📹 شهدا واسطه فیض هستند؛ 🎙 بخشی از سخنرانی حاج حسین یکتا در شب عید سعید غدیر در گلستان شهدای اصفهان ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ @zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

ظهور انبیاء جهت نهی از منکر پس به واسطه جلوگیری از فواحش هر نفسی از نفوس ناقصه شقیّه، بر هر نفس عالمه[ای] فوق او لازم شده امر به معروف و نهی از منکرات را، و لذا قال تعالی: « فَلَوْ لاَ کَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِن قَبْلِکُمْ أُولُوا بَقِیَّةٍ یَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِی الاْءَرْضِ إِلاَّ قَلِیلاً مِّمَّنْ أَنجَیْنَا مِنْهُمْ وَ اتَّبَعَ الَّذِینَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِیهِ وَ کَانُوا مُجْرِمِینَ [۱] ». اولا بدان که: « أُولُوا بَقِیَّةٍ » در آیه شریفه مراد صاحبان علم و معرفت و تمیز و طاعت اند، چنانچه در وصف ائمّه هدی است: « أنتم أولوا بقیة اللّه فی عباده » [۲] یعنی: شمائید رحمت خدا و منبع معارف و مصدر طاعات الهیه بین عباد، که منّت گذاشته بر آنها به وجود شما برای هدایت و ارشاد عباد خود. و « مترف » در آیه متنعّم و متلذّذ در عیش و رفاهیت در متابعت شهوات مراد است. و از « مجرم »، آثم و مُفسد و مُذنب و مُنقطع عن الحقّ الی الباطل مراد است. پس بعد از ترجمه لغات الفاظ مفرده آیه تفسیر، و ما حصل آیه شریفه آن که: « فَلَوْ لاَ کَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِن قَبْلِکُمْ أُولُوا بَقِیَّةٍ ». إلی آخره، یعنی: پس چرا نباید باشد از قرون ماضیه و امم سالفه قبل از شما أولوا بقیةٍ، یعنی: صاحبان تمیز و طاعت و رحمت، که عالمین و ناصحین اند، الاّ قلیل از آن کسانی که نجات دادیم از ایشان یعنی از امم قبل شما، چه هر قوم و امّتی را از امم که خداوند به واسطه عصیان آنها بلای هلاکت و استیصال نازل می‌فرمود عموماً هلاک می‌شدند ؛ الاّ قلیلی از اهل تمیز و طاعت که ناهی دیگران بودند از عصیان باقی می‌ماندند، که باز آن معدود قلیل در مرور ازمنه و دهور تناسل و توالد نموده از نسل آن قلیل کثیر پیدا می‌شد. باز « فَطَالَ عَلَیْهِمُ الاْءَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ [۳] » یعنی: چون امتداد مدت نزول عذاب بر آنها طولانی می‌شد قاسی می‌گردید قلوبشان به اِعراض از خداوند و اقبال بر شهوات، به حدّی که مستوجب هلاکت می‌شدند الاّ معدود محدودی از اهل ایمان و تمیز و طاعت که ناهی دیگران بودند باقی می‌ماندند، و لقب آن « أولوا بقیة » در هر دوره[ای] نبی بود، و عدد آنها که ناهی از منکرات بودند در هر دوره چون قلیل بود، لهذا می‌فرماید: « فَلَوْ لاَ کَانَ مِنَ الْقُرُونِ [۱] » إلی آخره، یعنی: چرا باید آنها در هر دوره قلیل باشند که نهی نمایند مُترفین و متلذّذین و متنعّمین از ظلمه و جهّال را از فساد در روی ارض، و به واسطه قلّت آن ناهیان متابعت نمایند جهّال و عوام آن چیزهائی را که متلذّذاند از منکرات و نیل شهوات نفسانی، « وَ کَانُوا مُجْرِمِینَ [۲] » یعنی: و باشند به واسطه متابعت شهوات مجرم، أی منقطعین عن الحقّ و الراغبین الی الباطل حتی یستوجب العقوبة و الهلاک. ---------- [۱]: ۱ - سوره مبارکه هود، آیه ۱۱۶. [۲]: ۲ - بسنجید: مجمع البحرین، ج ۱، ص ۵۷: - أولوا. [۳]: ۳ - سوره مبارکه حدید، آیه ۱۶. [۱]: ۱ - سوره مبارکه هود، آیه ۱۱۶. [۲]: ۲ - همان. .......: 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

