اگر به یک سنی که از تاریخ صدر اسلام اطلاع دقیقی ندارد، بگوییم: پیامبر گرامی اسلام بعد از بیست و سه سال تلاش طاقت فرسا برای هدایت بشر، پنج روز قبل از شهادت، در بستر بیماری ناشی از مسمومیّت فرمودند: ایتونی بدواة و کَتِف اکتب لکم کتاباً لن تضلّوا بعدی ابداً یعنی قلم و کاغذی بیاورید تا چیزی برایتان بنویسم که بعد از من گمراه نشوید. اگر تو جای اطرافیان حضرت بودی، با شنیدن این دستور حضرت چه می کردی؟ قطعاً خواهد گفت: با سرعت قلم و دوات و کاغذ برای حضرت می آوردم. سپس به او می گوییم: ولی یکی از افراد حاضر به جای آنکه امر حضرت را امتثال کند، گفت: درد بر پیغمبر غلبه کرده و هذیان می گوید! همان قرآن برای هدایت ما کافی است! قطعاً آن سنی خواهد گفت: خدا لعنتش کند. عجب حرامزاده ای بوده! این کافر میان اطرافیان پیامبر چه می کرده است؟!؟