دو عالم بزرگ مازندران بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. امروز، ۲۴ ذی‌القعده‌، سالروز وفات مرحوم آیت‌الله علامه شریف‌العلماء مازندرانی (در سال ۱۲۴۶ ه‌ق) است؛ همچنان‌که ۲۳ خرداد، سالروز وفات آیت‌الله العظمیٰ شیخ زین‌العابدین مازندرانی (در سال ۱۲۷۱ ه‌ش) است. شریف‌العلماء اصالتاً آملی، و زاده و بزرگ‌شده‌ی کربلا بوده است. وی از مبرزترین شاگردان صاحب ریاض و نوه‌ی پسری‌اش سید محمد مجاهد بود که استاد جمع پرشماری از فضلا، از جمله شیخ انصاری و فاضل دربندی نیز بوده است. او به مرض فراگیر طاعون، دار فانی را وداع گفت، و در خانه‌ی شخصی خودش در کربلا به خاک سپرده شد. آیت‌الله شیخ زین‌العابدین مازندرانی نیز (که تاریخ وفات‌اش به تقویم قمری ۱۶ ذی‌القعده ۱۳۰۹ است) اصالتاً بابلی، و زاده و بزرگ‌شده‌ی نجف‌اشرف است که از شاگردان صاحب جواهر و شیخ انصاری بوده و میرزای دوم شیرازی (محمدتقی شیرازی) از جمله شاگردان ایشان بوده‌اند. باب قاضی‌الحاجات حرم مطهر امام حسین علیه السلام مزار مطهر اوست بیشتر تألیفات و آثار مازندرانی، همچون ذخیرةالمعاد پیرامون فقه هستند. شیخ عباس قمی در الکنی و الالقاب و فوائد الرضویه، و همچنین آقا بزرگ تهرانی در طبقات اعلام الشیعه، تنکابنی در قصص العلماء، سید محسن امین در اعیان الشیعه، حرزالدین در معارف الرجال، معلم حبیب آبادی در مکارم الآثار، و ... او را به عبادت و زهد و با لقب «شیخ عابد ناسک» ستوده‌اند. روح هردو بزرگوار را شاد کنید به صلوات بر محمد و آل محمد. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) سه شنبه ۲۳ خرداد ۱۴۰۲؛ ۲۴ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به مخاطبین‌تان پیشنهاد بدهید]

دحوالارض بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. قال الله تعالیٰ: وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا «نازعات، ۳۰» ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ. ۲۵ ذی‌القعده در روایات اسلامی به روز دحوالارض معروف و مشهور است. دحوالارض بنابر قول اکثر مفسرین، به گسترده و پهن شدن زمین از محل خانه‌ی کعبه گفته شده است؛ در این روز، خداوند بلندترین نقطه‌ی سطح زمین را (که در آن روزگار، محل فعلی کعبه بوده است) از زیر آب خارج ساخت و دیگر خشکی‌های زمین، به پیوست آن، از زیر آب ظاهر شدند. در حقیقت، برآیند این واقعه‌ی تاریخی، آماده شدن کره‌ی خاکی برای سکونت مخلوقات الهی (اعم از انسان و دیگر جانداران) بوده است؛ زمین در این روز از هر حیث برای سکونت انسان به عنوان اشرف مخلوقات آماده و مهیا شده و همه‌ی نعمت‌هایی که هریک، بخشی از ملزومات زندگی این‌جهانی‌اند، در آن فراهم آمده است. مرحوم آیت‌الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در کتاب «المراقبات»، در این فقره به نحو مبسوط به ارائه‌ی توضیح پرداخته که بر انسان مؤمن شکرگزار است، در این معنی اندیشه کند که خداوند چه لطف بزرگی از جنبه‌ی رحمت فراگیر خویش بر بشریت و تمام خلقت و هستی ارزانی داشته است. انسان از جنبه‌های مختلف زیست نباتی، وابستگی صددرصدی به زمین و خاک و آب آن، معادن و روئیدنی‌های آن، جانداران مختلف ساکن در آن، و ... دارد و بدون این نعمت‌ها، در حقیقت چیزی به نام حیات وجود نخواهد داشت. از دیگر لطائف و ظرائف مکان باعظمت خانه‌ی کعبه، ولادت اعجازگونه‌ی سیدالاوصیاء، امیرالاولیاء، علی مرتضیٰ علیه افضل التحیة والثناء در داخل کعبه‌ی شریف است؛ و این، ناگفته پیداست که چه تصریحات و اشارات و تنبیهات و بشاراتی را برای تمام ابناء بشر فریاد برآورده است! آری! در تعالیم آسمانی ائمه‌ی طاهرین علیهم السلام دعایی در نهایت نورانیت روایت شده که طیّ آن، از ذات باریتعالی شناخت نفس رحمانیه‌ی رحیمیه‌ی الهیه را، و به تبع آن شناخت حقیقت نبوت محمدیه صلی‌ الله علیه وآله را، و به تبع آن شناخت حقیقت ولایت علویه علیه السلام را طلب نموده که بدون این شناخت، گمراهی سالک از حقیقت بندگی، قطعی و گریزناپذیر است. توجه به این حقیقتِ اظهر من الشمس الطالعة که توحید، در دل خود، ولایت ناب الهیه