أشهد أنّک مؤمن حقّاً ؛ شهادت می‌دهم تو مؤمن واقعی هستی! بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. نسل سی و دوم امام حسن مجتبی علیه السلام بود که در بروجرد از پدر و مادری سید و سیده متولد شد. پدر از همان کودکی نور دیده‌اش را بسیار دوست می‌داشت و احترام می‌کرد و حسین‌آقا صدایش می‌کرد. در زندگیش سختی‌های زیادی را تحمل کرد. سه‌بار ازدواج کرد، یا صاحب فرزند نمی‌شد یا فرزندانش (غیر از یکی‌دوتا) در کودکی و نوجوانی و جوانی از دنیا می‌رفتند. اما سید حسین که در ایمان و تقویٰ و توکل و اطمینان و اعتماد به خدای بصیر حکیم خیبر علیم زبان‌زد بود، دم بر نیاورد و اعتراضی نکرد. احترام و اطاعت از پدر، دیگر شاخصه‌اش بود که لحظه‌ای در امتثال اوامر او کوتاهی نمی‌کرد. اساتیدش در اصفهان و نجف، همگی به فضل وی معترف بودند؛ از آیت‌الله شهید مدرس و مرحوم جهانگیرخان و میرزا ابوالمعالی [باب‌الحوائج] اصفهانی گرفته، تا مرجع بزرگ شیعه سید ابوالحسن اصفهانی همه به او علاقه‌ی خاصی داشتند. گاهی که سر کلاس درس استادش سید ابوالحسن ساکت بود، استاد می‌فرمود آسید حسین نظری ندارید؟! شگفتا که سید دست به قلم شده، برای پدر شاگردش نوشته او را به عنوان مجتهد مسلم و مطلق به همگان معرفی کن و همه را به او ارجاع بده!!! ورودش به قم (که چند سالی بود به داغ حاج شیخ مؤسس مبتلا شده بود) جنب و جوشی عظیم در پی داشت؛ آیات ثلاثه حجت کوه‌کمری صدر و خوانساری و برخی دیگر از جمله امام خمینی مقدم او را گرامی داشته، ملازم درس و مجلسش شدند تا اینکه با وفات سید ابوالحسن اصفهانی و سید حسین طباطبایی قمی، عملاً به مرجع عامه و مطلق شیعیان تبدیل شده، شانزده سال پیشوای جهان تشیع بود. آیت‌الله العظمیٰ حاج‌آقا سید حسین طباطبایی بروجردی مرجعی مقتدر و باعظمت بود که به رغم ساده‌زیستی و عدم تکلف در تعاملات، مورد احترام همه بود خصوصاً شاه و دربار به شدت از او می‌ترسیدند و حساب می‌بردند. از خدمات علمی او بخواهم یاد کنم، کتاب «جامع الاحادیث شیعه» حاصل تلاش‌های او و شاگردانش بود که تحت اشراف او چنین میراث ارزشمندی را به یادگار گذاشتند. مراکز متعدد دینی در سراسر دنیا از دیگر اقدامات ایشان بود که برخی از آنها با گذشت بیش از شصت سال از ارتحالش، همچنان فعالیت دارند و منشاء خدمات هستند. با همه‌ی اینها چنان در برابر خدا احساس کوچکی می‌کرد که مرتب می‌فرمود عمرم به سر آمد و کاری نکردم!!! شاگردان خدمات و مجاهدت‌های استاد را یادآور شده، دلداری می‌دادند اما آقا می‌فرمود خَلِّص العَمل فإنَّ الناقَدَ بصیرٌ بصیرْ!!! ۱۰ فروردین ۱۳۴۰ ش در سن ۸۶ سالگی جهان اسلام را به سوگ مرگ خویش نشاند و در کنار مسجد اعظم قم که یادگار خودش بود، در جوار حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها مدفون شد. حضرت علامه سید محمد حسین تهرانی (شاگرد مبرز سید هاشم حداد، وصی باطنی حضرت آقا سید علی قاضی طباطبایی) هروقت قم می‌آمد، پس از زیارت بانوی بزرگ اسلام حضرت فاطمه‌ی معصومه سلام الله علیها، به زیارت قبر مطهر آیت‌الله العظمیٰ بروجردی می‌شتافت و پس از قراعت فاتحه و ادای احترام، دست بر قبر گذاشته، می‌فرمود أشهد أنّک مؤمن حقّاً ؛ شهادت می‌دهم تو مؤمن واقعی هستی!!! روح پرفتوح‌اش را شاد کنید به ذکر شریف صلوات بر محمد و آل محمد والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) یکشنبه ۱۰ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۲۹ رمضان ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

