#ماهگل🌼🌸
#پارت129
هرازچندگاهی جلوی چشمهام تار میشه، ولی با هر بدبختی ای که هست خودمو به اتاق میرسونم و بعد از پوشیدن یه مانتو و انداختن یه شال روی سرم، دسته کلید و دفترچه بیمه و مقداری پول رو توی کیفم میندازم و با پاهایی که روی زمین کشیده میشه، از خونه بیرون میزنم.
به سختی خودمو تا سر خیابون میرسونم و بعد از این که یه تاکسی میگیرم بهش میگم منو به اولین بیمارستان نزدیک برسونه.
باشه ای میگه و راه میفته، سرمو به شیشه ماشین تکیه میدم و با چشمهای بی روح و خستم به بیرون زل میزنم.
معدم به شدت درد میکنه و سرم سنگینه.
چهرم از درد توی هم فرو میره و نفسم به سختی بالا میاد و خدا خدا میکنم دوباره نفسم نبره، حداقل تا بیمارستان خودمو برسونم.
اون اسپری رو خیلی وقته که مصرف نمیکنم ولی با اتفاقاتی که توی این دو روز به سرم اومده فکر کنم دوباره باید ازش استفاده کنم.
–خانوم؟..... خانوم رسیدیم.
با صدای راننده، سری تکون میدم و از ماشین پیاده میشم. پاهام به سختی منو نگه داشتن و نفسم هر لحظه داره کم و کمتر میشه.
–خانوم!؟
به سمت تاکسی ای که رانندش داره منو صدا میکنه برمیگردم و با گیجی بهش نگاه میکنم.
–خانوم کرایتو ندادی.
پلک هامو روی هم فشار میدم و توی دلم به خودم فحش میدم.
–بـ.... ببخشید..... حواسم نبود..... چقدر..... چقدر میشه؟
با شنیدن مبلغ نگاهمو به کیف میدم و زیپشو باز میکنم.
نفسم یاریم نمیکنه و چشم هام سیاهی میره.
دستمو توی کیف فرو میکنم و میخوام مبلغ رو بهش بدم، ولی با کشیدن کیف از توی دستم تن بی جونم روی زمین میفته و در حالی که دارم توی سیاهی غرق میشم آخرین چیزی که میبینم و میشنوم پسریه که کیف منو داره میبره و کلمه دزد به گوشم میرسه.
