هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

.......: اصرار و خواهش از من و انكار از آنها. به هيچ وجه قبول نكرد. آرام و قرار نداشتم. مقداري هم كار پرواز هلي كوپترها گره خورده بود و دشمن به محض بلند شدن، هلي كوپترها را مي‌زد. خلبان‌ها هم نمي رفتند. در اين گير و دار، يك هلي كوپتري كه به جزيره نيرو برده بود برگشت. در حال نشستن گفتند اين هلي كوپتر خلبانش شجاع و نترس است، حتما مي‌رود. در كمين نشستم. به محض باز شدن درهاي هلي كوپتر [شنوك دوپر] اولين ماشيني بودم كه رفتم داخلش. به دنبال من هم دو تاي ديگر هم آمدند. همان كسي كه اجازه نمي داد سوار شوم، آمد ديد كه توي هلي كوپتر هستم، با تعجب پرسيد: تو باز هم اومدي؟! گفتم: من بايد بروم. گفت: باشه برو. ما به ازاي رفتن تو از لشكر عاشورا، امروز هيچ كسو نمي بريم. گفتم: مهم نيست! من برم بعد هر كاري خواستي بكن. [ صفحه ۵۴] هلي كوپتر ما را در ميان باران گلوله و خمپاره در جزيره پياده كرد. جزيره به شدت گلوله باران مي‌شد و زمين زير پاي مان مي‌لرزيد. به سمت خط اول كرديم. نسبت به منطقه توجيه بودم و مسير حركتم به طرف پل شطاطه (كه بعدها به پل شهيد حميد معروف شد) بود. اما بايد قبل از هر كاري آقا مهدي را پيدا مي‌كردم و تكليف پدافند را مي‌پرسيدم. نرسيده به پل، ماشين مان پنچر شد و ديگر نتوانستيم پيش برويم. آنجا كنار ماشين ايستاده بوديم و دنبال راه چاره اي كه خودمان را چگونه به پل برسانيم. يك لحظه ديدم يكي با صداي بلند داد مي‌زند: پدافند، پدافند... دستم را بلند كردم و جواب دادم. آمد نزديكتر و گفت آقا مهدي كارتون داره. پرسيدم: كجاست؟ با دستش نشان گرفت و گفت: اونجا كنار خاكريز. حدود صد متر با ما فاصله داشتند. خودم را سريع رساندم پيش آقا مهدي. پشت خاكريز با چند تا از فرماندهان لشكر آنجا بودند؛ كبيري، الموسوي، حميد آقا و... سنگر و سرپناهي هم در كار نبود. حميد آقا چند زخم سطحي داشت و سر و صورتش خون آلود بود و خسته به نظر مي‌رسيد. احوالپرسي كرديم و آقا مهدي گفت: چند قبضه پدافند هوايي توي جزيره غنيمت گرفته شده، ولي كسي نيست كه به كارگيري كند. نيروهاتو جمع و جور كن قبضه‌ها رو راه اندازي كنين. هلي كوپترهاي دشمن بچه‌ها را بدجوري اذيت مي‌كنن. در دو نقطه از خط مقدم مستقر شوين طوري كه نذارين هلي كوپترهاي دشمن بچه‌ها را اذيت كنند. [ صفحه ۵۵] گفتم: ماشين مون پنچر شده، همينجوري مونده ايم. گفت: برو فلان جا، چرخ‌هاي سالم هست، بردار بنداز ماشين، زود برو. حجت كبيري هم گفت: برادر عابدي سمت راست ما يك ساختمان مانندي و تانكر آبي ديده مي‌شه، گه گاه از اونجا شليك مي‌كنن، توي مسير كه مي‌رين اونجارو پاكسازي كنين. رفتيم جايي كه برادر كبيري گفته بود. يك عراقي تيراندازي مي‌كرد. اسيرش كردم و يك دستگاه استيشن عراقي هم غنيمت آوردم دادم دست بچه‌هاي بهداري، تا در انتقال زخمي‌ها استفاده