کوادکوپتر با سرعت از پنجره طبقه دوم خانه ای ویرانه وارد می شود... پس از ورود یکهو سرعتش را کم می کند... با ترس و لرز درون خانه را برانداز می کند... غباری از روی زمین بلند می شود و در میانه آن غبار آرام آرام، مردی به چشم می خورد که بر مبلی نشسته است... آرام... محکم... خسته... استوار...خمیده... مطمئن... تشنه... مقتدر... زخمی... خشمگین... ترسناک... مهربان... پیر... جوان... با ابهت... لحظاتی چشم در چشم می شوند... سکوت محض است... چهره اش در میان چفیه ای پنهان است... هنوز نمی داند او کیست... حتی تصورش را هم نمی کند که او، او باشد... اما او بود... چوب دستی اش را نشان می دهد... نمی دانم چه می گوید... شاید می گوید: اگر مرد هستید بیایید تن به تن بجنگیم... چوب دستی اش را پرتاب می کند... و ما رمیت اذ رمیت... فرمانده ای که کنترل کوادکوپتر را صدها متر آنطرف تر در دست دارد از ترس چشمانش را می بندد و سرش را می چرخاند... تانکها شلیک می کنند... هنوز هوا روشن است... اما می ترسند به سراغ او بروند... امروز سالروز حمله به بیمارستان المعمدانی است... تا فردا صبر می کنند... صبح می شود... گلوله های تانکشان هم نتوانسته او را بکشد... "او" روئین تن بود... هیچ تیری از دشمن بر او اثر نداشت... حتی این بار هم سنگ های سقف خانه شان بر سرش خورده... سنگ های یک خانه فلسطینی... یک خانه عربی اصیل... یک خانه قدیمی... یک خانه به قدمت تاریخ... و چشم اسفندیار او حب وطنش بود... حب خانه شان...حب اهالی این خانه... حب کودکانی که باید مثل همانها به شهادت می رسید و... رسید.. #دلنوشته #مجاهد_قهرمان #فرمانده_یحیی_السنوار #هیئت‌ودیعة‌الحسین‌علیه‌السلام @vadieh_ir