‌+شما‌یک‌تماس‌ازکربلـادارید!!📞‌ ‌-جـــــانم‌حسین‌جــان؟🙂🌱‌ ‌+هل‌من‌ناصرِینصـرونے..‌ ‌-اگردرکربلـابودم‌ تاپایِ‌جان‌برایِ‌حسین"ع"تلـاش‌میـکردم💔‌ ‌گفت.. ‌+یک،حسینِ‌زنده‌داریم؛نامش‌مهدی"عج"است! ‌تاحالـابرایش‌چہ‌کرده‌ای؟!! _عجیب‌سکوت‌کردم:)! #تلنگر‼️ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

گفت:حـاج‌آقـا‌من‌تـوبہ‌ڪردم! خـدا‌میبخشہ..؟! گفتم:چۍمیگۍ.. تـوڪہ‌باپـاۍ‌خـودت‌اومَدے مگـہ‌میشہ‌نبخشہ..؟!🙂 خـدا‌دنبالِ‌فـرار‌ڪرده‌هاست..🌱 #تلنگر #دیرنشده‌توبہ‌ڪنیم ✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

خوشابه‌حالم‌که‌تورودارم‌!:)حسین🖤✨ ✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

و چگونہ از جان نگذرد آنكہ می داند جان بھای‌ دیدار است . ! -شهید‌آوینی ✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

می‌گفت؛ جوری‌بـٰاش‌که‌درگلزارشهدا بیشترازشهررفیق‌داشته‌بـٰاشی!! راست‌میگفت✋🏻 ✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

به قول #حاج_قاسم: آدم لذت میبره نگاهش کنه... چقدر نورانی و تو دل بُروِ این شهید :) ♥️ #شهیدانه ✨https://eitaa.com/yaran_mehdizahra313

اعزه چند نفر میفرستید پیش ما رند شیم؟! تگ میذارم ؛ تشکر🤍 #فور

ھم‌خودشان‌خاکی بودند‌ هم‌لباس‌هایـشان‌؛ کافۍبود‌باران‌ببارد‌‌ تاعطرشــان‌در‌سـنگر‌هابپیچد…!

بسم الله القاصمـ الجبارین 🕌رمـــــان #دمشق_شهرعشق 🕌 قسمت ۱۳۷ پیراهن سپیدم همه از #خونش رنگ گل شده بود،.. کمر و گردنش از جای گلوله از هم پاشیده و با آخرین نوری که به نگاهش مانده بود، دنبال #من میگشت... اسلحه مصطفی کنارش مانده.. و نفسش هنوز برای #ناموسش می تپید که با نگاه نگرانش روی بدنم میگشت مبادا زخمی خورده باشم... گوشه پیشانی اش شکسته و کنار صورت و گونه اش پُر از خون شده بود... ابوالفضل از آتش این همه زخم در آغوشش پَرپَر میزند.. و او تنها با قطرات اشک، گونه های روشن و خونی اش را میبوسید... دیگر خونی به رگ های برادرم نمانده بود که چشمانش خمار خیال شهادت سنگین میشد.. و دوباره پلک هایش را می گشود تا صورتم را ببیند.. و با همان چشم ها مثل همیشه به رویم میخندید... #اعجازنجاتم مستش کرده بود.. که با لبخندی شیرین پیش چشمانم دلبری میکرد،.. صورتش به #سپیدی_ماه میزد و لب های خشکش برای حرفی میلرزید.. و آخر #نشد که پیش چشمانم مثل ساقه گلی شکست و سرش روی شانه رها شد... انگار عمر چراغ چشمانم به جان برادرم بسته بود.. که شیشه اشکم شکست و ضجه میزدم فقط یکبار دیگر نگاهم کند... شانه های مصطفی از گریه میلرزید و داغ دل من با گریه خنک نمیشد.. که با هر دو دستم.. پیراهن خونی ابوالفضل را گرفته بودم و تشنه چشمانش، صورتش را میبوسیدم.. و هر چه میبوسیدم عطشم بیشتر میشد که لب هایم روی صورتش ماند.. و نفسم از گریه رفت... مصطفی تقلّا میکرد.. دستانم را از ابوالفضل جدا کند و من دل رها کردن برادرم را نداشتم... که هر چه.. ادامه دارد.... نام نویسنده؛ خانم فاطمه ولی نژاد