را نهفته دارد، و ولایت، راه (و تنها راه) نیل به توحید است، راز مستور تولد علی علیه السلام در دل کعبه را فاش و آشکار می‌سازد! نیز در پاره‌ای از روایات اسلامی، از روز دحوالارض به عنوان روز [آغاز] قیام و انقلاب جهانی منجی عالم بشریت، حضرت مهدی موعود عجل الله فرجه یاد شده که با اندک تأمل و تفکری، می‌توان این سه رخ‌داد عظیم (اصل دحوالارض، تولد مولی‌الموحدین علیه السلام در دل کعبه، و [طلیعه‌ی] حرکت اصلاحی ظهور مقدس و مبارک خاتم‌الاوصیاء علیه السلام در این روز -و پیرامون کعبه-) را در یک مسیر تجزیه و تحلیل و تفسیر کرد؛ گسترش زمین به عنوان اولین و بزرگترین رحمت عامّ نازله بر هستی (به روایت امام علی علیه السلام) و گسترش عدل الهی به دست باکفایت فرزندزاده‌ی مولود کعبه و شاه ولایت، یعنی خلیفه‌الله فی‌الارض حجت بن الحسن علیهما السلام، ... همه و همه برای بنده‌شدن انسان است. و ما خلقت الجنّ والانس الا لیعبدون و جن و انس را نیافریدیم مگر برای بندگی. خداوند معرفت بندگی، توفیق بندگی و ادب بندگی عنایت بفرماید؛ الهی آمین. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) چهارشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۲۵ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به مخاطبین‌تان معرفی بفرمایید]

عارف خطه‌ی دولاب بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. رسیدن به مقامات عالیه‌ی عرفانی، مختصّ قشر خاصی نیست؛ هر مؤمنی که قلبش به راستی «عرش الرحمن» باشد و غیر خدا را بر عرش الهی ننشانده باشد، می‌تواند نور فطرت و معرفت الهی را در دل خویش روشن ببیند و به مدد آن تا فنای فی‌الله سعود نماید. مرحوم محمداسماعیل دولابی معروف به «حاج اسماعیل دولابی» از جمله محدود و معدود مؤمنانی است که با باور به این حقیقت: «هیهات! لا یخدع الله عن جنته و لاینال مرضاته الا بطاعته» هرگز! خدا در باره‌ی بهشت‌اش گول نمی‌خورد و به مقام رضایت او نتوان رسید مگر با طاعت‌اش. در معامله‌ با پروردگار هستی‌بخش، هیچ خدعه و تظاهر و مداهنه‌ای را دخالت نداد و به مقامات عالیه‌ی علم و ‌عمل دست یافت و بسیاری از سالکان طریق الی الله را نیز از نور عرفان خویش منور ساخت. ایشان در ۲۶ ذی‌القعده‌ی ۱۴۲۳ (۹ بهمن ۱۳۸۱) در سن ۹۹سالگی به جوار رحمت حق شتافت و در یکی از حجره‌های صحن امام هادیِ حرم مطهر حضرت فاطمه‌ی معصومه علیهما السلام به خاک سپرده شد. روانش شاد؛ صلوات. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) پنج‌شنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۲۶ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را را به دوستانتان معرفی کنید]

احیاگر اصول فقه بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. ۸۳ سال پیش در چنین روزی (۲۸ ذی‌القعده‌ی ۱۳۶۱ه‌ق) عالم بزرگوار آیت الله علی بن محمد عراقی (اراکی) معروف به «آقا ضیاءالدین عراقی» در سن ۸۳سالگی در نجف‌اشرف بدرود حیات گفت. ایشان را «احیاگر علم اصول فقه» دانسته‌اند که در راستای گسترش این علم که بازوی توانمند مجتهدین در استنباط احکام فقهی است، تلاش وافری نمود. ایشان که اهل «محله‌ی حصار» شهر اراک بود، در مجلس درس خود شاگردان مبرزی پرورش داد که همگی از مجتهدین و مدرسین طراز اول قم و نجف و از مراجع بزرگوار تقلید بودند و آخرین شاگرد ایشان، مرحوم آیت‌الله «محمدتقی بهجت» بود که در سال ۱۳۸۹ به رحمت حق پیوست. مزار مطهر آقاضیاءالدین عراقی در یکی از حجره‌های ضلع غربی صحن شریف علوی علیه السلام نزدیک باب‌العماره قرار دارد. به روح مطهرش صلوات. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) شنبه ۲۷ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۲۸ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

