📌چرا ایران در این دوره ، در #سوریه دخالت نکرد؟
یکی از دلایل اصلی موفقیت سیاست خارجی ، توانایی در شناسایی موقعیت‌هایی است که ورود به آن‌ها نه‌تنها سودی ندارد، بلکه می‌تواند منابع و اعتبار کشور را هدر دهد. بحران‌های منطقه‌ای اغلب نمونه‌هایی از این شرایط هستند، جایی که بازیگران داخلی به‌جای تلاش برای حفظ حاکمیت ملی، راه نفوذ خارجی را باز می‌کنند.
🔴 به‌عنوان مثال، نخست‌وزیر سوریه اخیراً اعلام کرده است:
«صبح یکشنبه در ساختمان نخست‌وزیری حاضر می‌شوم و آماده هرگونه اقدامی برای انتقال قدرت و تسلیم هستم.»
این جمله نشان می‌دهد که برخی مسئولان، به جای تقویت ارکان داخلی، خودشان زمینه نفوذ خارجی را فراهم می‌کنند.
🚨 رهبر تحریرالشام :
«تا زمان تحویل رسمی تحت نظارت نخست‌وزیر سابق باقی خواهند ماند.»
🔍 نفوذ خارجی و بی‌ارادگی داخلی:
وقتی اراده داخلی برای ایستادگی در برابر نفوذ وجود نداشته باشد، حتی اگر یک کشور خارجی وارد شود، تأثیرگذاری آن بسیار محدود خواهد بود. در چنین شرایطی:
تلاش برای کمک به کشوری که خود مسئولانش وابستگی به قدرت‌های بیرونی را پذیرفته‌اند، بی‌فایده است.
ورود ایران می‌تواند به جای تقویت استقلال، به تعمیق وابستگی آن کشور بینجامد.
منابع و اعتبار ایران ممکن است بدون دستاورد مشخصی هدر برود.
📌 موضع ایران:
ایران همواره از ملت‌ها و دولت‌هایی که برای استقلال خود تلاش می‌کنند، حمایت کرده است. اما در جایی که خود مسئولان، زمینه‌ساز نفوذ خارجی باشند، ورود ایران به‌جای اثرگذاری مثبت، می‌تواند خلاف اهداف اصولی‌اش باشد.
🌍 نتیجه‌گیری:
این دو جمله از نخست‌وزیر سوریه و رهبر تحریرالشام نماد ضعف اراده ملی و پذیرش نفوذ خارجی است. ایران با شناخت این وضعیت، به‌درستی تصمیم گرفته در چنین شرایطی دخالت نکند. زیرا حمایت از ملت‌ها باید با تکیه بر اراده داخلی آنان صورت گیرد. هرگونه دخالت بدون وجود این اراده، تنها به تقویت جایگاه قدرت‌های خارجی منجر خواهد شد.
#سوریه