أللّهم بحقّ هذا اليوم ... بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. عید سعید فطر بر همه‌ی شیعیان و مسلمانان مبارک باد. اعیاد دینی‌مذهبی، فراوان‌اند (جمعه، مبعث، غدیر خم، موالید چهارده معصوم علیهم السلام، و ...)؛ اما در این بین، دو عید بزرگ «فطر و قربان» از اهمیت خاصی برخوردارند و از آنها به «عیدین» یاد می‌شود. این اهمیت، از تفکر در فقرات و فرازهای مختلف دعای قنوت نماز این دو روز استنباط می‌شود: - در اول دعا، خداوند را با صفاتی همچون کبریایی و عظمت، جود و جبروت، عفو و رحمت، تقوی و مغفرت، مورد ستایش قرار داده است. - خدا را به حق این روز قسم داده است (با اینکه در لسان ادعیه کمتر دیده شده خدا را به حق روز خاصی قسم داده باشند). - این روز، عید همه‌ی مسلمانان است [به طور عموم] به شهادت قرآن کریم، اولاً دین، در نزد خداوند، یکی بیشتر نیست (اسلام)؛ و پیروان همه‌ی پیامبران الهی علیهم السلام یک نام بیشتر ندارند و آن «مسلمان» است. قرآن، تمام انبیاء پیشین و خانواده و فرزندان صالح‌شان و پیروان راستین‌شان را مسلمان نامیده است و این در قرآن شواهد فراوان دارد. - برای حضرت محمد صلی الله علیه وآله به عنوان خاتم و اعظم و افضل پیامبران و نیز، بزرگ خاندان معصوم خویش علیهم السلام، [علاوه بر عید بودن] ذخیره و مزید شرافت و کرامت هم هست [به طور خصوص] چرا که هم دین و مکارم‌الاخلاق با بعثت سراسر نور [و به دست باکفایت] آن‌حضرت تکمیل شده؛ و هم اجرای همه‌جانبه و دقیق اسلام، و تحقق عینی اهداف مقدس انبیاء عظام علیهم السلام، به دست پربرکت فرزند و وارث او، مهدی موعود عجل الله فرجه که وارث دیگر انبیاء الهی نیز می‌باشد، صورت خواهد گرفت. - از محضر ربوبی درخواست کرده همه‌ی اهل اسلام (به تعبیر عام‌تر، همه‌ی موحدان) را در خیراتی که اهلبیت علیهم السلام (به عنوان وارثان همه‌ی پیامبران علیهم السلام) داخل در آن هستند، داخل گردانیده، از همه‌ی شروری که آنان از آن برکنار هستند، برکنار بدارد. - در آخر هم تقاضا کرده بهترین دعای صالحان را برآورده سازد و از بدترین چیزی که بندگان مُخلَص الهی از آن گریزان بوده‌اند، به خدا پناه برده است. حال سؤال این است! واقعا آن خیر و شری که در فقرات آخر دعا از آنها یاد شده، چه چیزهایی است؟!!! پاسخی که به ذهن نگارنده می‌رسد، از این قرار است: در کتاب شریف «علل الشرایع» شیخ صدوق، به نقل از امام محمد باقر علیه السلام آمده: هیچ روز عیدی (فطر و قربان) نیست مگر اینکه برای ما آل محمد علیهم السلام یک حُزنی تجدید و تکرار می‌شود؛ سؤال کردند چرا؟! فرمود: چون قسمت و حق خود (حکومت) را در دست دشمنان خود می‌بینند. در حقیقت، روز عید فطر، روز بازگشت به فطرت است و آن‌که فطرتش پاک باشد، بی‌درنگ متوجه ولی و حجت برحق الهی در روی زمین می‌گردد: أللهم إنا نشکو إلیک فقد نبینا و غیبت ولینا ... (مفاتیح‌الجنان، دعای افتتاح) در روایات داریم هیچ خیری بالاتر از حکومت صالحان، و هیچ شری بدتر از حکومت ظلمه و طواغیت نیست؛ چرا که در پرتو حکومت صالحان است که دین برپا گردیده، قسط و عدل