#ࢪمآن ع‌ش‌ق‌بہ‌یڪ‌شࢪط #به_قلم_بانو #قسمت #ترانه سرش پایین بود و هیچی نمی گفت. یهو گذاشت رفت. دندون قرچه ای کردم و با خشم به رفتن ش نگاه کردم. با سرعت از دانشگاه خارج شدم که بازوم کشیده شد برگشتم ببینم اینبار کیه که دیدم باباست. منتظر موندم ببینم چیکارم داره و گفت: - چی شده دخترم عصبی به نظر میای کی جرعت کرده عصبیت کنه؟ چطور بود به بابا بگم و یه درس حسابی بهش بدم؟ رو به بابا با اشاره نیک سرشت و بهش نشون دادم و گفتم: - اون یه کاری کرد ناراحت بشم می خوام یکم ادب بشه! بابا گفت: - باشه باباجون حلش می کنم برو. سری تکون دادم و سوار ماشین شدم تا یه دوری بزنم . اما نگران ش بودم نکنه بابا زیاده روی بکنه؟ نکنه بهش اسیب بزنن؟ نمی دونم چقدر این طرف اون طرف گشتم و به خودم اومدم دیدم شب شده. گرسنه ام بود حسابی و فکر این پسره هم که چنان مشغولم کرده بود نرفتم خونه. سمت باغ شبستان راه افتادم تا یه چیزی بخورم. قسمت پارکینگ که یه باغ بود و اطراف ش درخت بود پارک کردم . چه تاریکه یه لامپی چیزی! با ریموت در ماشین و قفل کردم و هنوز دو قدم نرفته بودم که صدای سوت زدن کسی اومد و با اب و تاب گفت: - عجب لیدی زیبایی!هیکل و که نگم! افتخار یه نیم نگاه می دین؟ رو پاشنه پا چرخیدم دوتا پسر با تیپ مجلسی . با اخم سرتا پاشو برانداز کردم و گفتم: - در بانو بودن من و زیبایی م که شکی نیست ،در بی لیاقت بودن شما برای نگاه من هم شکی نیست شیرفهم شدی؟ برگشتم که برم که جنگی به شالم زد و موهامو کشید. جیغی زدم ولی موهام تو دستش بود و گردن م به شدت به عقب خم شده بود جوری که حس می کردم الان می شکنه. از دردش دلم می خواست زمین و زمان و بهم بدوزم اما حتا مجال جیغ زدن هم بهم نمی داد. کوبیدم به بدنه ماشین که دردم بدتر شد . یهو دستش برداشته شد و از خدا سریع صاف شدم و دوتا دستمو دور گردنم حلقه کردم تا از دردش کم بشه. برگشتم ببینم چی شده که ولم کرده ولی.. خودش بود نیک سرشت! اما اینجا؟ توی تاریکی هم کبودی که زیر چشش بود رو می تونستم بببنم با لب خونی شو که متوجه شدم بابا کاری که گفتم و عملی کرده. با اون دوتا درگیر شد و می زد. اصلا بهش نمی خورد خشن باشه! بهت زده مات مونده بودم و اصلا یادم رفته بود بهش کمک کنم. پامو بلند کردم و با پاشنه کفشم محکم کوبیدم توی کمر همونی که موهامو کشیده بود . فریادی از درد کشید و دو زانو افتاد روی خاک. یکی دیگه هم زدم تو گردن ش که افتاد و چشاش بسته شد. نیک سرت بهت زده به پسره خیره بود حتا توی دعوا هم به من نگاه نمی کرد. ای بابا من زدمش بابا به من نگاه کن. حواسش نبود و یهو اون پسره مشت محکمی زد توی صورتش دقیقا جایی که کبود بود چند لحضه گیج شد و چشم ش بسته شد ولی با اون چشم ش که باز بود یه ضربه محکم زد تو دلش و یه طوری زدم تو گردن ش که بیهوش شد. اب دهنمو قورت دادم و زل زدم بهش. درد گردنم داشت دیونه ام می کرد. نشست رو زمین و به در ماشین تیکه داد. یهو دیدم اشکاش ریخت. یعنی انقدر درد داشت؟ به قلم #ࢪمآن ع‌ش‌ق‌بہ‌یڪ‌شࢪط #به_قلم_بانو #قسمت4 #ترانه با فاصله ازش روی زمین زانو زدم و گفتم: - خوبی؟ خیلی درد داری؟ بیا سوار شو بریم دکتر. شونه هاش بیشتر لرزید و بلخره لب باز کرد: - با چهار تا کتک و مشت و لگد اینجور دارم درد می کشم نمی دونم آرمان چطور اون همه شکنجه رو تحمل کرده. چیزی دقیقا متوجه نشدم از حرفاش. متعجب گفتم: - آرمان؟ آرمان کیه؟ با صدای بم ی گفت: - شهید آرمان علی وردی . من و چه به شهدا. اما یه لحضه احساس خجالت کردم که جلوی اون انگار خیلی بی اطلاعات بودم. خودش فهمید من نمی شناسم شهیده رو. گوشیش که خورد شده بود رو رمز شو زد و یه عکس رو باز کرد گرفت سمتم. با دیدن فیلم پسر جونی که کف خیابون افتاده بود و مردم دورش جمع شده بودن و تمام کبود و زخمی بود از درد نفس نفس می زد دلم ریش شد. نمی دونم چرا بغض کردم و بی اختیار زدم زیر گریه. برای اولین بار غرورم جلوی یه پسر خورد شده بود. اما دلم فقط می خواست گریه کنم. نمی دونم چرا پیشش هیچ حس غرور و غربیه بودن بهم دست نمی داد و تمام قانون هامو داشتم جلوش می شکستم. اما اون نه زل زد بهم و نه کاری کرد که معذب بشم بلکه گذاشت راحت باشم و راحت گریه کنم.

#ࢪمآن ع‌ش‌ق‌بہ‌یڪ‌شࢪط #به_قلم_بانو #قسمت3 #ترانه سرش پایین بود و هیچی نمی گفت. یهو گذاشت رفت. دندون قرچه ای کردم و با خشم به رفتن ش نگاه کردم. با سرعت از دانشگاه خارج شدم که بازوم کشیده شد برگشتم ببینم اینبار کیه که دیدم باباست. منتظر موندم ببینم چیکارم داره و گفت: - چی شده دخترم عصبی به نظر میای کی جرعت کرده عصبیت کنه؟ چطور بود به بابا بگم و یه درس حسابی بهش بدم؟ رو به بابا با اشاره نیک سرشت و بهش نشون دادم و گفتم: - اون یه کاری کرد ناراحت بشم می خوام یکم ادب بشه! بابا گفت: - باشه باباجون حلش می کنم برو. سری تکون دادم و سوار ماشین شدم تا یه دوری بزنم . اما نگران ش بودم نکنه بابا زیاده روی بکنه؟ نکنه بهش اسیب بزنن؟ نمی دونم چقدر این طرف اون طرف گشتم و به خودم اومدم دیدم شب شده. گرسنه ام بود حسابی و فکر این پسره هم که چنان مشغولم کرده بود نرفتم خونه. سمت باغ شبستان راه افتادم تا یه چیزی بخورم. قسمت پارکینگ که یه باغ بود و اطراف ش درخت بود پارک کردم . چه تاریکه یه لامپی چیزی! با ریموت در ماشین و قفل کردم و هنوز دو قدم نرفته بودم که صدای سوت زدن کسی اومد و با اب و تاب گفت: - عجب لیدی زیبایی!هیکل و که نگم! افتخار یه نیم نگاه می دین؟ رو پاشنه پا چرخیدم دوتا پسر با تیپ مجلسی . با اخم سرتا پاشو برانداز کردم و گفتم: - در بانو بودن من و زیبایی م که شکی نیست ،در بی لیاقت بودن شما برای نگاه من هم شکی نیست شیرفهم شدی؟ برگشتم که برم که جنگی به شالم زد و موهامو کشید. جیغی زدم ولی موهام تو دستش بود و گردن م به شدت به عقب خم شده بود جوری که حس می کردم الان می شکنه. از دردش دلم می خواست زمین و زمان و بهم بدوزم اما حتا مجال جیغ زدن هم بهم نمی داد. کوبیدم به بدنه ماشین که دردم بدتر شد . یهو دستش برداشته شد و از خدا سریع صاف شدم و دوتا دستمو دور گردنم حلقه کردم تا از دردش کم بشه. برگشتم ببینم چی شده که ولم کرده ولی.. خودش بود نیک سرشت! اما اینجا؟ توی تاریکی هم کبودی که زیر چشش بود رو می تونستم بببنم با لب خونی شو که متوجه شدم بابا کاری که گفتم و عملی کرده. با اون دوتا درگیر شد و می زد. اصلا بهش نمی خورد خشن باشه! بهت زده مات مونده بودم و اصلا یادم رفته بود بهش کمک کنم. پامو بلند کردم و با پاشنه کفشم محکم کوبیدم توی کمر همونی که موهامو کشیده بود . فریادی از درد کشید و دو زانو افتاد روی خاک. یکی دیگه هم زدم تو گردن ش که افتاد و چشاش بسته شد. نیک سرت بهت زده به پسره خیره بود حتا توی دعوا هم به من نگاه نمی کرد. ای بابا من زدمش بابا به من نگاه کن. حواسش نبود و یهو اون پسره مشت محکمی زد توی صورتش دقیقا جایی که کبود بود چند لحضه گیج شد و چشم ش بسته شد ولی با اون چشم ش که باز بود یه ضربه محکم زد تو دلش و یه طوری زدم تو گردن ش که بیهوش شد. اب دهنمو قورت دادم و زل زدم بهش. درد گردنم داشت دیونه ام می کرد. نشست رو زمین و به در ماشین تیکه داد. یهو دیدم اشکاش ریخت. یعنی انقدر درد داشت؟ به قلم بانو #ࢪمآن ﴿**ع‌ش‌ق‌بہ‌یڪ‌شࢪط**﴾ #به_قلم_بانو #قسمت4 #ترانه با فاصله ازش روی زمین زانو زدم و گفتم: - خوبی؟ خیلی درد داری؟ بیا سوار شو بریم دکتر. شونه هاش بیشتر لرزید و بلخره لب باز کرد: - با چهار تا کتک و مشت و لگد اینجور دارم درد می کشم نمی دونم آرمان چطور اون همه شکنجه رو تحمل کرده. چیزی دقیقا متوجه نشدم از حرفاش. متعجب گفتم: - آرمان؟ آرمان کیه؟ با صدای بم ی گفت: - شهید آرمان علی وردی . من و چه به شهدا. اما یه لحضه احساس خجالت کردم که جلوی اون انگار خیلی بی اطلاعات بودم. خودش فهمید من نمی شناسم شهیده رو. گوشیش که خورد شده بود رو رمز شو زد و یه عکس رو باز کرد گرفت سمتم. با دیدن فیلم پسر جونی که کف خیابون افتاده بود و مردم دورش جمع شده بودن و تمام کبود و زخمی بود از درد نفس نفس می زد دلم ریش شد. نمی دونم چرا بغض کردم و بی اختیار زدم زیر گریه. برای اولین بار غرورم جلوی یه پسر خورد شده بود. اما دلم فقط می خواست گریه کنم. نمی دونم چرا پیشش هیچ حس غرور و غربیه بودن بهم دست نمی داد و تمام قانون هامو داشتم جلوش می شکستم. اما اون نه زل زد بهم و نه کاری کرد که معذب بشم بلکه گذاشت راحت باشم و راحت گریه کنم.