#ࢪمآن #به_قلم_بانو #قسمت50 #ترانه کلی بچه های قد و نیم قد که کارم شده بود قصه گفتن براشون دورم جمع شدن. اخر هفته ها حلقه صالحین برای بچه های کوچولو با من بود. تک تک شونو بغل گرفتم و بوسیدم. به اطراف نگاه کردم و چهره ی مهدی جلوی چشام جون گرفت. انگار که دیروز بود باهم اومدیم اینجا. چقدر به بیمارستان التماس کردم شما نیرو های امنیتی که مراقبم بودن و بهم بده ولی نداد از اون رو غیب شون زد انگار که از اول وجود نداشته باشن. نشستم و بچه ها طبق معمول دورم حلقه زدن و شروع کردم داستان های امامی که یاد گرفته بودم و با اب و تاب براشون تعریف کردن. یه ساعت بعدم خانواده هاشون اومدن دمبال شون. اماده شدیم تا نماز مغرب و توی مسجد بخونیم. داشتیم وضو می گرفتیم که یکی از خانوما گفت: - ترانه جان عزیزم شرمنده ها ولی تو همسر داری؟ همین جمله اش کافی بود تا بغض توی گلوم بشینه با خنده الکی گفتم: - چطور اعظم خانوم؟ با اب و تاب گفت: - اخه خیلی خوشکلی عزیزم و اون حلقه دستت. به دستم نگاه کردم حلقه ای که مهدی دستم کرده بود همون شبی که توی بیمارستان بودیم. لب زدم: - اره همسر دارم ولی یه جای دور معموریته. نماز مو خوندم و زودتر از بقیه از مسجد بیرون اومدم. وسایل مو اماده کردم چون شب پرواز داشتم به اهواز. ماجرا از جایی شروع شد که دانشگاه برای اولین بار گفت می خواد ببره شلمچه و وقتی رفتم اونجا رو دیدم شیفته اونجا شدم حس می کردم یه نیم گمشده از وجودمه که پیداش کردم. دوهفته های اخر هر ماه اونجا می رفتم و خادم ش بودم. انقدر رفته بودم و اومده بودم که محال بود اونجا منو نشناسن. تقریبا7 ماهی می شد. ساک مو به دست گرفتم و رفتم فرودگاه سر ساعت پرواز انجام نشد و با تاخیر بود. و وقتی رسیده بودم اهواز محل مورد نظر اتوبوس خانوم ها رفته بود. کنار جاده هاج و واج مونده بودم. رفتم ایسگاه پلیس تا بلکه ماشینی پیدا بشه. یکی از سرباز های شلمچه منو شناخت و گفت: - خواهر کامرانی اینجا چیکار می کنید؟ دیر اومدید ماشین رفت. سری تکون دادم و گفتم: - پروازم دیر شده بود می شه یه طوری منو بفرستین؟ گفت صبر کنم توی سالن نشستم . بعد کمی اومد و گفت: - یه اتوبوس هست نظامی ها هستن دارن واسه زیارت می رن این هفته نوبت اوناست با اونا می تونید برید . بلند شدم و گفتم: - خدا خیرت بده ممنون. تا دم در باهام اومد و در اتوبوس باز شد. بالا رفتم و سلام ی زیر لب گفتم. سربازه گفت: - حاجی سلام دیگه خانوم کامرانی دستت سالم برسون ش که خیلی طرفدار داره ها خیلی کمک کرده به ما. فرمانده یا همون حاجی شون گفت: - چشم . روی سکو پشت صندلی راننده نشستم که گوشیم زنگ خورد. با حس نگاه خیره ای سر بلند کردم اما تاریک بود تقریبا و نفهمیدم کی داره نگاهم می کنه. با دیدن اسم بابا کلافه شدم و نخواستم جواب بدم. اما ول کن نبود دکمه اتصال و زدم: - سلام بله بابا