استقرار یافته، زمینه‌ی رشد همه‌جانبه‌ی افراد [و به تبع آن جامعه] فراهم می‌شود. کما اینکه از اثرات سوء حکمرانی طاغوت است که: إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِّنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءَهُمْ وَيَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻓﺮﻋﻮﻥ [ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ] ﺑﺮﺗﺮی‌ﺟﻮیی ﻭ ﺳﺮکشی ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﺎﺧﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎلی ﻛﻪ ﮔﺮﻭهی ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﮔﺮﻓﺖ، ﭘﺴﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﻰ‌ﺑﺮﻳﺪ، ﻭ ﺯﻧﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ [ﺑﺮﺍی ﺑﻴﮕﺎﺭی ﮔﺮﻓﺘﻦ] ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻰ‌ﮔﺬﺍﺷﺖ؛ بی‌ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. «قصص/ ۴» نتیجه‌ اینکه خداوندا! تو را به عظمت‌ات و به حق این روزی که هم عید موحدان است و هم ذخیره برای صالح‌ترین بندگانت، ما بندگان موحد و عیالات خودت و ایتام آل پیغمبرت را مورد عفو و رحمت و جود خویش قرار ده، قسمت و حق آل محمد علیهم السلام را به ایشان برگردان تا همه‌ی عالمیان را از شر طواغیت نجات بخشیده باشی و از برکات و خیرات حکومت عدل مبتنی بر دین و ارزش‌های والای دینی بهره‌مند و متنعم گردانیده باشی. و در یک کلام، خداوندا! امام زمان ما را به فریاد ما برسان؛ آمین. آری! بایستی پس از یک‌ماه روزه‌داری و عبادت و خودسازی که به فطرت اولیه‌‌ی خویش نزدیک می‌شویم، در روز عید جمع شویم و قرآن ناطق را از خدا طلب کنیم تا در پرتو هدایت‌های او بر سبیل قرآن صامت، راه مستقیم هدایت پوئیم و به سرمنزل مقصود که لقای حق و فردوس برین است برسیم. به امید آن روز. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) دوشنبه ۱۱ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۱ شوّال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

کولاک دختر دهه هشتادی در اجتماع آرامگاه فردوسی به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

شیخ الاجازه‌ی حضرت امام بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. «شهرکُرد» مرکز استان چهارمحال و بختیاری، تا پیش از سال ۱۳۱۴ ه‌ش، «دِهکُرد» نام داشت. روزگاری (نیمه‌ی دوم قرن ۱۳ ه‌ق) عالم بزرگی در آن منطقه می‌زیست، به نام آیت‌الله سید محمدباقر دهکردی؛ در سال ۱۲۷۲ ه‌ق خداوند پسری به او کرامت فرمود، نامش را سید ابوالقاسم گذاشت. عمده‌ی تحصیلات سید ابوالقاسم نزد پدرش، و مرحوم محمدابراهیم کرباسی (حاجی کرباسی) و ابوالمعالی کلباسی (باب‌الحوائج اصفهانی) و ... دنبال شد و خیلی زود موفق به کسب درجه‌ی اجتهاد گردید. ۲۹ ساله بود که با هجرت به عتبات عالیات، در درس مرحوم میرزای بزرگ شیرازی، فاضل اردکانی، زین‌العابدین مازندرانی، حبیب‌الله رشتی، و ... حاضر شد و دانسته‌های خود را در علوم مختلف تکمیل نمود. ۳۷ساله بود که با بازگشت به اصفهان، در مدرسه‌ی صدر بازار به تدریس و تربیت شاگرد و افتاء مشغول شد، و البته در کنار آن، از تعامل با مردم، و منبر و وعظ و ارشاد نیز غافل نبود. سال ۱۳۰۶ ه‌ق که قانون نطام‌وظیفه(خدمت