بی نیازی عمربن عبدالعزیز چنین دعا می‌کرد: خدایا مرا با نیازمندی به خودت، از دیگران بی نیاز نما و به استغنای از خودت، نیازمند کسی نساز. تفسیر آیه فلا اقسم بالخنس الجوار الکنس خنس و کنس دو اسمی هستند که خدا به آنها سوگند یاد کرده است، این دو اسم همان خمسه متحیرة (عطارد، زهره، مریخ، مشری و زحل) هستند. خُنَّس از خنس مشتق شده و به معنای بازگشت است. کنَّس نیز از کنس الوحش گرفته شده و به معنای حرکت حیوان به لانه است. این ستارگان در زیر نور خورشید ناپدید می‌شوند مانند اینکه به لانه خود می‌روند و مخفی می‌گردند. برخی گفته اند مراد از کنس کسانی است که در کنیسه‌ها هستند. به هر حال در آیه شریفه، خنس اشاره به رجوع و کنس، اشاره به اقامت و جواری، اشاره به استقامت آنهاست. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه روایت تاریخ @zandahlm1357

✅ مدرسه کادرسازی #شهید_سلیمانی ، دوره هایی برای تربیت نیروهای تراز انقلاب 💠 دوره #مبانی_تمدن_نوین_اسلامی 8 🔰 تحقق تمدن نوین اسلامی، خواست رهبری از جوانان انقلابی 🎤 با تدریس #استاد_احسان_عبادی 🎬 جلسه 8⃣ ✴️ انتشار فایلها بلا مانع است

بررسى علل امتناع اوليۀ على (عليه السّلام) از پذيرش خلافت و قبول بعدى اشاره ديديم كه على (عليه السّلام) در شوراى كذايى عمر در برابر سؤال عبدالرحمن بن عوف مبنى بر انصراف از نامزدى خلافت، جانشينى پيغمبر را از آنِ خود مى دانست و حاضر به انصراف نبود؛ اما پس از هلاكت عثمان زمانى كه عموم مردم به سوى آن حضرت هجوم آوردند و از او تقاضا كردند خلافت را بپذيرد، امتناع فرمود و در برابر درخواست آنان مقاومت مى كرد و مى فرمود: مرا رها كنيد. حال اين سؤال پيش مى آيد كه چرا در آن مقطع پس از مرگ عمر، على (عليه السّلام) ادّعاى خلافت داشت، اما پس از قتل عثمان حاضر به پذيرفتن خلافت نبود؟ در پاسخ بايد گفت كه از ديدگاه اميرالمؤمنين (عليه السّلام) هرچند عمر بدعت‌ها گذاشت و انحرافاتى را كه از زمان ابوبكر آغاز شده بود، تشديد كرد، ولى نظر به سخت گيرهاى حكومتى و نظارت دقيق بر كارگزاران خود و ساده زيستى خويش و نزديكانش، معنويت و ارزش هاى الهى كه پيغمبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) در ميان مردم ايجاد كرده بود، هنوز باقى مانده و اگرچه كم رنگ شده بود، اما بى رنگ نگرديده بود. اميرالمؤمنين (عليه السّلام) مى دانست كه با تحمل قدرى مشكلات، تودۀ مردم را مى توان پس از حكومت عمر به حال و هواى دوران پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) بازگرداند. اما عثمان در دوران طولانى خلافت خود با سوء تدبير و خطاهاى فاحش و اعمال ناپسندى كه به علم و عمد مرتكب شد، تودۀ مردم را چنان از معنويات و ارزش هاى اخلاقى و مذهبى دور و وابسته به دنيا و مطامع آن