. اگر کسی وارد عالم دین نشود دیندار باشد ولی عالم دینی نداشته باشد و به جنبه‌های وحدت خودش و وحدت عالم نظر نداشته باشد این آدم عالمش عالم دینی نیست، و در زندگی چیزی به دست نمی‌آورد و راهی به سوی عالم بقا برایش گشوده نمی‌شود. ممکن است گناه نکند ولی وارد محفل وحدت نمی‌شود و در حالت بقا قرار نمی‌گیرد و استقرار شخصیت پیدا نمی‌کند. شاید ملاحظه فرموده‌اید مسلمانانی را که در انجام عبادات بسیار تلاش می‌کنند نماز می‌خوانند و به جلسات دعا هم می‌روند و ولی با این همه احساس یک بقای برتر یعنی بقای بر بقا و استحکام بر استحکام ندارند. علتش آن است که وارد عالم دینی نشده‌اند. حرف ما در این بحث این است که چرا بعضی‌ها به بلا و آفت بی عالمی دچار می‌شوند. مولوی می‌گوید: گرنه موش دزد در انبان ماست گندم اعمال ۴۰ ساله کجاست؟! این یک سوال اساسی است که چرا در انبان چهل سال عبادت بعضی از ما چیزی که حکایت از اتصال ما به عالم غیب بکند نیست؟! اگر چنین احساسی داشتیم باید بدانیم این همان بی عالمی است نه بی‌دینی. طوری با خودمان و عبادات‌مان برخورد کرده‌ایم که احساس وجودی برتر در خود نداریم حس می‌کنیم هنوز هم مثل همان روز اول عبادت می‌کنیم. انسان اگر پس از سال‌ها زندگی دینی هنوز در بی عالمی به سر می‌برد نشان از آن است که ضرر کرده و سرمایه‌ای که باید به دست می‌آورد را به دست نیاورده است. یکی از علت‌های بی عالمی ما در ذات فرهنگ مدرنیته نهفته است که در سیصد ساله اخیر، ما و بسیاری از جوامع دنیا را گرفتار خود کرده است. مدرنیته با توجه بیش از حد به کثرت و غفلت از عالم قدس راه ارتباط با عالم بقا را از منظر انسان‌ها زدوده است. زیرا هر چقدر انسان، به جنبه واحد عالم نظر کند در جنبه واحد خود محقق می‌شود و به اصل خود که جنبه وحدانی و ملکوتی او است دست می‌یابد و به عبارت دیگر به جنبه وجودی خود که عین عالم داری است وارد می‌شود و برعکس هرچه انسان گرفتار کثرت شود به جنبه تغییر و ناپایداری عالم گرفتار می‌شود. #برش_کتاب #عالم_انسان_دینی #اصغر_طاهرزاده @yaddashthaykhatkhorde 🪴