باقر شریف القَرَشی بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. شهر کوت در کشور عراق، محل زندگی طوایفی از عرب است که در اصطلاح دیگر اتباع عراق، قَرَشی یا قَرْشی خوانده می‌شوند، و این نام را از اسم قبیله‌شان دارند. شیخ باقر شریف القرشی اصالتاً از این منطقه بود که متولد نجف بود و در میانه‌ی سال ۱۳۴۴ ه‌ق پا به عرصه‌ی وجود گذاشت. از آنجا که در بیت علم و روحانیت رشد کرده بود، راه اسلاف خویش در پیش گرفته، در نوجوانی کمر همت به تحصیل علوم دینی بست. مقدمات علوم حوزوی را با صبر و حوصله از اساتید مختلف فراگرفت و جواز ورود به مجالس بزرگان، جایزه‌ی سال‌ها تحصیل توأم با پشتکارش بود. خدمت به دین در لباس روحانیت، لزوماً در نیل به مقام اجتهاد در فقه و اصول و کرسی درس خارج و تألیف کتبی چند در این زمینه و ... خلاصه نمی‌شود؛ که علوم اسلامی، کثرت و گستردگی‌ای به وسعت دریا دارد. شریف قرشی در این میان اما، به حسب علاقه (و قبل از آن، وظیفه) راه پژوهش در تاریخ اسلام خصوصاً سیره‌ی نورانی چهارده معصوم علیهم السلام را انتخاب کرد و در این راه، خدمات پرافتخار و ماندگاری از خود به یادگار گذاشت. «موسوعة سیرة اهل‌البیت علیهم السلام» در چهل مجلد، تنها یکی از آثار قلمی و برکات وجودی اوست. او از اساتید صاحب تألیفی بود که در همایش کتاب سال حوزه جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۸۲ ه‌ش، مورد تجلیل و تکریم قرار گرفت. در کنار توجه به مباحث تاریخ و سیره، دستی هم در امور اجتماعی و سیاسی اسلام بر آتش داشت؛ نقل است امام خمینی مبلغی در اختیارش گذاشته که مقاله‌ای را که پیرامون «نظام سیاسی اسلام» به نگارش درآورده بود، به چاپ برساند. باقر شریف القَرشی عالمی پرکار و محققی خوش‌فکر بود که در نظر اهالی علم در جهان اسلام مورد احترام بود؛ سال ۱۳۸۳ ه‌ش در سفر به ایران و شهر مقدس قم، مورد تکریم شخصیت‌ها و نهادهای مختلف حوزوی قرار گرفت. سرانجام پس از عمری تلاش، در ۲۸ خرداد سال ۱۳۹۱ (۲۶ رجب ۱۴۳۳ ه‌ق که به روایتی روز وفات ابوطالب علیه السلام هست) دار فانی را وداع گفت و پیکر مطهرش پس از تشییع باشکوه و اقامه‌ی نماز میت توسط آیةالله‌العظمیٰ محمدسعید حکیم، در زیرزمین کتابخانه‌اش در مکتبة الامام الحسن علیه سلام به خاک سپرده شد. روحش شاد و با اهل‌بیت علیهم السلام محشور باد والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) یکشنبه ۲۸ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۲۹ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

کدام‌یک از ما اینچنینیم؟!!! [نامه‌ی حضرت امام جوادالائمه علیه السلام به جناب علی بن مهزیار] آخر ذی‌القعده، سالروز شهادت نهمین امام شیعه، حضرت ابوجعفر محمد بن علی بن موسی الرضا علیهم السلام تسلیت باد. بدین مناسبت نظری به مرقومه‌ی شریفه‌ی آن‌حضرت، به علی بن مهزیار اهوازی می‌اندازیم: مقدمتاً عرض کنم: علی بن مهزیار اهوازی یکی از اصحاب محترم و مورد اعتماد ائمه‌ی متأخر علیهم السلام بود که از امام جواد تا حضرت حجت علیهم السلام را درک کرد. او از جمله معدود افرادی است که در عصر غیبت، پس از یک دوره‌ی ریاضت‌های طولانی بیست ساله، توفیق زیارت حضرت بقیةالله ارواحنا فداه را پیدا کرد. فرزند مهزیار، نه پیامبرزاده بود، و نه امام‌زاده؛ بلکه اتفاقاً برابر گزارشات تاریخی، پدرش مسیحی بود، اما در عین‌حال در مکتب انسان‌ساز اهل‌بیت علیهم السلام به مرتبه‌ای رسید که اینجور مورد توجه حضرت امام محمد تقی علیه السلام واقع گردید: ... یَا عَلِیُّ! أَحْسَنَ اللهُ جَزَاکَ وَأَسْکَنَکَ جَنَّتَهُ. وَمَنَعَکَ مِنَ الْخِزْیِ فِی‌الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ. وَحَشَرَکَ اللهُ مَعَنَا. یَا عَلِیُّ! قَدْ بَلَوْتُکَ وَخَیَّرْتُکَ فِی‌النَّصِیحَهِ، وَالطَّاعَهِ وَالْخِدْمَهِ وَالتَّوْقِیرِ، وَالْقِیَامِ بِمَا یَجِبُ عَلَیْکَ؛ فَلَوْ قُلْتُ إِنِّی لَمْ أَرَ مِثْلَکَ، لَرَجَوْتُ أَنْ اَکُونَ صَادِقاً. فَجَزَاکَ اللهُ جَنَّاتِ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا. فَمَا خَفِیَ عَلَیَّ مَقَامُکَ، وَلَا خِدْمَتُکَ فِی الْحَرِّ وَالْبَرْدِ فِی‌اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ؛ فَأَسْأَلُ اللهَ إِذَا جَمَعَ الْخَلَائِقَ لِلْقِیَامَهِ، أَنْ یُحِبُّوکَ بِرَحْمَهٍ تَغْتَبِطُ بِهَا؛ إِنَّهُ سَمِیعُ الْدُّعَاءِ. بحارالانوار، ج۵۰، ص۱۰۵، ذیل ح۲۲. ... ای علی بن مهزیار! خداوند به تو جزای نیکو عنایت فرماید، و جایگاه تو را بهشت قرار دهد و از خواری در دنیا و آخرت مصون بدارد و تو را با ما محشور بگرداند. ای علی! من تو را به پند و اندرز و اطاعت و خوف و وقار و مسکنت و عمل به آنچه بر تو واجب است، آزمودم [و دریافتم امتحان خوبی پس داده‌ای]. اگر بگویم مانند تو را در میان اصحاب ندیده‌ام، امیدوارم راستگو باشم؛ خداوند جزای اعمال نیک تو را بهشت برین قرار دهد. البته مقام تو بر ما پنهان نیست و خدمت تو هم پوشیده نیست که در سرما و گرما و شب و روز به واجبات قیام کردی؛ من از پیشگاه خداوند تقاضا دارم روزی که همه‌ی خلائق را جمع می‌کنند تو را [به پاس دوستی ما] به رحمت خویش مخصوص و متنعّم سازد، به طوری که مورد غبطه‌ی دیگران گردد، که او خداوندی است که شنونده‌ی هر دعائی است. ناگفته نماند این، تنها یکی از نامه‌های امام به ایشان است و در کتب روایی، ۱۵ نامه بین آن‌حضرت و ابن مهزیار ثبت و ضبط شده است. مزار پاک و مطهر جناب علی ابن مهزیار در شهر اهواز زیارت‌گاه عاشقان حضرت مهدی عجل الله فرجه است. این روایت، همه را به تفکر وامیدارد که نسبت ما به امام زمان‌مان، و جایگاه ما در نظر حضرت‌اش چگونه است؟! اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا، آمین والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) دوشنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۳۰ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

درس‌هایی از نورانی‌ترین پیوند بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمد وآله الطاهرین. امروز، اول ذی‌الحجه، هزار و چهارصد و چهل و سومین سالگرد ازدواج مبارک و فرخنده‌ی حضرت امیرالمؤمنین و فاطمه‌ی زهرا علیهما السلام است؛ ازدواجی در نهایت سادگی و بدون تجمل، ولی بسیار پربرکت. بنا به نقل تاریخ، حدوداً یکسال پس از هجرت، عقد انجام شد و ده ماه بعد، پس از جنگ بدر (و در شب اول ذی‌حجه) مراسم عروسی صورت گرفت. این ازدواج، فارغ از این که پیوند میان دو معصوم بود، نکات جالب توجهی دارد. از جمله: ۱- کفو هم بودن: در روایات آمده: جز علی علیه السلام هیچ مردی از اولین و آخرین کفو و هم‌شأن فاطمه سلام الله علیها نبود. اما ملاک کفویّت در آن، نه فاصله‌ی سنی زوجین و نه تحصیلات و نه صِرف عشق و علاقه‌ی متقابل بود، نه تکیه‌ی تنها به مادیات و وضع مالی داماد و درآمد و شغلش و مانند این‌ها؛ بلکه آنچه بود، ایمان و اخلاق طرفین بود. باید در کنار لحاظ همه‌ی شرایط، توجه اصلی به این باشد که قوام زندگی به همین است و بقیه فرع بر این ملاک مهم هستند. ۲- رعایت هنجارها: تمام رسم و رسومات پذیرفته شده و رایج، از قبیل خواستگاری، تعیین مهریه، تهیه‌ی جهیزیه، فاصله افتادن بین عقد و عروسی، مراسم عروسی و ولیمه و ... در آن رعایت شده است. ۳- پرهیز از ریخت و پاش: هیچ‌گونه اسراف و تجمل و خرج‌های اضافی و شرط و شروط فوق طاقت و تقاضاها و توقعات آنچنانی عروس و داماد از یکدیگر در جریان این ازدواج دیده نشده است. ۴- ازدواج آسان: مهریه‌ای که برای فاطمه سلام الله علیها در نظر گرفته شد، نه مطابق شأن عروس (که همه‌ی هستی هم برای شأن والای کوثر رسالت کم است) بلکه مطابق توان مالی داماد بود؛ و این نکته‌ای دقیق است؛ با این توضیح، مهریه‌ی بانوی اسلام «۵۰۰درهم» مقرر شد که به «مهرالسنة» شهرت یافت و از آن پس، حداقل دختران آل پیغمبر علیهم السلام با همین مهریه به خانه‌ی شوهر می‌رفتند. ۵۰۰درهم به محاسبه‌ی امروز، حدودا ۱۴ سکه‌ی بهار آزادی است. ۵- زندگی ساده: جهیزیه‌ی فاطمه سلام الله علیها، در حدی بود که یک زوج بتوانند زندگی‌شان را با آن آغاز کنند و بلکه کمتر از آن بود؛ هرچه بود، جهیزیه‌ی کاملِ [از سیر تا پیاز] نبود و وسایل لوکس و آنچنانی نداشت. امروزه، خانواده‌ها اصرار دارند حتی وسایلی را به عنوان جهیزیه همراه دختر کنند که سال‌ها بعد [شاید] به آن احتیاج پیدا کند. ۶- دخالت‌های بجا!!!: دعای پیامبر صلی الله علیه وآله در حق عروس و داماد و نصیحت آن‌دو به صلح و صفا