سربازی) توسط رضاخان ابلاغ شد، به نشانه‌ی مخالفت با آن، همراه با جمعی از علمای اصفهان راهی قم شد؛ در این سفر بود که حضرت امام خمینی و آیت‌الله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی از وی اجازه‌ی روایت اخذ نمودند. از معروفین تلامذه‌ی ایشان، می‌توان به - محمدتقی موسوی اصفهانی (صاحب مکیال المکارم) - میرزا علی‌آقا شیرازی (استاد نهج‌البلاغه‌ی شهید مطهری) - آیت‌الله حسینعلی صدیقَین - سید عبدالحسین طیب (صاحب تفسیر اطیب البیان) و ... اشاره کرد. اکثر آثار دهکردی در اعتقادات و اخلاقیات و احکام و عبادات خلاصه می‌شده‌اند که - لمعات (شرح دعای سمات) - منبرالوسیله (در اعتقادات) - شرح فارسی بر من لا یحضره الفقیه و ... از آن جمله‌اند. آیت‌الله العظمیٰ دهکردی یکی از ۱۳ مجتهدی بود که [در جریان مبارزات مشروطه در میانه‌ی سال‌های ۱۲۸۵ تا ۱۳۲۰ ه‌ش] بیانیه‌ی ۵ماده‌ای حمایت از تولید داخلی، و پرهیز از مصرف کالاهای خارجی، و نیز پرهیز از استعمال مواد مخدر، و ... را منتشر ساختند؛ اعلامیه‌ای که در تاریخ ماندگار شد و نقطه‌ی عطفی در مبارزات استقلال‌طلبانه‌ی ملت ایران به حساب می‌آید. آن عالم بزرگ از پیشتازان اصلاح نظام آموزشی حوزه‌های علمیه بود؛ چه، در سال ۱۳۴۲ ه‌ق، با مشارکت در تأسیس هیئت علمیه‌ی اصفهان، به اداره‌ی نظام‌مند حوزه‌های علمیه همت گماشت. آیت‌الله العظمیٰ حاج سید ابوالقاسم دهکردی، سرانجام در ۶ شوال ۱۳۵۳ ه‌ق (۲ دی ۱۳۱۳ ه‌ش) بدرود حیات گفته، در مقبره‌ی خانوادگی در امام‌زاده زینبیه‌‌ی اصفهان به خاک سپرده شد؛ روحش شاد. والسلام علیکم ورحمت‌الله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) شنبه ۱۶ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۶ شوّال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

میرزا رفیعا نائینی بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین نائین شهری در جنوب استان اصفهان با موقعیت و آب و هوایی کویری، ولی مردمانی خون‌گرم و بسیار متدین و سنتی است. بزرگان زیادی از این دیار برخواسته‌اند؛ کمال بی‌ادبی است اگر از نائین و مردمانش اسم ببرم، اما از نخستین استاد فقه‌ام، حضرت حاج‌آقا آشیخ محمدرضا منوچهری نائینی (استاد نائینی) یاد نکنم؛ استاد عزیزی که بسیار از محضرش استفاده کردم و علاقه‌ای فوق وصف و تصور به جنابش داشتم؛ هرکجا هست خدایا بسلامت دارش. و اما وجیزه‌ی امروز، حول شخصیت عظیم سید الحکماء المتألهین مولانا سید رفیع‌الدین محمد طباطبائی حسینی نائینی ابن سید حیدر، معروف و مشهور به «میرزا رفیعا نائینی» است. سادات نائین، از سلسله‌های سادات معزز طباطبایی (اولاد امجاد امامزاده ابراهیم طباطبا) بن اسماعیل دیباج بن ابراهیم الغمر بن حسن مثنی بن حسن بن علی بن ابی‌طالب امیرالمؤمنین علیهم السلام هستند. پدر میرزا رفیعا، جناب سید حیدر، از بزرگان علمای شیعه در نائین بود، و امروزه مزار مطهرش زیارتگاه مردم آن سامان است. رفیعا پس از استفاده‌ی کافی و وافی از محضر پدر و دیگر اعاظم نائین، روی هجرت به اصفهان نهاده، مجلس علمی بزرگان حوزه‌ی پررونق درسی آن دیار را مغتنم شمرد؛ شیخ بهایی، ملا عبدالله شوشتری، میرفندرسکی، و ... از مهم‌ترین مشایخ علمی جناب میرزا رفیعا بوده‌اند؛ همچنان‌که حضرت علامه‌ی مجلسی، حضرت شیخ حر