✅یه نکته ی تبلیغی پریروز به یکی از مساجد شهر مسیرم خورد. بعد از نماز، امام جماعت محترم صحبت کردن، فرض کنید با موضوعِ ( جریان حق و باطل در قرآن )... از ابتدای صحبت تا انتها واقعا مطالب منسجم بود و معلوم بود رو اینا کار کردن. تا حدی که احتمال زیاد دادم ایشون برا این موضوع یه مقاله کار کردن و الان همون سیر رو دارن ارائه میکنن. اما تقریبا هیچ کس گوش نمیداد، چرا؟ علاوه بر این که مردم کم حوصله شدن و ضمنا بسیاری از #مسائل_مهم اصلا براشون دغدغه نیست، نکته ی مهم این بود که: سخنران محترم که به نظر می رسید جوان فاضلی هم باشند، توجه نداشتند که منبر و تخاطب با مردم، با کلاس درس و فضای علمی تفاوت داره، اشتباهی که بنده خودم بارها مرتکب شدم! 🔹هر قدر مطلب علمی تر باشه، خشک میشه، که این به ذائقه ی ما طلبه ها که اهل درس و بحث هستیم تا حدودی شیرین میاد ولی مردم که عموما اهل مطالعه و کار #فکری نیستن ، زود خسته میشن. لذا هنر اینه که علوم و معارف عمیق اهل بیت رو تا حد توان هم #ساده کنیم تا قابل فهم باشه هم #جذاب، تا خسته کننده نباشه. و این واقعا سخته! (امثال استاد قرائتی و استاد پورازغدی و استاد پناهیان این هنر رو دارن ) کسانی که این نکته رو رعایت میکنن معمولا تو رسانه هم موفق‌ند! البته اینم بگم بعضیا هم از اون ور میفتن، یعنی ارائه شون جذاب و شیرینه ولی محتوا نداره. در هر حال برا مردم امروز که فضای مجازی باعث شده کم‌حوصله و عجول باشن، ارائه ی معارف دینی کمی هنر میخواد. 📌نکته: علمای اخلاقی که نورانیت خاصی دارن گاهی از این قاعده مستثنا هستن.