كنند. خداحافظي كردم و آمدم به نشاني كه آقا مهدي داده بود. فكر هر كي بود به واقع بكر بود. چند تا چرخ و رينگ نو بود، يكي را برداشتم و آوردم انداختم ماشين و رفتم پي نيروهاي پدافند كه در جزيره پراكنده بودند. پانزده نفر را جمع كردم و روي غنيمتي نشاندم شان. دو قبضه پدافند سيار هم كه بر روي تويوتا نصب شده بود، به خط اول فرستادم. كم كم اوضاع جزيره را در دست گرفتيم و هلي كوپترهاي دشمن به راحتي نمي توانستند بيايند بالاي سر بچه‌هاي ما مانور بدهند. به اين شكل سه روز تمام توي جزيره جنگيديم. دشمن فشار زيادي مي‌آورد كه پل را از دست ما بگيرد. ولي بچه‌هاي ما مقاومت مي‌كردند. اگر دشمن موفق مي‌شد پل را از دست ما بگيرد، كار براي ما خيلي سخت مي‌شد. شهادت حميد آقا و به دنبالش آقا مرتضي، بد جوري به دلمان آتش زد. عراقي‌ها همچنان فشار مي‌آوردند كه از پل رد شوند، منتهي رشادت بچه‌هاي ما، مانع از پيشروي [ صفحه ۵۶] دشمن مي‌شد. روز چهارم با تويوتايي كه پدافند سيار داشت، آمدم بنه مهمات در چهارراه شهادت - داخل جزيره - كه مهمات ببرم. دو فروند هواپيماي دشمن در آسمان جزيره ظاهر شدند. دو تا موشك سهند [۲۸] شليك كردم. ولي پايين بودن ارتفاع هواپيما و حساسيت موشكها به رنگ آبي از مسير منحرف شده و افتادند داخل آب. بعد از چند دقيقه دوباره دو فروند از ميگ‌هاي عراقي بنه را بمباران كردند. در اثر اصابت تركش بمب، يك رزمنده بسيجي بدنش دو تكه شد. مي‌رفت كه در اثر شهادت اين رزمنده بچه‌ها روحيه هايشان را از دست بدهند، بعضي‌ها ترسيده بودند. ساعت حوالي يازده قبل از ظهر بود. برادر صبوري جانشين ستاد لشكر كه او هم آنجا بود، رفت روي يكي از ماشين‌ها و شروع كرد با صداي بلند به اذان گفتن. انگار محشري برپا شده بود. ولي اين ابتكار عمل برادر صبوري بچه‌ها را ساكت و آرام كرد. زخمي‌ها را فرستاديم بهداري. پاهاي شهيدي كه دو تكه شده بود را از دوردست‌ها پيدا كرديم. تكه‌هاي بدنش را يك جا جمع كرديم و فرستاديم پشت جبهه. شب پنجم حوالي ساعت ۱۲ شب بو

د و توي اورژانس عراقي ها، جعبه‌هاي متعلقات و لوله قبضه‌هاي ۵ / ۱۴ م. م را تميز مي‌كرديم كه براي صبح آماده باشند. يك بسيجي اهل مراغه به اسم حضرتي پرسيد: چرا اجازه ندادي به خط اول برم؟ مي دانستم معلم است و چهار تا بچه قد و نيم قد دارد. [ صفحه ۵۷] گفتم: به موقع اش مي‌گم. ديگر نه او چيزي گفت و نه من. هفت روز بود كه جنگ سختي داشتيم. خسته و كوفته برگشتيم كمي استراحت كنيم. كانكس اورژانس ۵ تا تخت بيمارستاني داشت. مي‌خواستم در تخت اول بخوابم كه همين حضرتي آمد و گفت: «برادر عابدي شما برو جاي من بخواب و من هم جاي شما مي‌خوابم. » پرسيدم: چرا؟ گفت: كليه‌هاي من ناراحتند، شب‌ها زياد بيرون مي‌رم، نمي خوام شما را زياد اذيت بكنم. جايمان را عوض كرديم. خسته بودم، نه من كه همگي خسته بوديم. خيلي زود پلك هايم افتاد روي هم. پس از خوابيدن ما، عراقي‌ها آن قدر با توپ‌هاي فرانسوي آنجا را كوبيده بودند كه دو گردان لشكر از كانال مجبور به عقب نشيني شده بودند؛ ولي ما بيدار نشده بوديم. تا اينكه يكي از گلوله‌ها خورد به بغل كانكس و از خواب پريديم. به بچه‌ها گفتم بروند بيرون. در ميان سر و صداي بچه‌ها صداي حضرتي نمي آمد. چراغ قوه را روشن كردم، ديدم بد جوي زخمي شده و مغزش ريخته روي صورتش و در حال جان دادن است. جمع و جورش كرديم و بردند عقب. روز هشتم عمليات، نزديكي‌هاي خط اول، جنگ سختي با هلي كوپترها و هواپيماهاي دشمن كرديم. كنار تويوتايي كه قبضه سيار را بر روي خود داشت، بودم. مهمات مان ته كشيده بود. هر چه توي بي سيم داد و بيداد كرديم براي ما مهمات بفرستند، ثمري نبخشيد. سنگر ما در جناح راست پل شطاطه بود. وقتي از بي سيم نتيجه نگرفتيم، خودمان با تويوتا برگشتيم عقب تا مهمات ببريم. [ صفحه ۵۸] روي تويوتا، قبضه ۵ / ۱۴ م. م بود مهمات برداشتيم و دوباره مسير خط را در پيش گرفتيم. پنج نفر بوديم. نرسيده به پل، جاده پيچ داشت. سر پيچ، يك لحظه ديدم از داخل نيزارهاي جزيره، هلي كوپتر عراقي‌ها ظاهر شد. سرعت ماشين هم شايد ۷۰ - ۶۰ كيلومتر بود. هلي كوپتر به محض بلند شدن ماشين ما را هدف گرفت. من شليك موشك‌ها را كه ديدم به بچه‌ها گفتم: «سريع بپرين پايين. » سه نفر موفق شديم بپريم؛ ولي دو نفر ديگر يكي زخمي شد و يكي هم شهيد. موشك خورده بود به تويوتا و قسمت جلوي تويوتا منهدم شده بود. من شستم خبردار شد كه انگار دشمن از پل عبور كرده، يكي از آنهايي كه از ماشين پريده بود، زخمي بود. من هم كمرم آسيب ديده بود، ولي مي‌توانستم حركت كنم. همان برادر زخمي عكسي از جيبش در آورد و گفت: اين عكس بچه مه، به خاطر فرزندم نذار اينجا بمونم... با اينكه تويوتا رفته بود داخل ني زار ولي قبضه پشت تويوتا سالم بود. موشك، جلوي تويوتا را متلاشي كرده بود. پريدم پشت تويوتا و هلي كوپتر را نشانه گرفتم. منتهي بخاطر متلاشي شدن جلوي تويوتا، لوله ضد هوايي از مقداري معين پايين نيامد. با اين حال هلي كوپتر را نشانه گرفتم، پايم را روي پدال ضد هوايي فشار دادم. گلوله‌ها از بيخ گوش هلي كوپتر گذشتند. هلي كوپتر برگشت و از بالاي سر ما دور شد. بلند شدم آمدم عقب تر. آنجا دست نيروهاي لشكر نجف بود. يك تويوتاي لشكر ما داشت مهمات خالي مي‌كرد. مهمات را مي‌آورده محور لشكر عاشورا، بچه‌هاي لشكر نجف ديده بودند مهمات [ صفحه ۵۹] است، گفته بودند همين جا خالي كن. او هم با جان و دل كار مي‌كرد. راننده بچه اردبيل بود. گفتم: مهمات رو خالي كن با تويوتا بريم جلو چند تا مجروح هست، آنها را برداريم بياريم عقب. گفت: من هيچ جا نمي رم مگه اينكه آقا مهدي خودش بگه. گفتم: حالا آقا مهدي را از كجا پيدا كنم. اونا مجروحند اگر اونجا بمونن اسير مي‌شن. قبول نكرد. عصباني و آشفته بودم. با كلاش رگباري زير پاي راننده خالي كردم. انگار حالم را درك