پیام ساده از یه دوست قند تو دل‌ش آب می‌شد. چه‌قدر زیبا به آسمون و ابر و ماه و خورشید نگاه می‌کرد هربار خدا رو شکر می‌کرد. و ... .

البته که هم‌چنان به موجودات زنده و آفریده‌های خدا با لبخند نگاه می‌کنه؛

و خُب الان عمیقاً دلم می‌خواد این شرایط رو تغییر بدم🐢.

خُب، خُب باید بهت بگم که این پیام خیلی اول صبحی واسه‌م لطیف و دوست‌داشتنی بود و تو با پرسیدن همین سوال بهم کمک کردی و آره ممنونم ازت عزیزِ ناشناس❤️‍🩹. پ.ن: می‌دونم خودم که الان اول صبح نیست می‌دونم🦦😂، قضیه اینه که من نتونستم زودتر جواب بدم و گرنه اول صبح دیدم این پیام رو.

چه خوبه که حداقل یه آدم امن تو زندگیت باشه تا زمانی که حال دلت خوب نیست بری کنارش و بدون هیچ سانسوری، بدون هیچ ترسی حرفات رو به زبون بیاری، از دغدغه‌هات، نگرانی‌هات بگی و...🦋>>

من هم تو این مواقع گاهی می‌نویسم، اونم برایِ خدا، خدایِ مهربون و شنونده‌م، از خودش می‌خوام که راه درست رو بهم نشون بده، قلبم رو آروم کنه و خودم رو می‌سپرم به آغوش امن و گرم‌‌ش❤️‍🩹. و کم کم و به مرور زمان می‌بینم که داره از آشفتگی درونم کم میشه؛

ولی بچه‌ها چه خوبه که خدا داریم.

امیدوارم که دفتر نامه‌ای به خدا رو یادتون باشه🐣؛

بیاید بیشتر با هم حرف بزنیم، من از این‌کار خوشم میاد🧡!