سوگند می‌خوری.
به روزنه‌های راه نفست،
چین‌های پیشانی‌ات،
حرکت زبان در کامت،
رگ‌های طولانی گردنت
و
همه‌ی اعضا، جوارح و جزئیاتی که من، اصلاً تا امروز نمی‌دانستم وجود دارند.
برای وجود تک‌تکشان شکر می‌کنی. تک‌تکشان را آینه می‌کنی که تکرارِ او کنند.
با هزار زبان و کلمه، خدا را در آسمان می‌نشانی و خودت، در صحرای سوزناک عرفات، از زیبایی پروردگارت تسبیح می‌اندازی و تمام که شد، رشته را پاره می‌کنی.
رشته را پاره می‌کنی و دانه‌ها به زمین می‌افتند.
عدد و رقم‌ها فرار می‌کنند.
دوست‌داشتن او برای تو، در عدد جا نمی‌شود.
شمردن را رها می‌کنی.
سر حوصله، قربان‌صدقه را از سر می‌گیری.
انت الذي نصرتَ...
تو همانی که کمک می‌کنی.
انت الذي شفیتَ...
تو همانی که شفا می‌دهی.
انت الذي اکرمتَ...
انت الذي اجملتَ...
حالا نوبت خودت رسیده.
انا الذي اخطأتُ...
انا الذي اسأتُ...
همَمتُ...
جهلتُ...
من مقابل خدای تو ایستاده‌ام.
درمانده و خطاکار.
صدا از مأذنه‌ها بلند میشود:
الله‌اکبر...
و این دو واژه همان‌هایی نیستند که دیروز شنیدم.
خدایی که تو امروز در بیکران صحرا، تصویر کردی، خدایی که تو امروز داشتی با او حرف می‌زدی، خیلی
بزرگتر است.
امروز عید شناختن خدای تو بود.
باقی خداها، خیلی کوچکند!
✍ ثمین قیاسی
#وقتی_خانه_ما_بهشت_میشود
🔊
@vaghtikhanemabeheshtmishavad
🌐
beheshterowze.ir