و سازش و احترام متقابل و ... به صورت‌های مختلف روایت شده اما اصل‌اش قابل تردید نیست. خوب است والدین عروس، والدین داماد، به این وظیفه قیام نموده، زوجین را در ابتدای زندگی مشترکشان به صلاح و سداد و رعایت شؤن و وفاداری به همدیگر و ... سفارش کنند و این موهبت و لطف را از فرزندان خود دریغ ندارند و مطمئن باشند این کار از بسیاری ناسازگاری‌ها و مشکلات احتمالی جلوگیری خواهد کرد. بعض پدر و مادرها از نصیحت نور دیدگان‌شان در ابتدای زندگی (که کار صحیحی است) خودداری می‌کنند، عوضش از دخالت‌های بی‌جا در طول زندگی‌‌شان (که کار اشتباهی است) ابایی ندارند. ان‌شاءالله جوانان پسر و دختر مؤمن و تحصیل کرده و فهیم، و نیز والدین گرامی، از پیشوایان عزیز اسلام علیهم السلام درس گرفته، حتی المقدور بنیان زندگی خود را با الگوگیری از زندگی آن بزرگواران تنظیم نمایند. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته. علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) سه شنبه ۳۰ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۱ ذی‌الحجه ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان پیشنهاد کنید]

ابلاغ آیات برائت، فضیلتی برای شاه ولایت، سندی بر نفاق غاصبین خلافت!!! بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. سال نهم هجری، و موسم حج بود؛ مسلمانان از اقصی‌نقاط سرزمین‌های اسلامی خود را به حرم امن الهی، مکه‌ی مکرمه رسانده بودند تا مناسک حج ابراهیمی علیه السلام را به جا بیاورند. پیامبر صلی الله علیه وآله که سال پیش از آن به توفیق الهی، مکه را فتح، و خاستگاه اسلام را از لوث وجود کفر و شرک پاک کرده بود، با نزول ده آیه‌ی ابتدایی سوره‌ی مبارکه‌ی برائت (توبه) با دستوری از جانب حق‌تعالیٰ مواجه می‌گردد؛ این آیات هشدارگونه و اولتیماتوم‌وار باید بر باقی‌ماندگان بر کفر و شرک خوانده شود. به شهادت تاریخ، حضرت ابتدا ابوبکر (در پاره‌ای نقل‌ها، با همراهی عمر) را برای این کار منصوب فرمود، ولی پیک پروردگار، جبرئیل علیه السلام فرود آمده، عرض کرد: نظر باری‌تعالیٰ این است این ابلاغ، فقط باید به دست تو یا کسی از اهل تو صورت گیرد. اینجا بود سید العترة النبویة و صاحب الولایة العلویة، جناب امیرالمؤمنین علی علیه السلام مفتخر به این مأموریت عظیم گشته، از ناحیه‌ی مقدسه‌ی نبوت محمدیه صلی‌ الله علیه وآله مأموریت یافت خود را به نامبرده رسانده، آیات مُنزَله را از وی ستانده، خود به ابلاغ آن مبادرت ورزد. علی بن ابی‌طالب علیه السلام در مثل چنین روزی، سوم ذی‌الحجه‌ی سال نهم هجری (به نقلی، در حالی که جابر بن عبدالله انصاری را با خود همراه ساخته بود) در جحفه (یا ذوالحلیفه) به ابوبکر رسیده، دستور پیامبر صلی الله علیه وآله را به وی اطلاع داده، آیات را از او گرفت. ابوبکر (در حالی که می‌توانست به مسیر خود ادامه دهد و از توفیق زیارت بیت‌الله الحرام بهره‌مند گردد) مع‌الوصف به خاطر یک نگرانی‌ای که در دل داشت، به مدینه بازگشته، پرسشی مهم و رمزآلود مطرح ساخت!!! - یا رسول‌الله! آیا در باره‌ی من آیه‌ای [سوره‌ای، خبری، ...] نازل شده است؟!!! - نه؛ فقط پیک حق سبحانه گفت اراده‌ی خداوند این است خودم یا کسی از اهل‌ام این مهم را به انجام برساند. اهمیت این سؤال و جواب را آیه‌ی ۶۴ سوره‌ی توبه برملا و افشا ساخته است!!! آری؛ بعض منافقین بودند از اینکه درباره‌شان سوره‌ای [آیه‌ای، چیزی] نازل شود و نیات پلیدشان را افشا، و موجبات رسوایی‌شان را فراهم آورد، بیم‌ناک بودند؛ آنان همواره جوری رفتار می‌کردند که بهانه‌ای برای این منظور دست خدا و رسول ندهند (احذار و پرهیزی داشتند و ظواهر مسلمانی و دینداری را رعایت می‌کردند). از آن‌طرف، این افتخار ماندگار، علاوه بر اینکه شاهدی محکم بر حقانیت وصایت و خلافت بلافصل علی علیه السلام به شمار می‌آید، منقبتی بلند از کتاب قطور مناقب مولای متقیان علیه السلام نیز هست؛ حضرتش سال‌ها بعد، در پاسخ به سؤالی که عنوان شد: - أنت افضل، ام موسی علیه السلام؟! فرمود: - من از موسی بن عمران علیه السلام برترم؛ چرا که او وقتی