انسان بالفطره طالب خوشي ابدي است و حتي بعضي اين ويژگي آدمي را يكي از نشانه‌هاي وجود معاد دانسته‌اند. چون بدون وجود زندگي ابدي، چنين گرايشي در انسان وجود نخواهد داشت. حال چگونه ممكن است آدمي اين بخش از حيات خود را فراموش کند، و صبح كه از خواب بر مي‌خيزد فقط به فكر سرگرمي و خوشي‌هاي دنيوي باشد، و حداكثر با عجله چند رکعت نماز بخواند؟ اگر ما باور داريم كه هدف و مقصد ديگري فراتر از زندگي اين دنيا داريم، بايد از تمام لحظات شبانه‌روز براي حركت به سوي اين مقصد استفاده کنيم و توجه داشته باشيم كه زندگي اين دنيا ابزاري است براي رسيدن به خوشي‌ها و لذت‌هاي ابدي، و حتي يك لحظه از آن را در راهي غير از اين صرف نكنيم. علامه مصباح یزدی #نفحات @Zanjan_tanhamasir