مصیبتی به نام خوش‌بینی به غرب! ✍مجید ابطحی ➖➖➖ چند وقت پیش یادداشتی با عنوان «راهکاری برای محبوبیت» نوشته بودم. بزرگواری لطف کرده و نقد کرده بودند، خلاصه‌ی کلامشان این بود که بین برخی آموزه‌های دینی و آموزه های غربی منافاتی نیست؛ شاید این تفکیک بنده را نابجا می‌دانستند. اصل حرفشان درست بود، همه‌ی معارف دینی با یافته‌های غربی منافات ندارند اما فارغ از نقد ایشان، نکته‌ای به ذهنم رسید و آن هم اینکه برخی از مومنین (حتی طلبه‌ها!) هنوز به غرب خوش‌بین هستند و این خوش‌بینی نگران کننده است! غرض بنده در آن یادداشت این بود که سطح بیان اهل بیت _از آموزه‌های روانشناختی و جامعه شناختی گرفته تا آموزه‌های مربوط به پوشش و خوراک و... _ اصلا قابل مقایسه با یافته‌های پژوهشگران غربی نیست! اهل بیت جایی را نشانه می‌گیرند که به ذهن بشر نمی‌رسد، البته به ذهن بشر سالم؛ بشر مغزالکلی و همجنس‌گرا و بی‌بُته که بمانَد... . این دو نگاه، از دو عالَم متفاوت صادر شده که فاصله‌شان از فرش تا عرش است! اگر کسی به تفاوت و بلکه تناقض این دو نگاه (نگاه الهی و نگاه غربی) توجه داشته و از مبانی الحادی غرب آگاه باشد، قطعا به تمامی آموزه‌های غربی بدبین خواهد بود و این بدبینی عین «واقع بینی» است! 🔹برخی مومنین _حتی طلبه‌ها_ اصل را بر #عدم_تعارض بین این دو نگاه گذاشته‌اند، الا ما خرج بالدلیل! این خوش‌گمانی چه بسا ناشی از خوبی مومنین است که می‌گویند «پژوهش، پژوهش است!» و پژوهشگر غربی را هم مثل پژوهشگر مسلمان می‌دانند که: «پژوهشگر است دیگر»! خوش‌بینی مفرط (که در مقابلِ واقع‌بینی است)، باعث می‌شود وقتی پژوهشگر مسلمان _خصوصا طلبه_ وارد علوم انسانی شود در نظام اندیشه‌ای غرب، استحاله شود! اما بدبینی به غرب (که همان واقع‌بینی است)، بهترین محافظ در برابر استحاله است! #علوم_انسانی #خوش‌بینی_به_غرب یادداشت‌های یک طلبه 👇 @yaddashtthayeyektalabeh