به وقت رمان❤️ عاشقی زودگذر👇🧡

👑💛👑💛👑 💛👑💛👑 👑💛👑 💛👑 👑 #Part105 عاشقی زودگذر امروز جمعه بود و قرار بود که فردا فقط منو حمید برگردیم به تهران و منو برسونه خودش بیاد اهواز.... صبح ساعت ۸ بود که حمید وارد اتاق شد و با صدای بلندی گفت=پاشووو چه قدر میخوابی، ادم باید روز جمعه سحر خیز باشه نه مثل تو تنبل... +برو بیرون خوابم میاد مَلعون.... حمید=پاشوو ببینم ، لباس بپوش میخوایم بریم بیرون....همه جای اهواز رو دیدی به جزء یه جا ، معدن ارامش و صفا نرفتی.... +خب بزار بخوابم جانِ عمت، بعدظهر بریم حمید=نچ امروز حرف ،حرفِ خودمه تا نیم ساعت اماده باش +لعنتییی خب خوابم میاد یزید حمید=مِلعون شدم ،یزید هم شدم،احتمال ۱۰۰ درصد شمر هم میشم هاااا پس پاشو.... +بی ادب الان به مامان زهرا میگم حمید از اتاق رفت بیرون و با صدا بلندی گفت=خب مامان و بابا و هستی رفتن باغ +ایششششش ایشالا خشک بشه این شانس من حمید=اب بهش بدی خشک نمیشه، یالا پاشو نیم ساعتت داره میره... بلند شدم دست و صورتم رو شستم و رفتم جلو آیینه هستی.. موهام که تا کمرم بود رو شونه زدم و یه ارایش مختصر کردم و لباس پوشیدم.... یه شلوار نخودی راسته با یک مانتو سفید که روی مچ های مانتو ،بغل های مانتو طرح سنتی داشت و تا بالای زانو‌ بود و با یه روسری که سفید نارنجی بود.... عطر زدم و عینک دودی ام رو برداشتم و از اتاق رفتم بیرون... حمید رو مبل نشسته بود و سرگرم گوشیش بود.... منم نشستم رو مبل تا خودش متوجه بشه...‌ قشنگ یه ربع میشد که این تو گوشیش بود و منم داشتم نگاش میکردم ببینم اصلا متوجه میشه یا نه....ولی آنقدر غرق گوشی شده بود که متوجه اطراف نمیشد... اخر اعصابم نکشید بلند شدم و گوشی رو از دستش کشیدم و گفتم=چی تو این گوشیه که از منم مهمتره هااااااا ، یه ربع اینجام هییی میگم ولش الان خودش میفهمه ولی نه تو پَرت تر از این حرفایی.... گوشی رو پرت کردم و کلید ماشین رو برداشتم و رفتم تو ماشین.. چند ثانیه بعد در ماشین رو باز کرد و بوی عطر تلخش توی ماشین پیچید.... استارت زد و حرکت کرد به جایی که نمیدونستم کجاست.... دیدی وقتی یه جا میری یکی رو میبینی حال و هوات رو عوض میکنه یا شاید اصلا مسیر زندگیت رو عوض کنه......و از یه زمانی به بعد تو شرمنده همه میشی.... گوشیم زنگ خورد که اسم آتنا روش نمایان شد.... شروع کردم یا آتنا حرف زدن....داشت درمورد اون موضوع خودش و پسر عمش حرف میزد....حال آتنا هنوز خوب نشده بود و از شانس اون موقعه زنگ زده بود که با من حرف بزنه.....منم مجبوری جلو حمید باهاش حرف زدم....نمیخواستم حمید چیزی بفهمه..... بعد از چند دقیقه حمید یه جا که مثل کوه مانند بود و یه مکان داشت که شبیه مسجد بود و تقریبا شلوغ بود پارک‌ کرد و رو به من گفت=بسه دیگه پیاده شو رسیدیم.... با آتنا خدافظی کردم و پیاده شدم..‌‌... رفتم نزدیک حمید که گفت=نمیخوای بدونی اینجا کجاست؟ +چرا اتفاقا اینجا کجاست که میگی معدن ارامش و صفاس والا من چیزی حس نمیکنم حمید=به وقتش حس میکنی، راستی یه چیزی بهت میگم باید گوش کنی +چی؟ من خوشم نمیاد کسی بهم دستور بده حمید=تو بعضی از شرایط باید قبول کنی +نه تو این جوری فکر میکنی،من اگه کسی بهم مجبور کنه یا دستور بده کاری که بخواد انجام بدم رو نمیدم اینو بفهم حمید=اولا درست صحبت کن ، دوما فعلا کسی بهت دستور نداده که وایسادی دعوا کردن +چرا دستور دادی،یعنی چی که یه چی میگم باید گوش کنی؟ حمید=دنبال دعوا میگردی ها؟؟ رو نیمکت که اونجا بود نشسته بودیم و داشتم رفت و آومد آدم ها رو تماشا میکردم.... همه زن ها چادری بودن و قطعا تنها کسی که چادر نداشت من بودم... و مردا هم تیپ و ظاهرشون مثل حمید بود.... یه مکان داشت که وردی اونجا رو با سربند های سبز و قرمز تزئین کرده بودن و هرکی وارد اونجا میشد با چشم های اشکی میومد بیرون.... حمید هم که زل زده بود کفش هاش.... +نمیخوای بگی اینجا کجاس؟چرا منو آوردی اینجا؟اگه قراره همین طور بشینیم اینجا بلند شو بریم حوصله ندارم.... حمید=اینجا کهف و شهداس، که شهدای مدافع حرم و گمنام اینجا هستن....تا حالا اومدی اینجا؟ +نه ولی قبلا اسمش رو شنیدم‌.‌‌‌..قبلا خیلی دوست داشتم بیام.... حمید=الانم دوست داری +الان دیگه هیچ حسی نسبت به هیچی ندارم.... حمید=کیانا بسه فراموش کن هرچی که قبلا اتفاق افتاد، حداقل جلو من دیگه از اون حرفا نزن ، خیر سرم مَردم غیرت دارم دوست ندارم زنم درمورد گذشته اش که یه حس زودگذر بوده حرف بزنِ برام....تو باید از اول شروع کنی و بشی اون کیانا قبل +الان این همون چیزیه که گفتی باید گوش کنم؟ حمید=نه اینی که باید گوش کنی اینه که دیگه با آتنا ارتباط نداشته باشی،به عنوان یه مرد دوست ندارم با همچین کسی زنم دوست باشه..‌‌..پاشو بریم داخل +فکر میکنم درباره اش،نمیخواد دیگه بیا بریم حمید بلند شدو دستم و کشید گفت=پاشو بریم داخل اصل حال و هوا داخله.... یه جورایی روم‌نمیشد برم داخل... 👑💛

تقدیمتون🍂

#جهٺ‌بیدار‌شدن‌از‌خواب‌براۍ‌نماز^^ قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحى إِلَیَّ أَنَّما إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً ۰۱۱۝ #سوره‌ۍڪهف🌿 شبتون‌حسینۍ✨ دعاۍفرج‌آقا‌جانمون‌فراموش‌نشھ🌼🧡

❁﷽❁ 🎥 #استوری • 💠دعای روز یازدهم

📿 #مــــاه_مــھـمـانــے_خـــدا #روز_یازدهم ، روضہ‌ے، ناموس خدا من بمیرم ڪہ تو را سوے اسارٺ بردند یازده شد عدد ماه و دلم بے تاب اسٺ ڪہ از این روز بہ بعد قافلہ بے ارباب اسٺ #بہ‌حق_ام_المصائب🍃 #حضرٺ_زینب_ڪبرے_س♥️ #الهـے_العفـو🤲

‌... سلام آقاجانم🌿 از همہ بریده‌ام آسان مےگویم ؛ تو فقط برام ماندھ‌ای #امـام‌رضـا جانم... :) #چهارشنبه‌های‌امام‌رضایی 💛

