https://eitaa.com/zandahlm1357

امام یا همان انسان کامل ،مثل هسته و ریشه ای است که تمام هستی به اذن حق تعالی،مراتب نوری و ظهوری اوست. به عنوان مثال در یک درخت با همه ی اجزاء-ساقه،ریشه،برگ،جوانه،شکوفه،گل و میوه-اصالت با ریشه است. اگر این درخت خود را در میوه بشناسد،مغرور می شود و فکر می کند از خود چیزی دارد؛ولی چند روز دیگر که میوه فاسد شود،چیزی نخواهد داشت. اگر خود را در برگ بشناسد،چند روز دیگر که خزان شود و برگ هم بریزد،باز هیچ ندارد. اگر خود را در ساقه بشناسد وقتی سیل بیاید آن هم می رود و.. اما اگر در ریشه بشناسد و سعی در محافظت از خود در ارتباط با ریشه داشته باشد،همیشه هست؛هم در خزان هست؛هم در زمستان زیر برف،هم در بهار و وزش های باد؛در تابستان هم محصول دارد. جریان مقام امام در نظام هستی،جریان ریشه است و نشاط و سعادت ما فقط در شناخت این ریشه می باشد. اگر آن را شناختیم و با آن ارتباط برقرار کردیم،در هر سه عالم زنده ایم؛هم در دنیا،هم برزخ و هم در آخرت. چنان که درخت اگر خزان برگش را بریزد یا میوه از آن جدا شود، باز هم زنده است و بار می دهد. اما اگر امام را نشناسیم و دل به شاخ و برگ عبادات خوش کنیم،آن عبادات مغرورمان می کند و در یک امتحان و سختی رنگ خود را از دست می دهند.لذا می بینیم اصلا حال و حضور نماز نداریم و نمی دانیم چه می گوییم.پس باید آن اصل و ریشه را دریابیم و بشناسیم...

دوای دردها...

می آیی و پروانه های عشق، پیله های حسرت را می‌شکنند و در آسمانِ امید، پروازی شگفت را تجربه می‌کنند.

.......: ای دل غمدیده حالت بِه شود، دل بد مکن وین سر شوریده باز آید به سامان، غم مخور یعقوب در فراق یوسف آن قدر گریه کرد تا نابینا شد!!اما پس از سال ها، وقتی چشمش دوباره به یوسف افتاد بینا شد! یا صاحب الزمان! مدتهاست کوردلیم! آیا شود که گوشه چشمی به ما کنی؟

خوشا به حال آن کس که روزش شب می‌شود، ولی خودش را از کسانی که مایه حزن امام زمان ارواحنافداه هستند جدا کرده و با جدیت در تزکیه نفس، روز به روز خودش را به رضایت محبوبش نزدیکتر می کند.

برادران یوسف پس از سال‌ها از کرده خود پشیمان شدند. آن‌ها با خجالت و شرمساری خدمت یعقوب آمدند و چون خود را روسیاه و گنه‌کار می‌دانستند از یعقوب درخواست کردند که از خداوند برایشان طلب مغفرت کند.