عاملی، ملارفیعا گیلانی، اخوان خاتون‌آبادی (که میرعبدالحسین مدتی شیخ‌الاسلام اصفهان بوده است)، سید نعمت‌الله جزایری، سید علیخان مدنی، ملا عبدالله افندی، میرزا محمدعلی کشمیری، و ... تنها معدودی از فحول شاگردان آن‌حضرت بوده‌اند. گفتنی است حکیم ابوالحسن جلوه (مدفون در ابن بابویه شهر ری) از طریق سید محمد مظهر (از نوادگان میرزا رفیعا) به آن‌حضرت نسب می‌رساند که مادرش دختر یکی از امیران و صاحب‌منصبان منطقه‌ی سِند در هندوستان بوده است. میرزا رفیعا، هم‌عقیده با بسیاری از علمای هم‌عصر خود، دولت صفویه را فرصتی مغتنم برای گسترش تشیع می‌دانست. حکم فقهیَش در وجوب تخییری نماز جمعه (که راهی میان حرمت و وجوب عینی آن در زمان غیبت کبری است) نشان از اغتنام فرصت دولت شیعی صفویه دارد. در همین راستا بود که اثر گرانسنگ و ماندگار خود «شجره‌ی الٰهیه» (یکی از آثار کلامی ایشان به زبان فارسی) را به شاه صفی اول اهدا نمود. با وجود کثرت تألیفات و تصنیفات، بیشتر آثارش، شرح و تعلیقه بر آثارحضرت علامه‌ی حلی است که نشان از اثرپذیری بالای او از جناب حسن بن یوسف بن مطهر حلی دارد. میرزا رفیعا که آوازه‌ی فقهی و حدیثی و کلامی‌اش در اوج بود، در شعر نیز دستی بر آتش داشت و اشعار عرفانی‌اش نقل مجالس ذکر بود: این قوم که بر خود نگرانند همه از دیده‌ی خویشتن نهانند همه عالم بحر است و خلق عالم همه موج بیهوده به هر طرف روانند همه نمونه‌ای از سروده‌های پرمغز آن بزرگوار است. تمامی شاگردانش (که از فحول و اعاظم حوزه‌ی درسی اصفهان بوده‌اند) در ستایش از استاد عزیز خود، هنر و ادب را در اعلادرجه‌اش به نگارش و نمایش درآورده، حضرتش را به عبارات بلیغ و القاب رفیع ستوده‌اند که مقال مختصر را گنجایش ذکر آنها نیست. ۸۵ سال عمر سراسر نور و برکت میرزا رفیعا، بلاخره در ۷ شوال سال ۱۰۸۲ ه‌ق (سیصد و شصت و چهار سال پیش) به غروب غم‌افزای خود رسید و پس از تجلیل و تشییع باشکوه، در تخت‌فولاد به خاک سپرده شد؛ مزار مطهرش (که در مقبره‌ای تک افتاده) گنبد فیروزه‌ای کوچکی دارد و امروزه در محوطه‌ی فرودگاه بین‌المللی اصفهان واقع گردیده است. شگفتا که ماده تاریخ وفات آن مظهر رفعت و عظمت، این بیت شد: به تاریخ فوتش خردمند گفت مقامٌ رفیعٌ مقامٌ رفیع شادی روح مطهرش صلوات والسلام علیکم ورحمت‌الله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) یکشنبه ۱۷ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۷ شوال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِم مَّسْجِداً [تخریب بقیع، گواه مظلومیّت] بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. ۸ شوّال ۱۳۴۴ ه‌ق (۳۱ فروردین ۱۳۰۵ ه‌ش) سالروز تخریب بارگاه منوّر ائمه‌ی بقیع ع به دست وهابیون افراطی و حکومت سَعودی است. تفکر وهابی‌گری ریشه در اندیشه‌های باطل و افراط‌گرایانه‌ی «ابن تیمیه» (قرن۷) دارد که همان زمان هم از سوی همه‌ی علمای فریقین مردود اعلام شده بود؛ «محمد ابن عبدالوهاب» (فردی تازه مسلمان و یهودی‌الأصل) در قرن ۱۲ه‌ق با سفر به همه‌ی سرزمین‌های اسلامی، به ترویج نظریات نامبرده پرداخت و پس از آشنایی با «هِمفِر» انگلیسی، تحت تأثیر وی، و با همدستی «محمد بن سَعود» به منظور [به اصطلاح] احیای سنت نبوی ص، دست به تأسیس حکومت «آل‌سَعود» زده، مذهبی را به