《زندگی نامه طلبه ، شهید گمنام سید علی حسینی از قلم همسر و و دخترشان》 #بی_تو_هرگز #قسمت_بیست_دوم برگشتم بیمارستان ... وارد بخش که شدم، حالت نگاه همه عوض شده بود ... چشم های سرخ و صورت های پف کرده... مثل مرده ها همه وجودم یخ کرد ... شقیقه هام شروع کرد به گز گز کردن ... با هر قدم، ضربانم کندتر می شد ... - بردی علی جان؟ ... دخترت رو بردی؟ ... هر قدم که به اتاق زینب نزدیک تر می شدم ... التهاب همه بیشتر می شد ... حس می کردم روی یه پل معلق راه میرم... زمین زیر پام، بالا و پایین می شد ... می رفت و برمی گشت ... مثل گهواره بچگی های زینب ... به در اتاق که رسیدم بغض ها ترکید ... مثل مادری رو به موت ... ثانیه ها برای من متوقف شد ... رفتم توی اتاق ... زینب نشسته بود ... داشت با خوشحالی با نغمه حرف می زد ... تا چشمش بهم افتاد از جا بلند شد و از روی تخت، پرید توی بغلم ... بی حس تر از اون بودم که بتونم واکنشی نشون بدم ... هنوز باورم نمی شد ... فقط محکم بغلش کردم ... اونقدر محکم که ضربان قلب و نفس کشیدنش رو حس کنم ... دیگه چشم هام رو باور نمی کردم ... نغمه به سختی بغضش رو کنترل می کرد ... - حدود دو ساعت بعد از رفتنت ... یهو پاشد نشست ... حالش خوب شده بود ... دیگه قدرت نگه داشتنش رو نداشتم ... نشوندمش روی تخت... - مامان ... هر چی میگم امروز بابا اومد اینجا ... هیچ کی باور نمی کنه ... بابا با یه لباس خیلی قشنگ که همه اش نور بود ... اومد بالای سرم ... من رو بوسید و روی سرم دست کشید ... بعد هم بهم گفت ... به مادرت بگو ... چشم هانیه جان ... اینکه شکایت نمی خواد ... ما رو شرمنده فاطمه زهرا نکن ... مسئولیتش تا آخر با من ... اما زینب فقط چهره اش شبیه منه ... اون مثل تو می مونه ... محکم و صبور ... برای همینم من همیشه، اینقدر دوستش داشتم ... بابا ازم قول گرفت اگر دختر خوبی باشم و هر چی شما میگی گوش کنم ... وقتش که بشه خودش میاد دنبالم ... زینب با ذوق و خوشحالی از اومدن پدرش تعریف می کرد ... دکتر و پرستارها توی در ایستاده بودن و گریه می کردن ... اما من، دیگه صدایی رو نمی شنیدم ... حرف های علی توی سرم می پیچید ... وجود خسته ام، کاملا سرد و بی حس شده بود ... دیگه هیچی نفهمیدم ... افتادم روی زمین مادرم مدام بهم اصرار می کرد که خونه رو پس بدیم و بریم پیش اونها ... می گفت خونه شما برای شیش تا آدم کوچیکه ... پسرها هم که بزرگ بشن، دست و پاتون تنگ تر میشه ... اونجا که بریم، منم به شما میرسم و توی نگهداری بچه ها کمک می کنم ... مهمتر از همه دیگه لازم نبود اجاره بدیم ... همه دوره ام کرده بودن ... اصلا حوصله و توان حرف زدن نداشتم ... - چند ماه دیگه یازده سال میشه ... از اولین روزی که من، پام رو توی این خونه گذاشتم ... بغضم ترکید ... این خونه رو علی کرایه کرد ... علی دست من رو گرفت آورد توی این خونه ... هنوز دو ماه از شهادت علی نمی گذره ... گوشه گوشه اینجا بوی علی رو میده ... دیگه اشک، امان حرف زدن بهم نداد ... من موندم و پنج تا یادگاری علی ... اول فکر می کردن، یه مدت که بگذره از اون خونه دل می کنم اما