🔹نیازمندِ آبرومند و با دیانت ❖از دیدگاه اسلام، فقر و تنگدستی از مصیبت‌ها و ابتلائات بزرگ است. با این حال چه بسیارند نیازمندانی که با وجود تنگدستی، بر دین و ایمان خویش استوارند و گوهر شرافت و کرامت نفس خود را زیر پا نمی‌گذارند. مرحوم آیت الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در فضیلت و تکریم این افراد می‌نویسد: 🖊آقاى آقا سيد صدرالدين صدر نقل كرد كه در نجف، يك نفر، يك ليره اشتباها در دست يك فقيرى گذاشته بود. فقير هم نابينا بود؛ لكن از سنگينى آن ملتفت شده بود كه ليره است و فهميده بود كه او اشتباه كرده. پس صدا زده بود كه آقا! پولى كه به من دادى ليره است، آيا عمداً دادى يا سهو كردى؟ آن هم تأملى كرد و گفت: «إليك»؛ يعنى مال تو. آن، ديانت به خرج داد و اين هم فتوت. چه بسا اشخاصى هستند در كمال فقر و نادارى و در عين گرسنگى و پريشان حالى؛ با وجود اين، دست به سوى لقمه حرام دراز نمى‌كنند. و در مقابل آن، اشخاصى هم هستند كه در نهايت ثروت و قدرت، باز چشم در اموال مردم دارند كه به هزار حيله و دروغ، از راه نامشروع از دست آنها بگيرند؛ بلكه در پى اين‌اند كه لقمه را از دهان فقير بيرون بياورند. برای دومی مثال زياد است، منتها به اختلاف مراتب؛ اما اولی، کم و وجودش نادر است. و كمتر از او، اشخاصی هستند از اين دسته كه در عين فقر و نادارى، خود را دارا و خوش گذران معرفى مى‌نمايند. ▫️يكى از رفقا گفت ما با يك نفر، شريك منزل شده، دو نفرى يك خانه اجاره كرده بوديم. اغلب اوقات مى‌ديديم كه زن او، ديگ‌چه و ديزى و ساير ادوات طبخ مى‌شست. ما گمان مى‌كرديم كه به طريق متعارف زندگی مى‌گذرانند. بعد از يك سال كه جدا شديم، ملتفت شديم كه خوراك آنها منحصر به نان خالى بوده، بى قاتق؛ و شستن ادوات طبخ، براى گم كردن راه بوده كه ما ملتفت به حالش نباشيم! می‌گفت در همه این مدت كه با هم بوديم، ما بویى به فقر و استيصال نبردیم و الّا مختصر قاتقى كه ما پيدا مى‌كرديم، گوارامان نمى‌شد. او خود را همرنگ رفيقش کرده که اوّلاً حالش معلوم نباشد؛ و ثانیاً غذا، گواراى رفيقش گردد. از دارا هم مطلوب اين است که به‌حدّى، خود را همرنگ فقير كند. #الکلام_یجر_الکلام #فقر #فقیر #عزت_نفس 👉@zanjani_net

💠 سنجاق كن، نبرند! ❖ مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب #الکلام_یجر_الکلام می‌نویسد: 📝...يكى را نقل كردند كه در ربودن يك شلوار از دوش مردى دست‌فروش، نهايت مهارت به خرج داده بود و آن اين بوده كه از پشت آمده، پاى شلوار را كه در دوش آن مرد بود، با سنجاق قفلى بر سينه خود سنجاق كرده بود. بعد يواشى آن را از دوش وى بلند كرده، به دوش خود انداخته بود! همان‌دَم مرد، ملتفت شده، به عقب نگاه كرده، گفته بود: كی شلوار را از دوش من بلند كرد؟ اين مرد گفته بود: عموجان! مثل من سنجاق كن، نبرند! آن برگشته، به سراغ دزد خيالى دويد و اين با كمال فراغت، شلوار را برده. اين دزد گرچه مال او را به شيرين‏كارى برد، ولى در مقابل آن، حرفى به او ياد داد كه ارزش آن بيشتر است از آنچه از او برد! گفت سنجاق كن، نبرند! كلمه خوبى است. درست است كه بايد سنجاق كرد تا نبرند، ولكن نه مانند او كه مال مردم را سنجاق كرد و برد! و نه مانند ثروتمندان عصر كه در بانك‌ها سنجاق مى‏كنند! بلكه بايد با دستور پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه وآله) سنجاق كنند؛ چنان كه فرموده: « حَصِّنُوا أَمْوَالَكُمْ بِالزكاة» يعنى: مال‌هاى خودتان را با پرداخت زكات وارد حصار امن كنيد؛ چون زكات، قوتى است براى فقرا كه در اموال اغنيا قرار داده شده است. اغنيا بايد به شكرانه اين نعمت كه خداوند قوت آنها را در اموال ديگران قرار نداده، بلكه قوت ديگران را در اموال آنها قرار داده، قيام به وظيفۀ اداى حقوق فقرا بنمايند تا چشم آنها سير شده، دنبال مال اغنيا نيفتد. وقتى كه چشم فقرا دنبال مال اغنيا نشد، اين خود حصارى است بر اموالِ آنها. #زکات #فقیر @Zanjani_net