✅بزرگان دین از قدیم الایام توجه ویژه‌ای به عرفان داشتن، از عارف بزرگی چون سلمان و کمیل گرفته تا حسین‌بن‌منصور و تا سیدعلی شوشتری ( استاد شیخ اعظم). در معاصرین هم سید علی قاضی و علامه طباطبایی و آیت الله سعادت‌پرور و علامه حسن زاده آملی و امام خمینی و... رحمة الله علیهم اجمعین. 📌نکته‌ی مهم :سردمدار عرفان اسلامی خود اهل بیت علیهم السلام بودن. 🔹در برخی دوره‌های تاریخی انحرافاتی ایجاد شد که علما وظیفه دونستن با این انحرافات مقابله کنن. از جمله‌ی این انحرافات ، بحث غُلُو بود. 📌 سردمدار مقابله با انحراف هم باز، خود اهل بیت علیهم السلام بودن. چنانچه در عصر معصومین افرادی که برای ائمه مقام الوهیت و خدایی قائل می‌شدن، #غُلات (اهل غُلو) نامیده شدن. اصل مبارزه با غُلات، درست بود و دستور خود ائمه، اما مفهوم غلو برای همه روشن نبود، لذا برخی از بزرگان _به اشتباه_ نسبت غلو را به کسانی می‌دادند که غالی نبودند. مثلا هر کسی که کرامتی خاص از ائمه اطهار ع نقل می‌کرد متهم به غلو می‌شد! (اینجا کمی توضیح میخواد که شاید یه فرصت دیگه عرض کنم). 🔹از طرفی عُرفا به دلیل رشد معنوی فوق العاده‌ای که داشتند به معارفی دست پیدا می‌کردند که برای هر کسی قابل دستیابی و اساسا قابل فهم نبود! و همین باعث می‌شد برخی از عُرفای بزرگ شیعه که خود، فقیه هم بودند ، متهم به غلو و انحراف شوند!!! ✅ خلاصه اینکه بتدریج مبارزه‌ی با غُلات به مبارزه‌ی با عُرفا تبدیل شد😳 چرا؟ ۱. بخاطر انحرافات ایجاد شده در برخی از مسلمین . ۲. بخاطر بی‌دقتی برخی از بزرگان ، در مبارزه با انحراف! خروجی داستان این شد که 👇 در حوزه‌های علمیه، عرفان آنطور که باید، رواج پیدا نکرد!!!!! البته بعد از انقلاب ، چون رهبر انقلاب یک عارف به تمام معنا بود و اطرافیانش همچون مدنی‌ها مطهری‌ها و قاضی‌ها و دستغیب‌ها در اوج معنویت بودند، عرفان ( هم عملی هم نظری) رشد خوبی کرد و بعدها به لطف خدا کسی جانشین #خمینی_عارف ره، شد که به ‌معنای واقعی کلمه عارف است ( حفظه الله). اگر کسی چون امام خامنه‌ای رهبر نبود شاید اکنون #ظاهرگراها اجازه نمی‌دادند هیچ رنگ و بویی از عرفان_اصیل_شیعی بماند! شقشقة هدرت، ثم قرت!