اَللّٰهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ کَما خَلَقْتَنِى فَجَعَلْتَنِى سَمِیعاً بَصِیراً وَلَکَ الْحَمْدُ کَما خَلَقْتَنِى فَجَعَلْتَنِى خَلْقاً سَوِیّاً رَحْمَةً بِى وَقَدْ کُنْتَ عَنْ خَلْقِى غَنِیّاً، رَبِّ بِما بَرَأْتَنِى فَعَدَّلْتَ فِطْرَتِى، رَبِّ بِما أَنْشَأْتَنِى فَأَحْسَنْتَ صُورَتِى، رَبِّ بِما أَحْسَنْتَ إِلَىَّ وَفِى نَفْسِى عافَیْتَنِى، رَبِّ بِما کَلَأْتَنِى وَوَفَّقْتَنِى، رَبِّ بِما أَنْعَمْتَ عَلَىَّ فَهَدَیْتَنِى، رَبِّ بِما أَوْلَیْتَنِى وَمِنْ کُلِّ خَیْرٍ أَعْطَیْتَنِى، رَبِّ بِما أَطْعَمْتَنِى وَسَقَیْتَنِى، رَبِّ بِما أَغْنَیْتَنِى وَأَقْنَیْتَنِى، رَبِّ بِما أَعَنْتَنِى وَأَعْزَزْتَنِى، رَبِّ بِما أَلْبَسْتَنِى مِنْ سِتْرِکَ الصَّافِى، وَیَسَّرْتَ لِى مِنْ صُنْعِکَ الْکافِى؛ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ
دیروز روز ترویه بود
روزی که سیل خروشان حاجیان با لباس های سفید احرام از مکه به سوی صحرای عرفات، سرازیر است تا امروز در عرفات وقوف کنند و فردا در سرزمین مِنی، بر نماد شیطان سنگ بزنند و سرهای خود را بتراشند و گوسفند قربانی کنند
همه سرشار از شوق و اشتیاق به سوی وادی معرفت و روان بودند
اما ناگاه همه دیدند قافله ای بر خلاف جهت این سیل خروشان به جای عرفات به سمت عراق رهسپار است
هر کس این صحنه را مشاهده کرد، علامت سؤال بزرگی در ذهنش نقش بست که :
اینها چرا راه خود را کج کرده اند و در این روز به کجا می روند؟!
روزی که عراقی ها به سمت عرفات در حرکتند، اینها به سمت عراق برای چه میروند؟ برخی بی اعتنا به این صحنه به راهشان ادامه می دهند
ولی عده ای در پی یافتن پاسخی برای سؤالشان از قافله سالار این قافله سراغ می گیرند و می شنوند که:
قافله سالار کسی نیست جز : سَروَر جوانان بهشت؛ حسین بن علی (ع)
عجبا ! حسین؟! حسین بن علی؟! فرزند دلبند فاطمه؟! به کجا می رود چنین شتابان؟!
می آیند و از خود حضرت می پرسند . یا اباعبدلله، چرا راهت را کج کرده ای؟چرا سمت عراق؟ مگر نمی خواهی به منا بیایی و بر شیطان سنگ بزنی و سر بتراشی و قربانی کنی تا حاجی شوی؟!
حضرت اما چه جوابی بدهد به این مردم غافل و ظاهربین؟ به کسانی که امام معصوم را به کج راهه روی متّهم می کنند!
زبان حال حضرت این بود که :
می پندارید که من راه خویش را کج کرده ام و شما در صراط مستقیم هستید؟! شمایی که از شیطان زمان، یزید بنی امیّه غافلید و بر شیطان سنگی سنگ می زنید!
ولی من عرفات و منای دیگری در پیش دارم
اگر شما موی سر می تراشید، من باید سر در راه دوست بدهم و اگر شما گوسفندی یا شتری قربانی می کنید، من قربانی ها در پیش دارم
قربانگاه من کربلاست و قربانی های من علی اکبر و قاسم و عباس و علی اصغر و بهترین بهترینان زمین و زمان
آری این را شاید هم در دلش میگوید و به راه خود ادامه می دهد و حاجیان همچنان با لباس سفید احرام به سوی عرفات در حرکتند و شاید بعضی ها در این فکر که : خدا کند گوسفند ارزان تری گیرمان بیاید تا بتوانیم سوغاتی بیشتری به وطن خود ببریم!
امّا حضرت با عزم و اراده ای الهی و بدون ذرّه ای تردید به به قافله فرمان حرکت می دهد
یک ماه بعد در عصر عاشورا، در گودال قتلگاه در جامه ی سرخ احرام بسته و به جای موی سر، سر را در راه معبود داده است
او به جای موی سر، سر می دهد
قاسم و عباس و اکبر می دهد . . .