‍ 👓💓 #عینک_کوچک_صورتی 💓👓 وقتی آقای عینک ساز، عینک کوچولوی دسته صورتی را درست کرد و شیشه‌های آن را سر جایش محکم کرد، عینک کوچولو توانست صورت او را ببیند. چه صورت مهربانی داشت! آقای عینک ساز خندید و او را گذاشت پیش بقیّه‌ی عینک ها نزدیک یک آینه. عینک صورتی توی آینه، خودش را نگاه کرد. چه قدر قشنگ بود! ولی... وای! دوتا چشم بزرگ بزرگ از پشت سرش او را نگاه می کرد! عینک صورتی از ترس جیغی کشید و خواست فرار کند؛ ولی صاحب چشم ها که یک عینک ذّره بینی کهنه بود، با صدای پیر و مهربانی گفت: «نترس جانم! عینک ذّره بینی که ترس ندارد.» در همین موقع، یک نفر زد زیر خنده. عینک صورتی به این طرف برگشت و وای... دوباره جیغ کشید. یک عینک بزرگ با شیشه‌های سیاهِ سیاه پشت سرش بود. این دفعه او دیگر خیلی ترسید؛ ولی عینک سیاه با صدای نازکی گفت: «واه، واه! از چی می ترسی کوچولو؟ مگه تا حالا عینک آفتابی ندیده ای؟ » در این موقع، یک عینک دیگر که چشم هایش خیلی ریز و کوچک بود، خودش را به طرف آن ها کشید و گفت: «کو... کیه؟ کی ترسیده؟ کی کوچولوئه؟ من نزدیک بینم، خوب نمیبینم. » عینک کوچولو با تعجّب به او نگاه کرد. او چش مهای خیلی ریزی داشت. عینک پیر از نزدیک به عینک کوچولوی صورتی نگاه کرد و گفت: «آهان! حالا تو را شناختم. تو باید عینکِ آن دخترکوچولوی مامانی باشی. صبر کن امروز صاحبت می آید و تو را با خودش می برد. » عینک کوچولوی صورتی با خوش حالی دوروبرش را نگاه کرد و منتظر ماند. پس او یک صاحب داشت که یک دخترکوچولوی ناز و مامانی بود. او خیلی دلش می خواست زودتر دخترکوچولوی مامانی را ببیند. ┄┅┅❁💚❁┅┅┄ ♡ @yasmotahar ┄┅┅❁💚❁┅┅┄