#درسهائی_از_مکیال_المکارم #درس_۴١ #ظهور_شخصی 9⃣ ✍ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی بسم الله الرحمن الرحیم یا اباصالح المهدی ادرکنی 💚 «غیبت امام زمان علیه السلام خواست خدا است یا نمرهٔ صفر ما، یا هردو؟!» آیا دیده‌اید وقتی که معلم به برخی از دانش آموزان نمرهٔ صفر میدهد، بعضی از آنها می‌گویند معلم به ما صفر داد اما وقتی نمرهٔ بیست می‌گیرند، می‌گویند بیست گرفتیم؟! اکنون در مدرسه‌ی توحیدی قرآن و عترت علیهم السلام، آیا ما غیبت امام زمان علیه السلام را بوجود آورده‌ و نمره‌ی صفر گرفته‌ایم یا خدا غیبت آن حضرت را برای ما خواسته است، یا هردوی اینهاست؟. این حکایت ما مردم عصر غیبت امام زمان علیه السلام است که عده‌ای از ما می‌گوییم خدا خواسته که امام زمان علیه السلام غائب باشد (یعنی ما تقصیری نداریم؛ خدا خواسته است این‌طور باشد) اما عده‌ای که دانای به حقيقت‌اند، می‌ گویند غیبت امام علیه السلام نمرهٔ صفری است که معلم خلقت(خدای تعالی) به ما داده است و اگر جامعهٔ شیعه بطور یکپارچه به عهدش با امام زمان علیه السلام عمل می‌کرد، خداوند نمره تلخ محرومیت از امام زمان علیه السلام که نمرهٔ مردودی اجتماعی شیعه است را به ما نمی داد همان طور که وقتی دانش آموزان درسشان را بخوانند و به معلم احترام کنند و باعث خارج شدن او از کلاس نشوند، با آنها کار میکند و کلاسشان تعطیل نمی‌شود. دلیل بر این مطلب (که ما نمرهٔ مردودی گرفته‌ایم) نامه امام عصر ارواحنا فداه به شیخ مفید (اعلی الله مقامه) است که در سال ۴١٢ هجری (یعنی ١٠٣٢ سال قبل) مرقوم فرمودند: «اگر شیعیان ما که خداوند آنها را به طاعت خویش موفق بدارد، با دلهایی یکپارچه، همه با هم به عهدی که از ما بر دوششان است وفا می‌کردند، میمنت دیدار با ما از آنها به تأخیر نمی افتاد و قطعا با عجله و سرعت، سعادت مشاهده‌ی ما، با معرفتی حقیقی از سوی آنان به ما، نصیبشان میشد؛ بنابراین، تنها چیزی که موجب حبس شدن ما از آنها می‌شود، گزارش اموری نادرست از آنهاست که به ما می‌رسد که ما از آنها کراهت داشته و از ایشان انتظارش را نداریم و خدا برای ما کافی است» (ولو ان اشیاعنا وفقهم الله لطاعته.../ بحارالأنوار، ج۵٣، ص١٧۶) نمونه‌ای دیگر: آیا خدا مردم پس از وفات و شهادت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) را از رهبری امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام محروم کرد یا آن مردم خودشان این محرومیت را بوجود آوردند؟. در آنجا هم همین مطلب صادق است که محرومیت از رهبری امیرالمؤمنین علیه السلام، نمرهٔ صفری بود که معلم خلقت به مردم داد زیرا آنها درسی را که خداوند متعال در روز غدیر خم توسط رسول گرامی‌اش به مردم داد که علی علیه السلام را امام و پیشوای خود پس از وفات رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم قرار دهند، آنها چون این درس را نخواندند، (امیرالمؤمنین علیه السلام را یاری نکردند) خداوند متعال هم آنها را مردود کرد. لذا امام باقر علیه السلام در روایتی فرمودند: «تمامی مردم پس از پیامبر از دین خارج شدند بجز سه نفر... (و در انتهای روایت فرمود:)... و بعدا چند نفر اضافه شدند و به هفت نفر رسیدند» (عن الباقر عليه السلام : ارتد الناس الا ثلاثة نفر سلمان و ابوذر الغفاری و المقداد.../ الاختصاص : ج١، ص ١٠). در موضوع غیبت امام زمان علیه السلام هم عینا همین مطلب است. غیبت یا زندگی ناشناس امام زمان علیه السلام، نمرهٔ صفری است که در دست معلم خلقت است که آن را به هرکس که درس وفاداری به امام زمانش را عمل نکرده باشد، می‌دهد؛ چه آن کس جامعه‌ی شیعه به صورت اجتماعی و یکپارچه باشد و چه تک تک افراد جامعه‌ی شیعه باشند. یعنی گاهی جامعه از بعد اجتماعی از امام زمانش غائب (و باصطلاح امام زمان علیه السلام از آنها غائب) می‌شود مانند زمان ما و با اندکی تفاوت عصر زندگی مظلومانه‌ی ائمه اطهار علیهم‌السّلام که همگی خانه نشین یا در زندان بودند؛ و گاهی جامعه در محضر امام زمان علیه السلام و باصطلاح زمان ظهور موفور السرور آن حضرت است اما گوشه و کنار هم افرادی پیدا می‌شوند که خود را از نور وجود امام علیه السلام محروم می‌کنند و بصورت فردی از امام علیه السلام غائبند و اگر بخواهیم مثالی برگرفته از قرآن و روايات بزنیم، می گوییم: حجت خدا وقتی آشکار و حاکم بر جامعه باشد، دنیا مانند روز روشن است (سوره مبارکه والشمس و تأویل آن از روایات)؛ و آنگاه که امام علیه السلام خانه نشین یا غائب باشد، دنیا مانند شب تاریک و همراه با آسیب‌های فردی و اجتماعی بیشماری است که در روایات، از آن با عنوان پُرشدن زمین از ظلم و ستم یاد شده است (تفسیر سوره اللیل و روایات آن در البرهان). @darse_mekyal