◀️شبهه #شماره_1367 ⛔️ شبهه: ⛔️ @Wiki_Shobhe اشتباه دستور زبان عربی در قرآن مذکر بودن خبر مونث - ان رحمت الله قریب من المحسنین. ( ۵۶ اعراف) رحمت اسم مونث است و باید خبر آن هم مونث باشد یعنی قریبه درست است. مفرد بوذن اسم موصول جمع - وخضتم کالذی خاضوا (۶۹ توبه ) فعل خاضوا جمع است و کالذی اسم موصوب مربوط به آن است و باید جمع باشد یعنی کالذین درست است. جمع اوردن معدود - قطعنا اثنتی عشره اسباطا ( اعراف ۱۶۰ ) اسباطا غلط است و باید سباطا باشد و همچنین اثنی باید اثنی باشد. عدم تناسب مبتدا و خبر - ذلک و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب ( حج ۳۲ ) ترجمه : این است و هرکس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت او از پاکی دلهاست. اوردن ضمیر ( ها ) در ( فانها ) تناسبی با ( من ) که مبتداست ندارد. ضمیر ( ها ) نمی تواند به ( من ) برگردد. فرم درست جمله این است : هر کس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت او فرد پاکی است. همانطور که مشاهده کردید این فقط بخش کوچکی از اشباهات نحوی قران بود. در قران علاوه بر اشتباهات مختلف در مباحث مختلف اشتباهات نحوی فراوان دارد که نشان از ضعیف بودن ادبیات اورنده آن یعنی محمد دارد. #دینی #قرآنی ✅◀️ پاسخ شبهه: ▶️✅ @Wiki_Shobhe 1⃣پاسخ مورد اول👇👇👇 این شبهه از دو جنبه قابل بررسی است⬇️ ❗️از جنبه دستور زبان عربی و نقش آن در جمله👇 کلمه‌ "رحمت"، اسم مصدر است که نقش صفتی برای موصوف خود یعنی "الله" می باشد و چون خداوند خودش سزاوارتر است که به ما نزدیک باشد تا صفت رحمت او، پس از این جهت درست است که "الله قریب من المحسنین" باشد. ‼️از جنبه معانی بیان👇 قرابت دو نوع است👈« قرابت "نسَبی" و قرابت "مکانی"». در اینجا از لحاظ معنایی، قرابت فاصله است که در این حالت، چه مذکر بیاید چه مؤنث، هر دو حالت در زبان عربی متداول است. همانطور که در آیات دیگر نیز داریم از جمله⬇️ ✅مثال1 ⬅️آیه 17 سوره شوری⏬ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِيبٌ که در اینجا نیز نگفته "الساعة قریبة"، چون برای بُعد و فاصله، هردو حالت مذکر یا مؤنث آمدن خبر، جایز است. ✅مثال2 ⬅️آیه 83 سوره هود⏬ وَمَا هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ در اینجا نیز با توجه به «هی» که مؤنث است، نگفته است «بعیدة»،. ✅مثال3 ⬅️آیه 63 سوره احزاب⏬ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَكُونُ قَرِيبًا در اینجا نیز الساعه مونث است؛ اما خبر آن مذکّر است و نگفته است: «قَریبة» ✅مثال4 ⬅️شاعر عرب زبان " امریء القیس " نیز می گوید⏬ " لَهُ الوَیل إن أمسى ولا اُمّ هاشم قریب ولا البسباسه ابنه یشکرا". همانطور که می بینیم، قریب به شکل مذکر آمده است؛ در حالی که صفتی است برای مؤنث. 2⃣پاسخ مورد دوم👇 اینکه "الّذی" به صورت مفرد آمده است، از لحاظ قواعد زبان عربی مشکلی ندارد. مثالی مشابه در دستور زبان فارسی⬇️ اگر فاعل، اسم جمع باشد، فعل آن می‌تواند به یکی از دو صورت مفرد یا جمع به‌کار رود. ✅مثال👇 گروهی پیروز "است" که به دین اسلام چنگ زده "باشد". گروهی پیروز "هستند" که به دین اسلام چنگ زده "باشند". و هر دو حالت صحیح است. در زبان عربی نیز چنین است، ⬅️خداوند می‌فرماید: [توبه:۶۹] «کَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ کَانُوا أَشَدَّ مِنکُمْ قُوَّهً وَأَکْثَرَ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا فَاسْتَمْتَعُوا بِخَلَاقِهِمْ فَاسْتَمْتَعْتُم بِخَلَاقِکُمْ کَمَا اسْتَمْتَعَ الَّذِینَ مِن قَبْلِکُم بِخَلَاقِهِمْ وَخُضْتُمْ کَالَّذِی خَاضُوا» در واقع آیه چنین است «وخضتم کالفوج الذی خاضوا» و یا «وخضتم کالفریق الذی خاضوا» یعنی شما فرو رفتید همانند آن دسته و فرقه و گروهی که فرو رفتند. "والّذی" صفتی است برای اسم جمع «فوج» و یا «فریق»، که چنین استعمالی را در زبان فارسی نیز مشاهده کردیم. و امثال این موارد، تناقض و ایراد و خطای نحوی در زبان عربی نمی باشد (نمی باشند!)، بلکه از زیبایی‌ها ادبیات عرب می‌باشد (می‌باشند!). ✅🍀 همچنین باید دانست که در زبان عربی اسم موصول «الّذی» هم برای مفرد و هم برای مذکر، استعمال می‌شود و این در زبان و شعر شاعران بزرگ عرب نیز دیده می‌شود؛ ⬅️برای نمونه شاعر عرب «هدیل بن الفرخ العجلی» در این بیت چنین می‌گوید👇 "وبت أساقی القوم إخوتی الذی غوایتهم غیی ورشدهم رشدی". همانطور که می‌بینیم برای "غوایتهم" که جمع است، "الّذی" که مفرد است آمده است و این نشان می‌دهد که در زبان عربی، چنین استعمالی نه تنها درست است، بلکه نشانۀ زیبایی در کلام می‌باشد.