نام «وهابیت» بر دنیای اسلام تحمیل نمودند. وهابیون، به سرکردگی «عبدالعزیز بن سَعود»، پس از تصرف مکه، با حمله به مدینه و محاصره و اشغال آن‌جا، علاوه بر حرم شریف امامان ع، قبور: - ابراهیم بن رسول الله ص - همسران پیامبر ص - ام‌البنین مادر عباس بن علی ع - اسماعیل بن جعفر صادق ع و بسیاری دیگر را به طور کامل تخریب کردند. آنان حتی در صدد خراب کردن حرم شریف نبوی ص هم برآمدند که با مقاومت همه‌ی دنیای اسلام، وادار به عقب نشینی شدند. یکی از جهانگردان غربی به نام «میستر» به فاصله‌ی کوتاهی از آن جنایت هولناک، قبرستان بقیع را دیده، وضعیت آنجا را این‌گونه ترسیم می‌کند: «با ورود به بقیع، آنجا را همانند شهری دیدم که زلزله‌ی شدیدی آن را به ویرانه‌ای تبدیل کرده است؛ در جای‌جای بقیع، جز قطعات سنگ و کلوخ به هم ریخته و تیرهای چوبی کهنه چیز دیگری دیده نمی‌شد. این ویرانی‌ها و خرابی‌ها با عزم و اراده‌ی انسان‌ها به وجود آمده بود و همه‌ی آن گنبد و بارگاه‌های زیبا و سفیدرنگ که نشانگر قبور فرزندان و یاران پیامبر ص بود، با خاک یکسان گردیده بود» به تصریح قرآن کریم در سوره‌ی مبارکه‌ی کهف، که از قول مؤمنان دست‌اندرکار حکومت وقت آن سرزمین، فرموده: ﺑﺮ ﺭﻭی [ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ] ﺁﻧﺎﻥ (اصحاب کهف) مسجدی ﺑﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ. «سوره‌ی کهف، ۲۱» و نیز، بر اساس سنّت نبوی ص و سیره‌ی مستمره‌ی متشرعه، ساختن زیارتگاه بر روی قبور انبیاء و ائمه ع و علما و شهدا و پاکان و صالحان، بلااشکال، و زیارت ایشان، موجب قُرب الی الله بوده، آثار و برکات فراوان به دنبال دارد. به رغم گذشت بیش از یک قرن از این ظلم آشکار، تلاش علما و شخصیت‌ها و دولت‌های اسلامی برای بازسازی بارگاه ملکوتی امامان مظلوم بقیع ع به هیچ نتیجه‌ی عملی‌ای نرسیده است. خوش آن نسیم که می‌آید از کنار بقیع خوشا هواى روان‌بخش و مُشکبار بقیع فرشتگان ز زمین می‌برند سوى بهشت براى غالیه‌‌ی حوریان، غبار بقیع اگر که طورِ تجلّى ز صدق می‌طلبى بیا به گلشن روحانى دیار بقیع ایا که غیرت دین دارى و ولایت آل ببار خون، عوض اشک در کنار بقیع خراب کرد ستم، مشهد چهار امام کز آن شرف به سما یافت خاکسار بقیع قیام باید و مردانگى و همّت و عزم که برطرف کند این وضع ناگوار بقیع وگرنه تا نشود قطع، دست استعمار جهان شیعه بود زار و دل‌فکار بقیع حرامیان به حرم تا که حاکم‌اند رواست که مسلمین همه باشند شرمسار بقیع سلام بی‌حد و بسیار بر پیمبر و آل درود وافر و بی‌انتها نثار بقیع ز یاد مرقد ویران اولیاى خدا همیشه «لطفى صافى»ست بی‌قرار بقیع. شعر از: آیت‌الله العظمیٰ حاج شیخ لطف‌الله صافی گلپایگانی. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) دوشنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۸ شوّال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

