مردم میرن تو جمع باهم صحبت میکنن میگن میخندن خوش میگذرونن،منم میرم تو جمع حس ناکافی بودن بهم دست میده برمیگردم.

اگه کسی باهاتون از آرزوی مرگ و این چیزا حرف زد هی نگید خدانکنه خدانکنه، خدا اگه کاری بخواد انجام بده ب شما نگاه نمیکنه.بشینین باهاش حرف بزنین بغلش کنین بهش امید بدین و باهاش مهربون باشید..کسی که ترسی از مردن نداره و فرقی بین مرگ و زندگیش نمیبینه یعنی بجایی رسیده که از همه چی بُریده یجایی که ممکنه دست بهرکاری بزنه..

جوری که با هر نسیم این کوچولوها مث برف می‌ریختن رو سرمون:>>>>

وقتی اولویتش نیستی خودتو واسش تلف نکن عزیزِ من.

کل زندگیم دردسر بود، تو دردسر نشو‌..

_

اسم این مرض که وقتی به گذشته فکر میکنی دلت حتی برا اون روزای فوقِ مزخرفی که گذشته ام تنگ میشه،افسردگیه یا چی؟

_

وقتی ۱۵ سالم بود فکر میکردم ۱۸_۱۹ سالگی دور و برم پر از دوست و رفیق و اکیپ مختلط و سفرای اکیپی و کارای عجیب غریب و پارتنر و کوفت و زهرماره ولی الان ک به اون سن رسیدم میبینم ن تنها اون اتفاقایی که فکر میکردم نیوفتاد بلکه همون چیزایی ک داشتمم دیگه ندارم آرامش، ذوق و شوق، ثبات، اعتماد ب نفس،خوش‌بینی در مورد آینده و...(:

آخرشم نفهمیدیم چجوری باید ازین زندگی لذت برد.

جدی استرس تونو میتونین کنترل کنین؟ من وقتی استرس دارم آبم نمیتونم بخورم چه برسه کنترل اوضاع.

نقاشی بهم آرامش میده، امید میده، اعتماد بنفس میده، حس کافی بودن میده.. خیلیاشون حتی از نقاشی ام کم تَرَن.

فقط در این حد بدون که من ادم حسودی نیستم ولی همه جوره به تو حسودیم میشه.

من بعد از دو دقیقه نگا کردن به جزوه دستنویس خودم:

دانشگاه برا پسرا فقط بازیه..دختر بازی رفیق بازی فرار از سربازی. اونوقت برا دخترا، هی درس درس درس ای ر‌ی‌دم تو درس.

وضعيت:

تنهایی نهایت دو سه ساعت تو شب و نصفه شب حالتو بد میکنه..ولی رابطه،هر ثانیه به ثانیه و تو کل ۲۴ ساعت.

من خونه خودمو میخوام‌ "خودم"، نه خودمون.

هرچی بیشتر با آدما وقت میگذرونم بیشتر میفهمم تنها بودن خیلی بهتره

والا منم خستم ازینی که هستم ولی خستگیم انقدر زیاده که حتی توان ندارم این ادمو عوض کنم

استرس و ریفلاکس معده ای که صبای امتحان دارم قشنگ خوده مرگه

چرا این ترم بجای اینکه درسا بهم ورود کنن گرما داره بهم ورود میکنه

بچه ها واقعا چیه این احساسات؟جز گند زدن کاره دیگه ای هم بلده؟