‏اینکه بعد از تموم شدن یک رابطه ‏دو نفر به خوبی از هم یاد کنن ‏و به همه بگن یک کتاب هزار صفحه‌ای میشه از خوبیاش نوشت اوج شعور و محترم بودن اون آدم‌ها رو نشون میده .

چقد مولانا مظلومانه میگه که ؛ مارا به خود کردی رها ، شرمی‌نکردی از خدا ؟

جداً از اینکه نمیتونم آدمایی که ناراحتم میکنن رو ناراحت کنم ، ناراحتم .

زندگی همینه ؛ هیچی رو سر وقت بهت نمیده .

‌دل را سر شوقی اگرم بود ، تمام شد .

این حجم علاقه م به خوابیدن رو هیچکس درک نمیکنه .

رسیدیم به همونجایی که میگن صبر میکنم ، صبر نکنم‌ چیکارکنم .

‌هروقت به خودت اومدی دیدی چند دقیقه به یه جا خیره شدی و نه چیزی میدیدی و ن چیزی میشنیدی ؛ بدون یا عاشق شدی ، یا دیگه عاشق نمیشی .

دیدی وقتی آنلاینه، میشینی زل میزنی بلکه پیام بده... شمس لنگرودی این قسمت رو خیلی قشنگ توصیف می‌کنه؛ اونجا که میگه: دلخوش نشسته‌ام که تو شاید گذر کنی، لعنت به شایدی که مهیا نمی‌شود... :)!

خودتونو دست هر ادمی نسپارید، ادمی که بلدتون نباشه روحتونو خسته میکنه، فرض کنید شما یه ساز هستید و میوفتید دستِ ادمی که نواختن بلد نیست، بنظرتون تهش چی میشه؟اونقدر شمارو بد مینوازه تا نابود میشید .

شایدم تمومِ آدمایی که صبورن ، فقط مجبورن .