كرد كه موضوع از چه قرار است. گفت: چرا اينجوري مي‌كني برادر؟! هر جا تو بگي مي‌رم. نشستم پشت فرمان و برگشتم پيش بچه‌هاي زخمي. گذاشتيم شان داخل ماشين و راه افتاديم. تازه حركت كرده بوديم كه سر و كله هلي كوپتر دشمن دوباره پيدا شد. درست بالاي سرمان. تعقيب مان مي‌كرد. با حداكثر سرعتي كه مي‌شد رفت، تخته گاز مي‌رفتم. نفس‌ها در سينه هامان حبس شده بود. يك چشمم به جلو بود و يك چشمم به هلي كوپتر دشمن. تند و تيز مي‌رفتم. هلي كوپتر جايي رسيده بود كه گفتم الان مي‌زند. يك لحظه پايم را گذاشتم روي ترمز، ماشن در جا ميخكوب شد و موشك‌هاي شليك شده به ماشين چند متر جلوتر خوردند به زمين و منفجر شدند. گرد و خاكي از بلند شد كه بيا و ببين. از اين شرايط استفاده كردم و در ميان گرد و خاك از مهلكه گريختيم. كنار خاكريز هلالي، اورژانس بود، مجروح‌ها را رساندم اورژانس. وقتي آقا مهدي را توي جزيره يافتم، داشت با لودر خاكريز بلند مي كرد تا بچه‌ها در پناه آن با دشمن بجنگند... عليرغم شهادت حميد باكري، مرتضي ياغچيان و چند تن از فرماندهان گردان، مثل مشهد

عبادي و [ صفحه ۶۰] و رمز ياري و... آقا مهدي با تلاش و رشادت تمام سعي داشت به هر نحوي شده جزيره حفظ شود و همين جور هم شد. روز بيستم عمليات از جزيره خارج شدم. https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

و منسوب ب ه او است تعالی، حتی الایمان و الکفر و الهدایة و الضلالة، کما قال: « وَ لَوْ شَآءَ اللَّهُ لَجَمَعَهُمْ عَلَی الْهُدَی [۵] »؛ زیرا که اگر چه افعال عباد به اختیار و اراده آنها است ظاهراً، ولی اراده آنها به اراده آنها نیست، بلکه به مشیت حق است، « وَ هُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ [۶] » او است که بر حسب اراده ذاتیه قدیمه « یَفْعَلُ مَا یَشَآءُ [۷] » و « یَحْکُمُ مَا یُرِیدُ [۸] »، کما قال: [۹] بلی قضا است بهر نیک و بد عنان کش خلق بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست [۱۰] « عرفتُ اللّه بفسخ العزائم [و حلّ العقود] و نقض الهمم ». [۱۱] ---------- [۳]: ۳ - سوره مبارکه قصص، آیه ۶۸. [۴]: ۱ - سوره مبارکه نحل، آیه ۵۲. [۱]: ۲ - سوره مبارکه بقره، آیه ۱۰۲. [۲]: ۳ - سوره مبارکه صافات، آیات ۱۶۲ و ۱۶۳. [۳]: ۴ - هکذا در نسخه. [۴]: ۵ - سوره مبارکه توبه، آیه ۱۴. [۵]: ۶ - سوره مبارکه انعام، آیه ۶۵. [۶]: ۷ - الکافی، ج ۱، ص ۱۵۸ ؛ التوحید، ص ۳۴۹. [۱]: ۱ - سوره مبارکه مائده، آیه ۵۴. [۲]: ۲ - اصل: لیتقرّب. [۳]: ۳ - جامع الأخبار، ص ۸۱ ؛ مفتاح الفلاح، ص ۳۶۷. [۴]: ۴ - سوره مبارکه تکویر، آیه ۲۹. [۵]: ۵ - الکافی، ج ۱، ص ۱۴۹. [۱]: ۶ - مصادر: - شی ء. [۲]: ۷ - اصل: أراده. [۳]: ۸ - الکافی، ج ۱، ص ۱۵۷ ؛ المحاسن، ج ۱، ص ۲۴۴ ؛ بحارالأنوار، ج ۵، ص ۴۱. [۴]: ۱ - سوره مبارکه شوری، آیه ۵۳. [۵]: ۲ - سوره مبارکه انعام، آیه ۳۵. [۶]: ۳ - همان، آیه ۱۸. [۷]: ۴ - سوره مبارکه آل عمران، آیه ۴۰. [۸]: ۵ - سوره مبارکه مائده، آیه ۱. [۹]: ۶ - کذا در اصل. [۱۰]: ۷ - دیوان انوری ابیوردی، ج ۱، ص ۴۱، در مدح ناصر الملة والدین ابوالفتح طاهر. [۱۱]: ۸ - نهج البلاغه، ص ۵۱۱ ؛ شرح نهج البلاغه، ج ۱۹، ص ۸۴ ؛ بحارالانوار، ج ۸۴، ص ۳۰۳. 