#بخش_اول #یک_سال است که جامعه جهانی با یک پاندمی رو به روست که در عمل او را از زندگی عادی و روزمره خود جدا کرده است؛ حتی کسانی که به پاندمی بی‌توجه هستند نیز به گونه‌ای گرفتار پیامدهای آن هستند.به طور کلی افراد جامعه یا به این همه گیری بی‌اعتنا هستند و یا این همه گیری برایشان جدی است؛ اما آنچه غیر قابل انکار است، پیامدها و آسیب‌های فراوان آن است، از آسیب‌های اقتصادی و سیاسی گرفته تا آسیب‌های فرهنگی و روانی؛ در طول این مدت که پاندمی تاخت و تاز می‌کند به صدمات سیاسی و اقتصادی و گاه فرهنگی ناشی از بحران کرونا بسیار پرداخته شده اما کمتر به آسیب‌های روانی توجه شده است.آسیب‌هایی که بی‌تردید نه تنها در دوران همه گیری بلکه پس از آن هم باقی خواهند ماند، بحران #کرونا شبیه ھیچ یک از بحرانھایی که تا کنون گذرانده‌ایم نیست. پاندمی کووید ۱۹ شرایط پیچیده و ناشناخته‌ای ایجاد کرده است که تاثیرات روانشناختی آن بر تمامی گروه‌های سنی حتی پس از پایان این بحران به جا خواھد ماند.متاسفانه پاندمی اضطراب و افسردگی با سرعت بیشتری از بیماری کرونا ھمه گیر شد و به دنبال تاثیرات روانی جدی، مشکلات اقتصادی و اجتماعی نیز بر سر مردم آوار شد. با این وجود که ترس ازمرگ به عنوان یک اضطراب وجودی، ھمیشه با انسان ھست؛ هیچگاه تا این حد عینی از مرگ خود یا اطرافیانمان در هراس نبوده‌ایم و سوگ‌های نا تمام و بدون آغوش را تجربه نکرده‌ایم. واقعیت آن است که ما در یک همه گیری گسترده هستیم، افراد جامعه نسبت به شیوع ویروس کرونا نوعا #دو_رفتار داشته‌اند، یا نسبت به آن بی‌تفاوت بوده‌اند که نمونه های فراوان آن را در بیخ گوش تان میتوانید ببینید و پوزخندهایشان را به کرونا ببینید یا آن را جدی گرفته‌اند؛اما کسانی که کرونا را جدی گرفته‌اند طبیعتا از بسیاری تفریحات و دورهمی‌ها دست شسته‌اند. حالا سوال اینجاست که با توجه به اینکه انسان موجودی اجتماعی است، چگونه می‌تواند این خلاء #روانی را در این روزها و بلکه ماه‌ها سپری کند؟جواب شما چیست؟ انکارناپذیر است که برای ھر موجودی حفظ جان و حفظ نسل مهمترین انتخاب است و انسان نیز از این قاعده مستثنی نیست و با این وجود که ما حیوان اجتماعی ھستیم، انزوا را انتخاب می‌کنیم که زنده بمانیم؛ گرچه انزوای اجتماعی بی‌قراری ایجاد می‌کند ولی برای زنده ماندن این خلا را تحمل می‌کنیم.تنهایی اگر خودخواسته باشد تبعات روانی چندانی ندارد، اما در حال حاضر انزوا اجباری است. اما برای رھایی جمعی از بیماری؛و گزارش‌های میدانی بوضوح نشان داده‌اند وضعیت موجود باعث افزایش اضطراب و افسردگی و حتی وسواس و حملات استرسی شده است.خوشبختانه یا متاسفانه ما در فرھنگی زندگی می‌کنیم که تنهایی را ارزش نمی‌داند و معمولا افراد در تنهایی دچار سر در گمی و بی‌حوصلگی و حتی ترس می‌شوند و برای رھایی از احساسات و افکار ناخوشایند به دیگران پناه می‌برند. از شما هم بپرسند حتما خواهید گفت این روزھا بیشتر مردم وقت زیادی را در #فضای_مجازی صرف پر کردن خلاء #روابط_حضوری می‌کنند روابطی که ضمن کارآمد بودن مخصوصا در شرایط فعلی نیاز به واشکافی و نقد و بررسی بیشتری دارد زیرا عمق و کیفیت لازم را به معنای واقعی ندارد!به نظر می‌رسد تنها بودن بهتر از داشتن روابط متعدد و سطحی است که در نهایت پاسخگوی نیازھای روانی انسان نیز نخواھد بود، یک فرضیه آن است که بهتر است بکوشیم از این تنهایی اجباری به عنوان فرصتی برای آشنایی بیشتر با خود و گسترش آگاهی و مهارت استفاده کنیم... @zarrhbin