📛 روشنگری پیرامون ۱۹ فروردین و انگشتر «شرف الشمس» بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. همه‌ساله با فرارسیدن ۱۹فروردین، بر طبق یک باور مذهبی، اعمالی تحت عنوان «شرف‌الشمس» به جا آورده می‌شود؛ بر طبق این باور، در چنین روزی، در ساعاتی معین، خورشید در بالاترین نقطه‌ی خود نسبت به زمین قرار دارد و دعا در آن مستجاب است و گفته می‌شود خوندن سوره‌ی مبارکه‌ی «شمس» با یک کیفیت مخصوص هم مفید است. برخی نیز دعایی رمزگونه بر پشت «عقیق زرد» حکاکی می‌کنند و معقتدند داشتن چنین انگشتری برکاتی به همراه دارد. واقعیت این است در متون سندی شیعه هیچ دلیل و روایت معتبری بر ورود چنین دستوری از معصومین علیهم السلام و استحباب آن یافت نشده است و بلاشک شرع مقدس «استحباب» این آداب را امضا نمی‌فرماید. در عین‌حال عرض می‌شود: ۱- دعا و مناجات به درگاه باریتعالیٰ در همه‌ی ساعات و لحظات، [به صورت مطلق] امری پسندیده و مورد تأیید و تأکید شرع است. ۲- تلاوت قرآن کریم از اعظم قربات الی‌الله بوده، تدبر و تفکر در آن وظیفه‌ی مؤمن است. ۳- به دست کردن انگشتر عقیق (خصوصاً اگر در دست راست باشد) از علامات مؤمن شمرده شده است. در نتیجه: اگر کسی اعمال مذکور را به قصد رجاء و به امید ثواب (نه به عنوان مستحبی که ائمه و اهل‌بیت علیهم السلام به آن امر فرموده باشند) به جا بیاورد، امید است به ثواب عبادت و دعا و مناجات با قاضی‌الحاجات نائل آمده باشد. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) سه شنبه ۱۹ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۹ شوال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]

جلوه‌ی فرزانگی بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. در گوشه‌ی سمت راست محوطه‌ی آرامستان ابن‌بابویه و بقعه‌ی مطهر حضرت شیخ صدوق در شهر ری، مقصوره‌ای زیبا و منور توجه‌ات را جلب می‌کند که سنگ مزاری سیاه و قدیمی در زیر سایه‌ی خود دارد که جمله‌ی «هو الباقی بعد فناء کل شییء» در صدر آن، تو را لحظاتی از دنیا و مافیها به عالمی دیگر می‌برد. در این مزار پرجذبه و بهجت‌افروز (که چند بار توفیق زیارتش نصیبم گشته) عالمی ربانی، فقیهی صمدانی، حکیمی الهی و عارفی از جنس افلاکیان آرمیده است که بحق جلوه‌ی فرزانگی و وارستگی بود. آری! مرحوم آیت‌الله العظمیٰ «[سید] میرزا ابوالحسن طباطبایی» سی‌امین نسل از سلسله‌ی جلیله‌ی سادات حسنی است که از طریق ابراهیم طباطبا به حضرت امام مجتبی علیه السلام می‌رسد. آن یگانه پهلوان عرصه‌ی حکمت و فلسفه را به عنوان «میرزا ابوالحسن جلوه» می‌شناسند؛ بدین سبب که تخلص‌اش در دنیای شعر و شاعری «جلوه» بوده است. حکیم جلوه، زاده‌ی ۱۲۳۸ه‌ق در احمدآباد گجرات در غرب هندوستان بود که شوق فراگیری علم و دانش، وی را در زمان قاجار به اصفهان کشانده، پای درس حکیمان و فلاسفه و دانشمندان دینی آن دیار نشانید. در سلسله‌ی اجداد او، میرزا رفیع‌الدین (میرزا رفیعا) نائینی از عالمان برجسته‌ی عصر صفوی قرار دارد که شاگرد شیخ بهایی و استاد علامه‌ی مجلسی بوده و امروزه مزارش در گوشه‌ی تخت‌فولاد (محوطه‌ی فرودگاه اصفهان) زیارتگاه است. او (جلوه) بسیار زاهد و منیع‌الطبع و بی‌توجه به مظاهر دنیا بود که به دلایلی تا آخر عمر شریف‌اش همسری اختیار نکرد و مجرد می‌زیست. ۲۰ فروردین سال ۱۲۷۶ه‌ش (برابر با ۶ ذی‌القعده‌ی سال ۱۳۱۴ه‌ق) یادآور درگذشت آن سلاله‌ی پاکان و قله‌ی پارسایی است. به روح بلندش صلواتی هدیه بفرمایید. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) چهارشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۴ ؛ ۱۰ شوال ۱۴۴۶ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]