چیز زیادی نمی‌دانم ، همین را هم که می‌دانم آزارم می‌دهد .

او ؟ روی زخم‌هایم ستاره می‌کشید .

شاید هم امید در صفحهٔ بعدی باشد کتاب را نبند .

دوستان من دارم میرم تو خودم دیر امدم نگران نشید .

اندوه من این است که در دفتر شعرم ‌ ‌بیتی به زیباییِ دو چشم تو ندارم .

اینجا سرزمینی است که برای آزادی جنگیدیم ولی حالا برای نان می‌جنگیم .

واقعآ من آدمی نیستم بتونم مثل دخترای دیگه قربون صدقه‌هایی مثل دور سرت بگردم ، خدا نکنه ، قربونت بشم و عزیزم ، قشنگم و .. راحت بیان کنم. اگه بهت اینآ رو گفتم بدون تو آدم خوب زندگیِ منی .

خدایآ یا من و از یه خبر خوب خرسند کن یا برگردون به دورانی که محله گل و بلبل پخش می‌شد .

.. انگاری خدا شفایم داده .

- امروز متوجه شدم بعضی روزا که غمگینیم ولی دلیل‌ش رو نمیدونیم ، میشه گفت بر اساس افسانه‌ها انسان هایی هستند که می‌میرند اما کسی رو ندارن که براشون سوگواری کنه وظیفه ی سوگواری برای این افراد هر روز به صورت اتفاقی بر دوش یک نفر گذاشته میشه . * البته فکر کنم هر روز نوبت منه .