#عشق_ارادت_به_امام_زمان خود #امام_باقر علیه السلام 🌺 از خراسان آمده بود تا مدینه. تمام راه را پای پیاده طی کرده بود. روزها راه پیموده بود و شب‎ها را با هزار ترس و خوف از خطرهای مختلف، در بیابان‎ها و کاروانسراها سر کرده بود. حالا تمام سختی‎ها پایان یافته و لحظه‎ی وصال پیش رویش بود. چشمان مشتاقش به جمال نورانی محبوب بی‎مانندش روشن شده بود. دلش از شوق لرزید و برای نشان دادن اوج عشق و ارادتش، تاول‏ها و زخم‎های پایش را به شهادت گرفت. به مولا (ع) نشانشان داد و گفت: محبّت و عشق شما مرا چنین مشتاقانه به اینجا کشانده و این گونه مجروحم ساخته است. امام مهربان، خوب می‎دانست بهترین مرهم برای زخم جسم و روح این شیعه‎ی شیدا چیست. لبخند دل‏انگیزش را با طراوت این جمله کامل کرد: «اگر سنگی ما را دوست بدارد، خدا آن را با ما محشور خواهد کرد. آیا دین، چیزی جز محبّت و دوست‏داشتن است؟» کاش می‎دانستم آن لحظه چه بر دل آن مرد گذشت! آیا دردی در زخم‎هایش باقی ماند؟ یا اشتیاق این مژده، بهشت را از همان لحظه در جسم و جانش جاری کرد و تسکینش بخشید؟ ✍️ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 22. 💠@vaghfemahdavi