انت کهفی...🌱
خسته دیدهای؟ شکسته بال چطور؟ قد خمیده ز بازی دنیا چطور؟....اصلا تمام اینها را بگذار کنار...کسی که از خودش میخواهد به کسی پناه ببرد...دیدهای؟
فراریام...نمیدانم از که؟ از چه؟ فقط دلم میخواهد از این وجود فرار کنم! میخوابم تا از درد وجودم کمی بکاهم! ورزش میکنم تا کمی خودم را یادم برود! لبخند میزنم تا شاید...شاید این درد کمی آرام بگیرد!!
دلشکسته دیدهای؟ کسی که از تمام دنیا که چه بگویم...از نفسش خسته شده...دیدهای؟
مداوم فرار میکنیم اما...مگر میتوان ادمی از خویش بگریزد؟ نمیدانم! کسی که نچشیده باشد...نمیداند!
اتش گرفته بودیم و پریشان دنبال قطره ابی میدویدیم! از عالم و ادم تمنا کردیم...اما...اما غافل از قطرهای آب!...
خداوندا...ما قظرهای آب میخواستیم اما این دریای بی کران دیگر چیست! ما به همه روز زدیم اما لحظهای تو را خواندیم...این پاسخ و آغوش گرمت دیگر چیست!...
خسته از خسته بودنهای تکراری دویدیم و رسیدیم به روزی که دیگر برایمان توانی نبود...از رمضانت جاماندیم! رجب و شعبان را درک نکردیم! قدر را...قدر ندانستیم! پشیمان بودیم و اندوهگین! دنیا به ما نشان داده بود که اگر فراموش کنی...از دست دادهای! دیگر نمیتوانی بر باد رفته را دریابی...پس...پس این رحمت بیکرانت دیگر چیست!
پیدا شده بودیم و در پی گمشدن! که ناگهان صدایت را واضح شنیدیم...
گنهکاران...بیایید که خدایتان ندا داده است رمضان و قدر را برای از دست دادگان فراخواندهایم! بیایید که پناه عالمی برایتان روضه میخواند و قرار است...قرار است هستیاش را برای شما به قربانگاه ببرد!...
گمشدن را درک کردهای؟ گریه را چطور؟...بغض و صدای قلبهای ملتهب را چطور؟!...
خواندن و اجابت را چطور:)))
أنت کهفی حین تعیینی المذاهب فی سعتها و تضیق بی الأرض بروحها
تو پناهگاه منی هنگامی که گمراه و سرگردان شوم ، زمانی که راهها با وسعتی که دارند و زمین با آن گستردگی برای موجودات، زندگی و راه سعادت را به من تنگ میکند...
#مواجّـالروح