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: مشیت اراده الهی به افعال انسانی [قوله علیه السلام ]: ثُمَّ سَلَکَ بِهِمْ طَرِیقَ إِرَادَتِهِ. یعنی: بعد از اختراع و ایجاد، آنها را سیر و سلوک داده تکویناً نه تشریعاً، به اقتضای اراده قدیمه خود در مذاهب و مسالکی که ذات او در ازل اقتضا نموده، با آن که تمام حرکات و سکنات و آثار و افعال آنها را به امر تکوینی مقهور در تحت اذن و اراده قدیمه خود قرار داده، چه آنها را اگر در شی ء [ای] از آثار و اعمال مؤثّر تامّ و فاعل مستقلّ تصور نمایند گویا برای خدا در آثار شریک قرار داده، و مسأله توحید افعال به انجام نمی رسد، با آن که در کلام مجید می‌فرماید: « وَ رَبُّکَ یَخْلُقُ مَا یَشَآءُ وَ یَخْتَارُ مَا کَانَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ تَعَالَی عَمَّا یُشْرِکُونَ [۳] »، چنان که جائی دیگر می‌فرماید: « وَ لَهُ مَا فِی السَّمواتِ وَ الاْءَرْضِ وَ لَهُ الدِّینُ وَاصِبًا أَ فَغَیْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ [۴] » چه دین به معنی طاعت است، و « واصب » به معنی واجب و لازم و دائم است، و « تتقون » به معنی « تخافون » است. یعنی با آن که کلّیه ما فی السماوات و ما فی الأرض به حکم مملوکیت و عبودیت از او در تحت امر قضا و از برای حق تعالی است، طاعت و انقیاد آنها از روی وجوب و لزوم که ذرّه [ای] از ذرات در آنی از آنات از تحت نفوذ امر و فرمان او خارج نیستند، یعنی به هر یک آنچه در ازل تکویناً امر فرموده واجب الوقوع است، مع ذلک آیا غیر خدا از عباد او، یتقّون و یخافون، لذا قال تعالی: « وَ مَا هُم بِضَارِّینَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ ». [۱] و جای دیگر فرماید خطاباً لبنی آدم: و « مَآ أَنتُمْ عَلَیْهِ بِفَاتِنِینَ * إِلاَّ مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِیمِ [۲] »، فتنه به معنی عذاب است، یعنی نیستید شما بر کسی به [۳] عذاب کننده به اراده و اختیار و قدرت خودتان، الاّ کسی را که او مستوجب جحیم و عقوبات شده باشد به سوء اعمالش، و ما شما را به امر تکوینی وادار نمائیم که آلت اسباب عذاب او شوید در دنیا، کما قال تعالی فی حقّ الکفار: « یُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَیْدِیکُمْ [۴] »، و قال فی موضع آخر: « هُوَ الْقَادِرُ عَلَی أَنْ یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِکُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعًا وَ یُذِیقَ بَعْضَکُم بَأْسَ بَعْضٍ [۵] »، به این که مأمور و