نمیدونم اون زمان چند سالتون بود منم زیاد یادم نیست...

اما قشنگ یادمه... شرمندگی تو چشمای سردارو... قشنگه یادمه...

خدایا... قافیه زندگی چقدر عجیبِ...

یکی رو تا چه حد پایین میکشی... که تا کجاها بالا ببریش...

بیخود نیست که عزیز مردم شدن!

بیخود نیست کابوس دشمن شدن!

هعی... چقدر خوارم... چقدر کوچیکم... چقدر ذلیلم...

چقدر دلم میخواد برم سر مزار حاجی زاده ضجه بزنم!

واقعا دودوتا چهارتا خدا بدون حساب کتاب نیست...

شهید سنگینی دارد که فقط کسانی که روحشان از پر سبک‌تر شد لیاقتش را دارند...

یعنی میشه یه روزی:))))

خوشبحال کسانی که امروز کنار پیکر حاجی زاده توی ماشین برای تشیع بودند... و خوشا بیشتر به حال کسانی که پیکرشان کنار حاجی زاده خوابیده بود...