مأموریت یافت به کاخ فرعون رفته، پیام الهی را ابلاغ نماید، به دلیل قتلی که پیش از نبوت انجام داده بود، ترسید او را بکشند؛ و از درگاه الهی تقاضا نمود برادرش هارون آن مأموریت را انجام دهد؛ اما من، با اینکه بیشتر سران مشرکان را در جنگ‌ها به خاک هلاک افکنده بودم، و خانه‌ای از خانه‌های مشرکان نبود مگر آنکه من یکی از اعضایش را کشته باشم، مع‌الوصف نترسیدم و مأموریت بزرگ الهی را به بهترین وجه به انجام رساندم!!! درود و سلام و صلوات خدا بر سیدالاوصیاء و امیرالاولیاء علی عالی اعلا و اولاد طاهرینش؛ و رحمت واسعه‌‌ی حق نصیب شیعیان و محبینش. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) پنج‌شنبه ۱ تیر ۱۴۰۲ ؛ ۳ ذی‌الحجه ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

کمپانی، عالِم جامع‌الاطراف بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. ۵ ذی‌الحجه، مصادف است با وفات مرحوم آیت الله شیخ محمدحسین غروی اصفهانی معروف به «کمپانی»؛ ۱۳۶۱ ه‌ق، نجف‌اشرف. از آنجا که مزار مطهرش در آستان قدس علوی علیه السلام در کنار قبر آیت‌الله شهید «مصطفی خمینی» واقع شده، زوار ایرانی به خوبی با آن بزرگوار آشنا هستند. ایشان اصالتاً اهل «نخجوان» بود که امروزه، جمهوری‌ای خودمختار شناخته می‌شود. پدرش تاجر بود و در کاظمین به تجارت مشغول بود و دوست داشت محمدحسین را با دنیای تجارت اُنس بدهد؛ ولی او که عاشق علم و دانش بود، با توسل به امام موسی کاظم علیه السلام توانست رضایت پدر را جلب کرده، راهی حوزه‌ی علمیه‌ی نجف شود. مرحوم غروی اصفهانی را به سبب شغل و حرفه‌ی پدرش «کمپانی» هم خطاب می‌کردند، هرچند گفته شده خطاب شدن به این عنوان را خوش نداشت. غروی اصفهانی در درس و بحث و عبادت بسیار کوشا بود؛ طوری که شاگرد برجسته‌اش مرحوم آیت‌الله العظمیٰ «محمدتقی بهجت» می‌فرمود: هرکس فعالیت‌های علمی او را می‌دید، فکر می‌کرد غیر از درس و بحث کار دیگری نمی‌کند؛ و هرکس عبادت او را می‌دید، گمان می‌کرد تمام وقت او به عباداتش صرف می‌شود. نماز شب، نماز جعفر طیار، زیارت عاشورا و ... از برنامه‌های همیشگی او بود. آیت‌الله کمپانی در عین‌حال که عالمی متبحر و عابدی پارسا بود، دستی هم در شعر و شاعری داشت و «دیوان کمپانی»اش شهرت بسزایی دارد. نیز، گفته شده بسیار بذله‌گو و شوخ‌طبع بود و مجالس درسش توأم با لطیفه و شوخی برگزار می‌شد. شاگردان او از علامه‌ی امینی صاحب «کتاب الغدیر» گرفته، تا آیت‌الله بهجت، همه از علمای بزرگ و مراجع عالی‌قدر تقلید بودند. نوکری «اباعبدالله الحسین علیه السلام» دیگر ویژگی او بود؛ باز به نقل از آیت‌الله بهجت آمده: ایشان مقید به برگزاری مجالس روضه بود؛ اصرار هم داشت خودش پای سماور بنشیند، خودش کفش شرکت کنندگان را جفت کند. هشتاد و سومین سال رحلتش را گرامی‌ می‌داریم و به روان پاکش درود می‌فرستیم. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) شنبه ۳ تیر ۱۴۰۲ ؛ ۵ ذی‌الحجه‌ ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

سید نورالدین جزایری، کم‌سن‌ترین محدث شیعه بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. ۶ ذی‌الحجه‌ی ۱۱۵۸ ه‌ق بود که فرزند ارشد سید نعمت‌الله جزایری، مرحوم آیت‌الله محدث، سید نورالدین در سن ۷۰سالگی به دیار باقی رحلت نمود. وی که متولد ۱۰۸۸ ه‌ق بود، طی سفری که در سن ده سالگی در معیت پدر به مشهد مقدس داشت، موفق به دیدار و زیارت محدث بزرگ شیعه «شیخ حرّ عاملی» شد و به سبب دانش حدیثی و کمالاتش، مورد توجه ایشان واقع گشته، از او اجازه‌ی روایت دریافت کرد؛ شاید بتوان او را کم‌سن‌ترین محدث شیعه به شمار آورد که در دوران کودکی‌اش، چنان توفیق و امتیاز بزرگی به دست آورده است. طبیعتاً اولین استاد نورالدین، پدرش سید نعمت‌الله بوده؛ در عین‌حال از محضر فرزند صاحب وسائل (محمد بن حسن حر عاملی، و ...) هم استفاده برده است. شمار شاگردان نورالدین را زیاد توصیف کرده‌اند که در میان‌شان، نام چهار تن از فرزندان خودش (حسین، مرتضی، رضی، عبدالله) به چشم می‌خورد. آثار قلمی آن بزرگوار نیز، هم از جهت کمیت و هم از