🌀صوفی‌گری، ابزار تحقق طرح امریکایی «ایجاد شبکه‌ای از مسلمانان میانه‌رو» ✍️در تاریخ دوم آبا‌ن‌ماه ۱۳۸۲، مرکز بین‌المللی «#نیکسون» در واشنگتن، میزبان اجلاسی در خصوص بررسی ارتباط سنت‌های معنوی اسلام با اهداف سیاست خارجی #آمریکا بود. یکی از دستاوردهای این نشست، تأکید بر بخش مغفول #اسلام تحت عنوان «اسلام فرهنگی» یا «#صوفی_گری» بود. به اعتقاد شرکت‌کنندگان در این اجلاس: «این نحله که میلیون‌ها #مسلمان پیرو در جهان دارد، به‌خصوص در #ترکیه و آسیای میانه، آثار اجتماعی، فرهنگی و مذهبی زیادی داشته‌است». این اجلاس را می‌توان سرآغاز مجموعه طرح‌ها و برنامه‌های ایالات‌متحده با محوریت #تصوف قلمداد نمود. در همین سال‌ها بود که طرح جامع امریکا برای ایجاد شبکه‌ای از مسلمانان‌میانه‌رو، آشکار و اجرایی شد. 📝در گزارش منتشرشده از طرح مزبور، می‌خوانیم: «سنت‌گرایان و صوفی‌ها، اکثریت بزرگی از مسلمانان را تشکیل می‌دهند. آن‌ها غالباً مسلمانانی محافظه‌کار با اعتقادات و سنت‌هایی دیرینه می‌باشند... در مقابل، #سلفی‌ها و #وهابیون هستند که دشمنان قسم‌خورده سنت‌گرایان و صوفیان محسوب می‌شوند. ↩️هر زمان که جنبش‌های اسلامگرای رادیکال، ‌قدرت گرفته‌اند، در پی سرکوب سنت‌گرایان و صوفیان برآمدند... از آنجا که #صوفیان، قربانی سلفی‌ها و وهابیون هستند، در صورت یافتن زمینه‌های مشترک با آن‌ها، می‌توان ایشان را متحد طبیعی غرب نامید... اگرچه در برخی موارد، ‌صوفیان تمایلات رادیکالی از خود نشان داده‌ و از گروه‌های ستیزه‌جو حمایت می‌کنند،‌ اما در حالت کلی،‌ گروه‌های #صوفی در طرف طیف میانه‌رو قرار می‌گیرند. 💢برخی جنبش‌های صوفی نیز بسیار #میانه_رو هستند...فتح‌ا... گولن، رهبر مذهبی #ترکیه نیز شکلی از اسلام صوفی مدرن و میانه‌رو را ترویج می‌کند. گولن با اجرای قانون اسلام از سوی دولت، مخالفت کرده و عنوان می‌دارد اکثر قواعد اسلامی به زندگی خصوصی مردم، ارتباط داشته و تنها برخی از آن‌ها به موضوعات حکومتی مربوط می‌شود. وی اعتقاد دارد دولت نباید #قانون اسلامی را اجرا نماید زیرا مذهب،‌ موضوعی خصوصی است و الزامات هر نوع باوری خاص نباید بر کل جمعیت تحمیل گردد.»(1) 📚پی‌نوشت: 1. رباسا، تجل، چریل بنارد، اچ‌.شواترتز، لوول و سیکل، پیتر(مؤسسه رند)، پروژه اسلام امریکایی؛‌ ایجاد شبکه‌ای از مسلمانان میانه‌رو ، ترجمه کاردان،‌عباس و ماه‌پیشانیان، مهسا، مؤسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین‌المللی ابرار معاصر تهران،‌ 1386، صص134- 133.