اشتباه می کردن... حتی بعد از گذشت یک سال هم، حضور علی رو توی اون خونه می شد حس کرد ... کار می کردم و از بچه ها مراقبت می کردم ... همه خیلی حواسشون به ما بود ... حتی صابخونه خیلی مراعات حال مون رو می کرد ... آقا اسماعیل، خودش پدر شده بود اما بیشتر از همه برای بچه های من پدری می کرد ... حتی گاهی حس می کردم ... توی خونه خودشون کمتر خرج می کردن تا برای بچه ها چیزی بخرن ... تمام این لطف ها، حتی یه ثانیه از جای خالی علی رو پر نمی کرد ... روزگارم مثل زهر، تلخ تلخ بود ... تنها دل خوشیم شده بود زینب ... حرف های علی چنان توی روح این بچه 10 ساله نشسته بود که بی اذن من، آب هم نمی خورد ... درس می خوند ... پا به پای من از بچه ها مراقبت می کرد... وقتی از سر کار برمی گشتم ... خیلی اوقات، تمام کارهای خونه رو هم کرده بود ... هر روز بیشتر شبیه علی می شد ... نگاهش که می کردیم انگار خود علی بود ... دلم که تنگ می شد، فقط به زینب نگاه می کردم ... اونقدر علی شده بود که گاهی آقا اسماعیل، با صلوات، پیشونی زینب رو می بوسید ... عین علی ... هرگز از چیزی شکایت نمی کرد ... حتی از دلتنگی ها و غصه هاش ... به جز اون روز ... از مدرسه که اومد، رفتم جلوی در استقبالش ... چهره اش گرفته بود ... تا چشمش به من افتاد، بغضش شکست ... گریه کنان دوید توی اتاق و در رو بست ... ادامه دارد....

《زندگی نامه طلبه ، شهید گمنام سید علی حسینی از قلم همسر و و دخترشان》 #بی_تو_هرگز #قسمت_بیست_سوم تا شب، فقط گریه کرد ... کارنامه هاشون رو داده بودن ... با یه نامه برای پدرها ... بچه یه مارکسیست ... زینب رو مسخره کرده بود که پدرش شهید شده و پدر نداره ... - مگه شما مدام شعر نمی خونید ... شهیدان زنده اند الله اکبر ... خوب ببر کارنامه ات رو بده پدر زنده ات امضا کنه ... اون شب ... زینب نهارنخورده ... شام هم نخورد و خوابید ... تا صبح خوابم نبرد ... همه اش به اون فکر می کردم ... خدایا... حالا با دل کوچیک و شکسته این بچه چی کار کنم؟ ... هر چند توی این یه سال ... مثل علی فقط خندید و به روی خودش نیاورد اما می دونم توی دلش غوغاست ... کنار اتاق، تکیه داده بودم به دیوار و به چهره زینب نگاه می کردم که صدای اذان بلند شد ... با اولین الله اکبر از جاش پرید و رفت وضو گرفت ... نماز صبح رو که خوند، دوباره ایستاد به نماز ... خیلی خوشحال بود ... مات و مبهوت شده بودم ... نه به حال دیشبش، نه به حال صبحش ... دیگه دلم طاقت نیاورد ... سر سفره آخر به روش آوردم ... اول حاضر نبود چیزی بگه اما بالاخره مهر دهنش شکست ... - دیشب بابا اومد توی خوابم ... کارنامه ام رو برداشت و کلی تشویقم کرد ... بعد هم بهم گفت ... زینب بابا ... کارنامه ات رو امضا کنم؟ ... یا برای کارنامه عملت از حضرت زهرا امضا بگیرم؟ ... منم با خودم فکر کردم دیدم ... این یکی رو که خودم بیست شده بودم ... منم اون رو انتخاب کردم ... بابا هم سرم رو بوسید و رفت ... مثل ماست وا رفته بودم ... لقمه غذا توی دهنم ... اشک توی چشمم ... حتی نمی تونستم پلک بزنم ... بلند شد، رفت کارنامه اش رو آورد براش امضا کنم ... قلم توی دستم می لرزید ... توان نگهداشتنش رو هم نداشتم اصلا نفهمیدم زینب چطور بزرگ شد ... علی کار خودش رو کرد .. اونقدر با وقار و خانم شده بود که جز تحسین و تمجید از دهن دیگران، چیزی در نمی اومد ... با شخصیتش، همه رو مدیریت می کرد ... حتی برادرهاش اگر کاری داشتن یا موضوعی پیش می اومد ... قبل از من با زینب حرف می زدن... بالاخره من بزرگش نکرده بودم ... وقتی هفده سالش شد ... خیلی ترسیدم ... یاد خودم افتادم که توی سن کمتر از اون، پدرم چطور از درس محرومم کرد ... می ترسیدم بیاد سراغ زینب ... اما ازش خبری نشد... دیپلمش رو با معدل بیست گرفت ... و توی اولین کنکور، با رتبه تک رقمی، پزشکی تهران قبول شد ... توی دانشگاه هم مورد تحسین و کانون احترام بود ... پایین ترین معدلش، بالای هجده و نیم بود ... هر جا پا می گذاشت ... از زمین و زمان براش خواستگار میومد ... خواستگارهایی که حتی یکیش، حسرت تمام دخترهای اطراف بود ... مادرهاشون بهم سپرده بودن اگر زینب خانم نپسندید و جواب رد داد ... دخترهای ما رو بهشون معرفی کنید ... اما باز هم پدرم چیزی نمی گفت ... اصلا باورم نمی شد ... گاهی چنان پدرم رو نمی شناختم که حس می کردم مریخی ها عوضش کردن ... زینب، مدیریت پدرم رو هم با رفتار و زبانش توی دست گرفته بود ... سال 75، 76 ... تب خروج دانشجوها و فرار مغزها شایع شده بود ... همون سال ها بود که توی آزمون تخصص شرکت کرد... و نتیجه اش ... زنیب رو در کانون توجه سفارت کشورهای مختلف قرار داد ... مدام برای بورسیه کردنش و خروج از ایران ... پیشنهادهای رنگارنگ به دستش می رسید ... هر سفارت خونه برای سبقت از دیگری ... پیشنهاد بزرگ تر و وسوسه انگیزتری می داد ... ولی زینب ... محکم ایستاد ... به هیچ عنوان قصد خروج از ایران رو نداشت ... اما خواست خدا ... در مسیر دیگه ای رقم خورده بود ... چیزی که هرگز گمان نمی کردیم ... ادامه دارد…

《زندگی نامه طلبه ، شهید گمنام سید علی حسینی از قلم همسر و و دخترشان》 #بی_تو_هرگز #قسمت_بیست_چهارم علی اومد به خوابم ... بعد از کلی حرف، سرش رو انداخت پایین ... - ازت درخواستی دارم ... می دونم سخته اما رضای خدا در این قرار گرفته ... به زینب بگو سومین درخواست رو قبول کنه... تو تنها کسی هستی که می تونی راضیش کنی ... با صدای زنگ ساعت از خواب پریدم ... خیلی جا خورده بودم... و فراموشش کردم ... فکر کردم یه خواب همین طوریه ... پذیرش چنین چیزی برای خودم هم خیلی سخت بود ... چند شب گذشت ... علی دوباره اومد ... اما این بار خیلی ناراحت ... - هانیه جان ... چرا حرفم رو جدی نگرفتی؟ ... به زینب بگو باید سومین درخواست رو قبول کنه ... خیلی دلم سوخت ... - اگر اینقدر مهمه خودت بهش بگو ... من نمی تونم ... زینب بوی تو رو میده ... نمی تونم ازش دل بکنم و جدا بشم ... برام سخته ... با حالت عجیبی بهم نگاه کرد ... - هانیه جان ... باور کن مسیر زینب، هزاران بار سخت تره ... اگر اون دنیا شفاعت من رو می خوای ... راضی به رضای خدا باش ... گریه ام گرفت ... ازش قول محکم گرفتم ... هم برای شفاعت، هم شب اول قبرم ... دوری زینب برام عین زندگی توی جهنم بود ... همه این سال ها دلتنگی و سختی رو ... بودن با زینب برام آسون کرده بود… حدود ساعت یازده از بیمارستان برگشت ... رفتم دم در استقبالش ... - سلام دختر گلم ... خسته نباشی ... با خنده، خودش رو انداخت توی بغلم ... - دیگه از خستگی گذشته ... چنان جنازه ام پودر شده که دیگه به درد اتاق تشریح هم نمی خورم ... یه ذره دیگه روم فشار بیاد توی یه قوطی کنسرو هم جا میشم ... رفتم براش شربت بیارم ... یهو پرید توی آشپزخونه و از پشت بغلم کرد ... - مامان گلم ... چرا اینقدر گرفته است؟ ... ناخودآگاه دوباره یاد علی افتادم ... یاد اون شب که اونطور روش رگ گرفتن رو تمرین کردم ... همه چیزش عین علی بود ... - از کی تا حالا توی دانشگاه، واحد ذهن خوانی هم پاس می کنن؟ ... خندید ... - تا نگی چی شده ولت نمی کنم ... بغض گلوم رو گرفت ... - زینب ... سومین پیشنهاد بورسیه از طرف کدوم کشوره؟ دست هاش شل شد و من رو ول کرد دست هاش شل و من رو ول کرد ... چرخیدم سمتش ... صورتش بهم ریخته بود ... - چرا اینطوری شدی؟ ... سریع به خودش اومد ... خندید و با همون شیطنت، پارچ و لیوان رو از دستم گرفت ... - ای بابا ... از کی تا حالا بزرگ تر واسه کوچیک تر شربت میاره ... شما بشین بانوی من، که من برات شربت بیارم خستگیت در بره ... از صبح تا حالا زحمت کشیدی ... رفت سمت گاز ... - راستی اگه کاری مونده بگو انجام بدم ... برنامه نهار چیه؟... بقیه اش با من ... دیگه صد در صد مطمئن شدم یه خبری هست ... هنوز نمی تونست مثل پدرش با زیرکی، موضوع حرف رو عوض کنه ... شایدم من خیلی پیر و دنیا دیده شده بودم ... - خیلی جای بدیه؟ ... - کجا؟ ... - سومین کشوری که بهت پیشنهاد بورسیه داده ... - نه ... شایدم ... نمی دونم ... دستش رو گرفتم و چرخوندمش سمت خودم ... - توی چشم های من نگاه کن و درست جوابم رو بده ... این جواب های بریده بریده جواب من نیست ... چشم هاش دو دو زد ... انگار منتظر یه تکان کوچیک بود که اشکش سرازیر بشه ... اصلا نمی فهمیدم چه خبره ... - زینب؟ ... چرا اینطوری شدی؟ ... من که پرید وسط حرفم ... دونه های درشت اشک از چشمش سرازیر شد ... - به اون آقای محترمی که اومده سراغت بگو ... همون حرفی که بار اول گفتم ... تا برنگردی من هیچ جا نمیرم ... نه سومیش، نه چهارمیش ... نه اولیش ... تا برنگردی من هیچ جا نمیرم ... اینو گفت و دستش رو از توی دستم کشید بیرون ... اون رفت توی اتاق ... من، کیش و مات ... وسط آشپزخونه ... ادامه دارد…