بسم الله القاصمـ الجبارین 🕌رمـــــان #دمشق_شهرعشق 🕌 قسمت ۱۳۸ که هر چه بیشتر شانه ام را میکشید، بیشتر درآغوش ابوالفضل فرو میرفتم... جسد ابوجعده و بقیه دور اتاق افتاده.. و چند نفر از رزمندگان.. مقابل در صف کشیده بودند تا زودتر از خانه خارجمان کنند... مصطفی، سر ابوالفضل را روی زمین گذاشت،.. با هر دو دست بازویم را گرفته و با گریه تمنا میکرد تا آخر از #پیکربرادرم دل کندم... و به خدا قلبم روی سینه اش جا ماند که دیگر در سینه ام تپشی حس نمیکردم... در #حفاظ نیروهای مقاومت مردمی از خانه خارج شدیم.. و تازه دیدم... کنار کوچه جسم بی جان مادرمصطفی را میان پتویی پیچیده اند... نمیدانم مصطفی با چه دلی این همه غم را تحمل میکرد.. که خودش سر پتو را گرفت، رزمنده دیگری پایین پتو را بلند کرد.. و غریبانه به راه افتادیم... دو نفر از رزمندگان.. بدن ابوالفضل را روی برانکاردی قرار داده.. و دنبال ما برادرم رامیکشیدند... جسد چند تکفیری... در کوچه افتاده و هنوز صدای تیراندازی از خیابان های اطراف شنیده میشد... یک دست مصطفی به پتوی خونی مادرش چسبیده.. و با دست دیگرش دست لرزانم را گرفته بود.. که به قدمهایم رمقی نمانده..و او مرا دنبال خودش میکشید. سرخی غروب همه جا را گرفته.. و شاید از مظلومیت خون شهدای زینبیه در و دیوار کوچه ها رنگ خون شده بود.. که در انتهای کوچه.. مهتاب #حرم پیدا شد و چلچراغ اشکمان را در هم شکست... تا رسیدن به آغوش حضرت زینب (س) هزار بار جان کندیم.. و با آخرین نفسمان تقریباً میدویدیم تا پیش از رسیدن تکفیری ها در حرم #پنهان شویم... گوشه و کنار صحن عده ای پناه آورده و اینجا دیگر #آخرین_پناهگاه مردم زینبیه از هجوم تکفیری ها بود... گوشه صحن... ادامه دارد.... نام نویسنده؛ خانم فاطمه ولی نژاد

بسم الله القاصمـ الجبارین 🕌رمـــــان #دمشق_شهرعشق 🕌 قسمت ۱۳۹ گوشه صحن زیر یکی ازکنگره ها کِز کرده بودم،.. پیکر ابوالفضل و مادر مصطفی کنارمان بود.. و مصطفی نه فقط چشمانش که تمام قامتش از اینهمه مصیبت در هم شکسته بود... در تاریک و روشن آسمان مغرب صورتش از ستارههای اشک میدرخشید.. و حس میکردم هنوز روی پیراهن خونی ام دنبال زخمی میگردد... که گلویم از گریه گرفت و ناله زدم _من سالمم، اینا همه خون ابوالفضله! نگاهش تا پیکر ابوالفضل رفت... و مثل اینکه آن لحظات دوباره پیش چشمانش جان گرفته باشد، شرمنده زمزمه کرد _پشت در که رسیدیم، بچه ها آماده حمله بودن.من و ابوالفضل نگران تو بودیم، قرار شد ما تو رو بکشیم بیرون و بقیه برن سراغ اونا. و همینجا در برابر عشق ابوالفضل به من کم آورده بود که مقابل چشمانم از خجالت به گریه افتاد _وقتی با اولین شلیک افتادی رو زمین، من و ابوالفضل با هم اومدیم سمتت، ولی اون زودتر تونست خودش رو بندازه روت. من تکان های قفسه سینه و فرو رفتن هر گلوله به تنش را حس کرده بودم.. که از داغ دلتنگی اش جگرم آتش گرفت و او همچنان نجوا میکرد _قبل از اینکه بیایم تو خونه، وسط کوچه مامانم رو دیدم. چشمانش از گریه رنگ خون شده بود.. و این همه غم در دلش جا نمیشد.. که از کنارم بلند شد، قدمی به سمت پیکر ابوالفضل و مادرش رفت.. و تاب دیدن آنها را هم نداشت که آشفته دور خودش میچرخید... سرم را از پشت به دیوار تکیه داده بودم، به ابوالفضل نگاه میکردم.. و مصطفی جان کندنم را حس میکرد که به سمتم برگشت و مقابلم زانو زد... جای لگدشان روی دهانم مانده.. و از کنار لب تا زیر چانهام خونی بود. این صورت شکسته را ادامه دارد.... نام نویسنده؛ خانم فاطمه ولی نژاد