گردانيد كه تغيير دادن و متحوّل ساختن آنان در جهت تعاليم پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) كارى بسيار مشكل و سخت بود. اميرالمؤمنين (عليه السّلام) به خوبى مى دانست كه در اوضاع و احوال به ارث رسيده از دوران حكومت عثمان، مسلمانانى كه جز پوستۀ خشك و بى محتوايى از اسلام، نسبت به روح بلند آيين پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) بيگانه شده اند، نمى خواهند شخصيت و روحياتى را كه در ۱۳ سال حكومت عثمان پيدا كرده و به آن خو گرفته اند، تغيير دهند. بنابراين كار كردن بر روى چنين مسلمانانى به مراتب سنگين تر و سخت تر از دعوت مشركانى بود كه در برابر منطق نيرومند اسلام خلع سلاح مى شدند. به تعبير ديگر دشوارى هايى كه على (عليه السّلام) با آن روبه رو بود، بيش از آن بود كه براى پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) رخ داده بود. از سوى ديگر اميرالمؤمنين (عليه السّلام) پس از به خلافت رسيدن ابوبكر و عمر و نيز بعد از توطئۀ شورا كه عثمان به خلافت رسيد، به وظيفۀ خود، به منظور آگاه كردن مردم از عواقب خطرناك انتخاب افراد فاقد صلاحيت لازم براى جانشينى پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) بارها عمل كرد؛ ولى مردم آن حضرت را رها نموده و به سخنانش توجه نكردند، لذا از لحاظ شرعى ديگر مسئوليتى در قبال آن‌ها نداشت. از اين رو بود كه به آن‌ها مى فرمود، مرا رها كنيد و به سراغ كسانى كه پيش از اين رفته بوديد، برويد. همچنين اميرالمؤمنين (عليه السّلام) به خوبى مى دانست كه تقاضا و اصرار زياد مردم به او براى به دست گرفتن خلافت، از روى احساسات و هيجان است، و فردا كه بخواهد طبق روش خود آن‌ها را به حال و هواى دوران پيغمبر (صلّى الله عليه وآله) بازگرداند، در برابرش مقاومت مى كنند و كم كم پراكنده خواهند شد. به اين جهت تأكيد مى فرمايد كه «شما نمى توانيد حكومت مرا تحمّل كنيد»، اما مردم احساساتى و هيجان زده تعهّد مى دهند كه با او همراه خواهند بود. اميرالمؤمنين (عليه السّلام) به خوبى بر اين نكته نيز واقف بود كه هر چند امامت او منصوص از جانب خدا است، ولى مردم اگر او را يارى نكنند و رهايش سازند، خلافت و حكومتش تحقّق نخواهد يافت و يا بسيار متزلزل خواهد بود. بنابراين آن حضرت پس از پافشارى بسيار مردم، با آن‌ها اتمام حجت كرد و براى وفاى به بيعت تعهّد گرفت تا اگر فردا از اصرار خود به او براى گرفتن امر خلافت پشيمان شدند، مسئوليت تمام حوادث و پيشامدها بر عهدۀ آنان باشد. اما عللى باعث گرديد تا حضرت على (عليه السّلام) با علم به وقوع معضلات و مشكلات بسيارى كه در راهش به وجود خواهد آمد، خلافت را بپذيرد. اين علل را اميرالمؤمنين (عليه السّلام) چنين برشمارد. [۱] ---------- [۱]: . فراز آخر خطبۀ شقشقيه: لَوْلا حُضُور الحاضِر وَقيامُ الحُجّة بِوُجُودِ النّاصِرِ وَما أخَذَ اللهُ عَلَى الْعُلَماء الاّ يقارّوُا عَلَى كِظَّةِ ظالِمٍ وَلا سَغَبِ مَظْلوُمٍ لألقَيْتُ حَبْلَها عَلَى غارِبِها وَلَسَقَيْتُ آخِرَها بِكَأسِ اوَّلِها. #تاریخ تشیع ✍️استاد محمد حسین رجبی https://eitaa.com/zandahlm1357