جهت تنوع آثار و کیفیت آنها، مورد توجه علما و فضلا واقع گردیده؛ کتابهایی با صبغه‌ی حدیث، فقه، تفسیر، قصص‌القرآن، اخلاق، ادبیات، ... لکن مشهورترین اثر او، کتابی در لغت به نام «فروق اللغات» است. مزار مطهر سید نورالدین جزایری در کنار مسجد جامع شهر شوشتر (که طبق وصیت خودش در آنجا به خاک سپرده شده است) زیارتگاه خاص و عام است. روح مطهرش شاد. صلوات والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) ۴ تیر ۱۴۰۲ ؛ ۶ ذی‌الحجه ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [وقایع‌الایام را به دوستانتان معرفی بفرمایید]

امام باقر علیه السلام، مروج امامت و مبلغ غدیر بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. پنجمین امام شیعه، حضرت ابوجعفر محمد بن علی الباقر ع در غُرّه‌ی رجب سال ۵۷ ه‌ق در مدینه به دنیا آمد. مادر گرامیش، بانو فاطمه بنت الحسن ع بود؛ لذا یکی از ویژگی‌ها و خصائص ایشان، انتساب پدری و مادری به بنی‌هاشم بود. دوره‌ی ۱۹ساله‌ی امامت امام باقر ع با ضعف شدید مروانیان (دنباله‌ی بنی‌امیه) و نیز، نزاع آنان و عباسیان [مدعیان نوظهور خلافت] توأم بود و این فرصتی مغتنم برای ایشان بود که به مدد آسایش و آسودگی از ناحیه‌ی طواغیت، به نشر معارف اسلامی و حقایق ناب علوم دینی قیام فرماید و در این راه چنان جدیت و اهتمامی از خود نشان داد که به باقرالعلوم (شکافنده‌ی دانش‌ها) شهرت یافت. سالی، امام صادق ع در خدمت پدر بزرگوارش حج مشرف بودند. هشام خلیفه هم، در میان حاجیان بود. حضرت صادق ع در جمعی سخنرانی کرده، صفات و ویژگی‌های رهبر و حاکم صالح جامعه‌ی اسلامی را بیان داشته، جانشینان و خلفای برحق رسول خدا ص را معرفی کرد و غیر ایشان را غاصب این مقام رفیع نامید. هشام در آن کنگره‌ی عظیم، صلاح در برخورد ندید ولی به محض رسیدن به دمشق، آن دو بزرگوار را از مدینه فراخوانده، به سختی به امام بابت سخنان فرزندش اعتراض کرد. امام، با دلیل و منطق، ویژگی‌ها و صفات رهبر را بازگو کرده، فرمود: اگر این ویژگی‌ها در تو هست، این جایگاه از آنِ توست وگرنه از آنِ کسی است که متصف به این صفات باشد. هشام که از این پاسخ به خشم آمده بود، ایشان را زندانی نمود، ولی وقتی زندانیان را شیفته‌ی اخلاق و منش آنان یافت، دستور آزادی‌شان را صادر کرده، با عجله روانه‌ی مدینه‌ ساخت؛ در عین‌حال به همه‌ی شهرهای بین راه سپرد به هیچ‌وجه احترام و استقبالی از آنان به عمل نیاید که این امر، باعث بروز مشکلات و بی‌حرمتی‌هایی از سوی برخی نسبت به امام شد؛ مع‌هذا، حضرت هیچ‌گاه از وظیفه‌ی مهم تبلیغ و روشنگری دست بر نداشت و همواره فریادگر غدیر و منادی ولایت و مبیّن فضائل و مناقب مولای متقیان حضرت امیرالمؤمنین علی ع بود. در حدیثی از آن‌حضرت نقل است: بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلى‏ خَمْسٍ‏؛ عَلَی الصَّلَاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الْحَجِّ وَ الصَّوْمِ‏ وَ الْوِلَایَةِ. اسلام بر پنج چیز بنا شده است: نماز، زکات، حج، روزه و ولایت. امام در ادامه‌، هریک از پایه‌های اسلام را دارای رخصت، و امامت را بدون کوچکترین رخصتی توصیف فرمود. «کلینی، الکافی، ج۲، ص۱۸، ح۱». گذشته از فرمایش گهربار فوق، در بسیاری جاها، از جمله تفسیر آیات شریفه‌ی قرآن، از بیان فضائل علی بن ابی‌طالب ع فروگزار نمی‌کرد. ابان بن تغلب گوید: روزی از آن‌حضرت راجع به آیه‌ی شریفه‌ی الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُولَٰئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ ﻛﺴﺎنی ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ظلم و ستمی نیامیخته، آلوده نکردند؛ ﺍیمنی [ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ] ﺑﺮﺍی ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍﻩ‌ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻧﻨﺪ (انعام/ ۸۲) پرسیدم، امام فرمود: گمان می‌کنید این آیه، در مورد [مطلقِ] ظلم نکردن است، حال آنکه در حقیقت، مشعر به یکی از فضائل امیرالمؤمنین علی ع [و یکی از دلایل اولویت ایشان برای خلافت و