مسلّط نماید بعضی از شما را بر بعضی. و فی الحدیث: « إنّ اللّه خلق الخلق، فعلم ما هم صائرون الیه، و أمرهم و نهاهم، [... [فلا یکونون آخذین و لا تارکین إلاّ بإذنه ». [۶] قوله علیه السلام: وَ بَعَثَهُمْ فِی سَبِیلِ مَحَبَّتِهِ. أوّلا بدان که: « بعث » به معنای نشوء و ایقاظ از نوم، و نهوض و سرعت دادن به امر و طاعت و ارسال استعمال می‌شود. و « محبّت » آن درجه فوق اراده و دون مرتبه عشق است، و آن اضافه ای است از عباد به حق تعالی و اضافه ای است از حق به خلق، کما قال: « یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ [۱] » أمّا محبت عبد از برای خدا آن حالتی است که یافت می‌شود در قلب، و حاصل می‌شود از او تعظیم و ایثار رضای او، و الاُنس بذکره. و علامت آن حبّ او برای عبد، دوری از دار غرور [و] ارتقاء به عالم نور و أنس باللّه و وحشت از ما سواست. و امّا اثر محبت خدا به سوی عبد أنس و انصراف او است به عالم قدس و قرار دادن فکر او است مستغرق در اسرار ملکوت و حواس او مقصور بر انوار جبروت، فثبت فی مقام القرب قدسه و امتزج بالمحبة لحمه و دمه، حتّی یغیب عن نفسه و یذهل من حسه، کما قال فی القدسی: « [مازال] العبد یتقرب [۲] إلیّ بالنوافل حتی أحببته، فاذا أحببته کنت سمعه الذی یَسمع به، و بصره الذی یبصر به، و لسانه الذی ینطق به، و یده الذی یبطش به »، [۳] إلی آخره. بالجمله، پس ما حصل فقره دعاء « و بعثهم فی سبیل محبته » یعنی: آنها را پس از ایجاد و اختراع در دنیا منبعث و منتشر نموده در طریقه و راههائی که محبوب او بوده و مشیت ازلیه و اراده قدیمه اش اقتضا نموده، یعنی عموم حرکات و سکنات و آثار و افعال خلایق بر وفق قضا و قدر او است تکویناً، نه خارج از اراده او که بر حسب میل نفس خود مستقلاً کاری نمایند، کما قال تعالی: « وَ مَا تَشَاؤُنَ إِلاَّ أَن یَشَاءَ اللَّهُ [۴] »، و لا حول و لا قوّة الاّ باللّه. قال الصادق علیه السلام: « [لا] یکون شیئاً فی الأرض و لا فی السماء إلاّ بخصال سبع، بمشیة و ارادة و قضاء و قدر و إذنٍ و کتاب و أجل ». [۵] و عن الباقر علیه السلام: « لایکون شی ء [۱] إلاّ ما شاءاللّه و أراد [۲] و قدّر و قضی » [۳] . زیرا که اگر عباد لو ما شاءوا صنعوا، أی أ نّهم مستقلّون بمشیتهم و قدرتهم و لاتوقّف بها علی مشیة اللّه و إرادته و قضائه، یخرج اللّه تعالی عن سلطانه، و هذا شرک جلیّ، لذا قال فی مقام الانتباه: « أَلا إِلَی اللَّهِ تَصِیرُ الاْءُمُورُ [۴] »، یعنی: آگاه باش که کلیه امور از آثار و اعمال خلایق بالحقیقه راجع

.......: روزی روزیی که در پی آن هستی همانند سایه ای است که با تو می‌رود، تو اگر بخواهی به آن برسی، او را درک نمی کنی ولی اگر از او روی برگردانی، در پی تو خواهد آمد. مثل الرزق الذی تطلبه مثل الظل الذی یمشی معک انت لاتدرکه متبعا و اذا ولیت عنه تبعک #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357