بسم الله الرحمن الرحیم گزارش کامل شام از ورود اهل البیت ع از دروازه ساعات تا رسوایی یزید لع (11) #خطـبه_ها_در_عاشوراء #راس_الحسین_علیه_السلام #خطبه_زينب_کبري_س_در_مجلس_یزید_لع #نتایج_درخشان_قیام_امام_حسین_علیه_السلام #رسوایی_یزید_لع #مجلس_یزید_لعنة_الله_علیه خطبه زينب کبري س در مجلس یزید لع عزیزان دقت کنند دهها روضه در خطبه است دختر شجاع، انديشمند، برنامه‏ريز، و با فراست علي (ع) که شرايط را مناسب مي‏ديد و از سوي ديگر مي‏بايست هيبت و هيمنه‏ي خبيث پادشاه اموي را خرد کند، برخاست و زبان به سخن گشود: الحمدلله رب العالمين و صلي الله علي رسوله و آله اجمعين، صدق الله کذلک يقول (ثم کان عاقبة الذي اساؤا آلسواي ان کذبوا بآيات الله و کانوا بها يستهزؤن) [1] . ستايش خداوندي را سزاست که پروردگار جهانهاست، و درود خدا بر فرستاده‏ي او و خاندانش. خداوند تعالي درست فرمود: «عاقبت آنان که کار زشت کردند، اين بود که آيات الهي را تکذيب و آن را به سخره گرفتند.» اظنت يا يزيد حيث اخذت علينا اقطار الارض و آفاق السماء فاصبحنا نساق کما تساق الاساري ان بنا علي الله هوانا و بک عليه کرامة و ان ذلک لعظم خطرک عنده فشمخت بانفک و نظرت في عطفک جذان مسرورا حيث رايت الدنيا لک مستوثقة و الامور متسقة و حين صفا لک ملکنا و سلطاننا، فمهلا مهلا انسيت قول الله عزوجل (و لا يحسبن الذين کفروا انما نملي لهم خيرا لانفسهم انما نملي لهم خيرا لانفسهم انما نملي لهم ليزدادوا اثما و لهم عذاب مهين) [2] . اي يزيد، حال که در باور خويش بر ما سخت گرفته‏اي و راه اقطار زمين و آفاق آسمانها و راه چاره را به رويمان مسدود کرده‏اي، و ما را مانند اسيران از شهري به شهري مي‏گردانند، آيا پندار تو اين است که خداوند تو را عزيز و ما را ذليل ساخته است؟! و اين پيروزي به علت آبرومندي تو در پيشگاه خداست؟ بدان که از روي کبر مي‏خرامي و از سر عجب نگاه مي‏کني، و بر خود مي‏بالي. سرخوش و شادماني که دنيا به تو روي آورده است و کارهاي تو را آراسته و حکومت ما را به تو اختصاص داده است؛ کمي آهسته‏تر! آيا کلام خداوند را از ياد برده‏اي که مي‏فرمايد: «گمان نکنيد آنان را که به کفر گرويدند مهلتي مي‏دهيم تا بر سرکشي و نافرماني بيفزايند، و آنان را عذابي خوارکننده است.» امن العدل يابن الطلقاء تخديرک حرائرک و امائک و سوقک بنات رسول‏الله صلي الله عليه و آله و سلم سبايا قد هتکت ستورهن و ابديت وجوههن، تحدو بهن الأعداء من بلد الي بلد يستشرفهن اهل المناهل و المناقل و يتصفح وجوههن القريب و العبيد و الدني و الشريف، ليس معهن من رجالهن ولي و لا من حماتهن حمي، و کيف يرتجي مراقبة من لفظ فوه اکباد الازکياء و نبت لحمه من دماء الشهداء، و کيف لا يستبطأ في بغضنا اهل البيت من نظر الينا بالشنف و الشنآن و الاحن و الاضعفان ثم تقول غير متاثم و لا مستعظم: لاهلوا و استهلوا فرحا ثم قالوا يا يزيد لا تشل‏ اي پسر آزادگان [5] ، آيا از عدالت است که تو زنان و کنيزان خود را در پرده بنشاني و پرده‏نشينان رسول خدا را اسير کني و شهر به شهر بگرداني؟! پرده‏ي آبروي آنها را بدري و صورت آنها را نمايان سازي تا چشم مردم آنها را ببيند؟ و دور و نزديک شريف و فرومايه تماشايشان کنند؛ از مردان آنها کسي همراهشان نباشد، نه ياور، نه نگاه دارنده، و نه مددکاري. چگونه مي‏توان اميد بست به دلسوزي کسي که مادرش جگر پاک مردان خدا را جويد و گوشت او از خون شهيد روييده است؟! و اين رفتار از کسي که پيوسته با ما دشمني کرده است، بعيد نيست. اين گناه بزرگ را خرد شماري و خود را بر اين کردار زشت مجرم نداني و به اجداد کافر خويش مباهات، و آرزوي حضورشان کني تا جنايت بيرحمانه‏ي تو را ببينند و شادمان شوند و از تو قدرداني کنند. منتحيا علي ثنايا ابي عبدالله سيد شباب اهل الجنة تنکتها بمحضرتک و کيف لا تقول ذلک و قد نکأت القرحة و استأصلت الشافة باراقتک دماء ذرية محمد صلي الله عليه و آله و سلم و نجوم الارض من آل عبدالمطلب، و تهتف باشياخک زعمت انک تناديهم، فلتردن و شيکا موردهم ولتودن انک شللت و بکمت، و لم تکن قلت ما قلت و فلعت ما فعلت. با چوب بر لب و دندان ابي عبدالله (ع)، سيد جوانان بهشت مي‏زني، چرا شادمان نباشي که دل ما را مجروح کردي و از رنج شورش درون رستي و خون فرزندان رسول خدا را که ستارگان زمين بودند ريختي، و هم اکنون گذشتگان خود را مي‏خواني، بايد صبر و شکيبايي پيشه کرد و ديري نپايد که تو نيز به آنها ملحق شوي و آرزو کني که اي کاش دستهايت خشک شده بود، و زبانت لال و آن سخن را بر زبان نمي‏آوري و آن کار زشت را انجام نمي‏دادي! اللهم خذ بحقنا و انتقم من ظالم احلل غضبک بمن سفک دماءنا و قتل حماتنا، خداوندا، حق ما را بستان و انتقام ما را بگير و بر اين ستم‏پيشگان که خون ما را ريخته‏اند خشم و عذاب خود را فرو فرست.