امامت] است؛ چرا که آن‌حضرت بود قدر چشم بر هم زدنی شرک نورزید و هرگز لات و عزّی را پرستش ننمود؛ او نخستین کسی بود که با رسول خدا ص نماز گزارد. «تفسیر فرات کوفی، ص۱۳۴» این یعنی ظلم مورد اشاره در این آیه‌ی شریفه، شرک به خداوند است؛ همان ظلمی که مانع بعض ذریه‌ی نالایق ابراهیم خلیل ع در دست‌یابی به مقام منیع امامت بود؛ و کلام امام، در حقیقت مؤیَّد به همان آیه‌ی نورانی است که فرمود: وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ﻭ [ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ] ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭی [ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺨﺖ] ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩ، و ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ، ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ [ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎیستگی ﻭﻟﻴﺎﻗﺖ ﺍﻭ] ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﻫﻤﻪ‌ی ﻣﺮﺩم ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻭ ﺍﻣﺎم ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩم. ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ: ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻧﻢ [ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎنی ﺑﺮﮔﺰﻳﻦ]؛ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ [ضمن قبول درخواست و استجابت دعای ابراهیم، گوشزد] ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻦ [ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍیی ﺍﺳﺖ] ﺑﻪ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ [از ذریه‌ات] ﻧﻤﻰ‌ﺭﺳﺪ. بقره/ ۱۲۴. سرانجام پس از پنجاه و هفت سال زندگی پربرکت، در هفتم ذی‌الحجه‌ی سال ۱۱۴ ه‌ق در مدینه و با زهری که به توطئه‌ی هشام به حضرت رسید، به شهادت رسیده، در بقیع مدفون گشت. گفتنی است یادگاری از وجود نازنین آن حضرت (جناب علی‌ بن محمد باقر ع) در مشهد اردهال کاشان، مدفون، و مورد احترام است. ألا لعنةالله علی القوم الظالمین. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) دوشنبه ۵ تیر ۱۴۰۲ ؛ ۷ ذی‌الحجه ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam

مسلم بن عقیل، سفیر شهید بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمد و آله الطاهرین. امروز، نهم ذی‌الحجه، از سویی، روز مناجات و دعا و نیایش است و اهمیت عبادت در این روز به حدی است که استحباب روزه در صورتی که مانع از آن شود، برداشته شده است. و اما از سوی دیگر، سالروز شهادت «مسلم بن عقیل» سفیر امام حسین علیه السلام هم هست. مسلم، پسرعمو و شوهر خواهر امام حسین علیه السلام بود و همسرش، رقیه دختر امام علی علیه السلام بوده است؛ از همین‌رو وقتی خبر شهادت جنابش را برای سیدالشهدا علیه السلام آوردند، دخترش را بر زانو نشاند و نوازش کرد. مسلم بن عقیل از جمله کسانی بود که در جریان حادثه‌ی کربلا، خانوادگی شرکت کرد و انواع و اقسام صدمات و لطمات را به جان خرید: - خودش در کوفه با وضع دلخراشی به شهادت رسید. - یک یا دو نفر از پسرهایش در روز عاشورا در میدان نبرد شهید شدند. - دو طفل صغیرش «محمد و ابراهیم» عصر عاشورا و به دنبال آتش زدن خیمه‌ها، گریختند که در دل بیابان گم شدند و به دست نیروهای حکومتی کوفه افتادند؛ یکسال و اندی در زندان ابن زیاد بودند و با فرار از زندان و گرفتار شدن مجدد، آخرالامر در کنار شط فرات به شهادت رسیدند. - بقیه‌ی خانواده از جمله دخترش در میان اسرا، از کربلا تا شام و تا بازگشت به مدینه، تمام رنج‌ها و مصائب اسارت را تحمل کردند. «هانی بن عروه» نیز که از وجوه و بزرگان کوفه و از شیعیان بنام بود، به دلیل پناه دادن به مسلم، در همین روز به شهادت رسید. ألا لعنةالله علی القوم الظالمین. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی‌ دهبالایی (ایلامی) چهارشنبه ۷ تیر ۱۴۰۲ ؛ ۹ ذی‌الحجه ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]