از روی لباس های شب یلدا ، او را شناختند. «دایی! ریحانه کاپشن صورتی تنش بوده؟ شلواری دارد که عکس هندوانه روی آن باشد؟!» پیمان دل توی دلش نیست . دلش می‌خواهد بگوید: «نــه! هـرگز چنین لباسی برای ریحانه نخریده» اما لباس‌ها را شـب یلدا خـریده بود... صدای پشت تلفن باز می‌پرسد: «گوشواره‌هایش چطـور؟ شـکل قلـب هستند؟!» زبانـش به تلـخی تـأیید می‌کند: «آره…! این لبـاس‌هـا را داشـته؛ گـوشواره‌هـایش هـم شکـل قلـب هستند…» خودش را به پزشک قانونی می‌رساند. هنـوز مشکی نپوشیده: «قیامتی بود! به هـزار مصیبت رفتم داخل. همان لحظه که از پله‌ها پایین رفتم و چشمم به آن کـاور کوچک افتـاد ، گفتـم ایـن ریحـانه من است! گفتند : کاپشنش را نگاه کن؛ اما نتوانستم…» لحظه‌ای که تـابوت را مقـابل پدر باز می‌کنند، یک گل روی ریحانه بود و کاغذی که روی آن بزرگ نوشـته بودند: «کاپشـن صورتی با گوشواره قلبی»💘🥀 #شهیده_ریحانه_سلطانی_نژاد #یاد_شهدا_با_صلوات @yamahdizahra12 🌱