🛑در ایران، یکی از بزرگترین فتنه‌هایی را که #بهائیت شروع به طرح‌ریزی و اجرای آن کرد، #فتنه-قره‌العین بود. نام اصلی او فاطمه یا زرین تاج بود. قره‌العین پس از جذب در تشکیلات بهائیت، همسر خود #ملامحمد برغانی که پسر عمویش نیز بود و از او دارای سه فرزند بود رها کرده و شروع به تبلیغ ‌این مرام کرد. او اولین نغمه‌های شوم #بی‌حجابی-زنان را سر داد. نه تنها بی‌حجاب در مجامع ظاهر می‌شد و برای آنها تبلیغ مرام بهائیت می‌کرد بلکه بدون هیچ ترس و واهمه‌ای عقاید سخیف #بابیان در مورد مرام #اشتراک-جنسی را شرح و توصیف می‌کرد و به حضار بشارت می‌داد که نه تنها از ‌این پس زنان می‌توانند #آزاد و رها در اجتماع حضور یابند بلکه یک زن می‌تواند با چند مرد زندگی زناشویی کند. بعد از #اعدام او، ‌این قصه پایان نپذیرفت و از طرف انجمن‌های #فراماسونری و غرب زدگان دنبال شد و #رضا شاه آن را تکمیل کرد و به اجرا گذارد.

🔴 زنان بهایی پیشگامان کشف حجاب در ایران 🔖باید گفت اولین کسانی که توطئه #انگلیس علیه حجاب در ایران را به شدّت پیگیری و اجرا کرده‌اند تشکیلات#بهائیت بوده است. تا جایی‌که اولین #کشف-حجاب هم متعلق به #زرین-تاج-قزوینی از حلقه‌های اصلی و اولیه بهائیت در #ایران است. همچنین جلیل اقبال در خاطراتش آورده «درهمان موقع، عده‌ای از نسوان بهائی در کوی گازرگاه در یزد، باکلاه بدون چادر و.. پیاده به طرف مرکز شهر و خیابان پهلوی حرکت کرده، مجدداً به همان ترتیب به محل اولیه مراجعت نمودند. این عمل شجاعانه و بی‌نظیر بانوان بهائی باعث شد که خانم‌های مسلمان به تدریج جرئت یافته و تأسی به هم‌نوعان به اصطلاح کافر خود نمایند و حجاب را کنار گذارند.» (۱) علی‌اصغر حکمت در گفتگو با یکی از دوستان بهائی‌اش، به نقش مدارس بهائیت در ترویج بی‌حجابی در جامعه اشاره می‌کند: «چندی است به موجب امری که از طرف مقامات فوق به#بهائی‌ ها رسیده است، بهائی‌های طهران گفتگو می‌کنند که این پرده را بردارند، ولیکن جمعی از ایشان هنوز صلاح نمی‌دانند و وقت را مناسب نمی‌شمارند. عاقبت قرار بر این داده‌اند که #دختر‌ های کوچک خود را که به مدرسه تربیت البنات می‌فرستند، از کوچکی به #بی‌حجابی عادت دهند.» (۲) منابع: ۱_جلیل اقبال، فراز و نشیب خاطرات حیات نظری به موقعیت بهائیان ایران قبل و بعد از انقلاب، سوئد، باران، ۲۰۱۵ م، ص ۲۳۳ ۲_علی‌اصغر حکمت شیرازی، ره‌آموز حکمت، یادداشت‌های روزانه سفر طهران علی‌اصغر حکمت شیرازی، بخش نخست، قزوین، ۱۳۸۲ ش، ص ۱۹۲.