✳️ معنای شفاعت امام حسین
(علیه السلام )
🔹 امام حسین(ع) شفیع کسانی نیست که مکتب او را وسیله گمراهی کرده اند
🔸علت اینکه در روایات داریم که امام حسین(ع) از خلق کثیری شفاعت می کند این است که در این جهان، مکتب امام حسین(ع) بیش از هر مکتبی موجب احیاء دین و هدایت مردم شده است.
🔹شفاعت امام حسین(ع) به این صورت نیست که برخلاف رضای خدا و اراده او چیزی را از خدا بخواهد. امام حسین(ع) شفیع کسانی است که از مکتب او هدایت یافته اند، او شفیع کسانی نیست که مکتبش را وسیله گمراهی ساخته اند.
🔸از این نکته نباید غفلت ورزید که همان طوری که از قرآن کریم گروهی هدایت یافته اند و گروهی گمراه شده اند، از مکتب امام حسین(علیه السلام) نیز گروهی هدایت شده و گروهی گمراه گشته اند و این مربوط به خود مردم است.
🔹خدا درباره مثل های قرآن می فرماید: «یضلّ به کثیرا و یهدی به کثیرا و ما یضلّ به الّا الفاسقین؛ به سبب قرآن، گروهی را گمراه می سازد و گروهی را هدایت می کند، و جز بدکاران را گمراه نمی سازد».
📝 #استاد_شهید_مطهری٬ عدل الهی٬ ص۲۲۹ با تخلیص
🆔 @zekrroozane
✳️ معنای شفاعت امام حسین
(علیه السلام )
🔹 امام حسین(ع) شفیع کسانی نیست که مکتب او را وسیله گمراهی کرده اند
🔸علت اینکه در روایات داریم که امام حسین(ع) از خلق کثیری شفاعت می کند این است که در این جهان، مکتب امام حسین(ع) بیش از هر مکتبی موجب احیاء دین و هدایت مردم شده است.
🔹شفاعت امام حسین(ع) به این صورت نیست که برخلاف رضای خدا و اراده او چیزی را از خدا بخواهد. امام حسین(ع) شفیع کسانی است که از مکتب او هدایت یافته اند، او شفیع کسانی نیست که مکتبش را وسیله گمراهی ساخته اند.
🔸از این نکته نباید غفلت ورزید که همان طوری که از قرآن کریم گروهی هدایت یافته اند و گروهی گمراه شده اند، از مکتب امام حسین(علیه السلام) نیز گروهی هدایت شده و گروهی گمراه گشته اند و این مربوط به خود مردم است.
🔹خدا درباره مثل های قرآن می فرماید: «یضلّ به کثیرا و یهدی به کثیرا و ما یضلّ به الّا الفاسقین؛ به سبب قرآن، گروهی را گمراه می سازد و گروهی را هدایت می کند، و جز بدکاران را گمراه نمی سازد».
📝 #استاد_شهید_مطهری٬ عدل الهی٬ ص۲۲۹ با تخلیص
🆔 @zekrroozane
✳️ معنای شفاعت امام حسین
(علیه السلام )
🔹 امام حسین(علیه السلام) شفیع کسانی نیست که مکتب او را وسیله گمراهی کرده اند
🔸علت اینکه در روایات داریم که امام حسین(علیه السلام) از خلق کثیری شفاعت می کند این است که در این جهان، مکتب امام حسین(ع) بیش از هر مکتبی موجب احیاء دین و هدایت مردم شده است.
🔹شفاعت امام حسین(علیه السلام) به این صورت نیست که برخلاف رضای خدا و اراده او چیزی را از خدا بخواهد. امام حسین(ع) شفیع کسانی است که از مکتب او هدایت یافته اند، او شفیع کسانی نیست که مکتبش را وسیله گمراهی ساخته اند.
🔸از این نکته نباید غفلت ورزید که همان طوری که از قرآن کریم گروهی هدایت یافته اند و گروهی گمراه شده اند، از مکتب امام حسین(علیه السلام) نیز گروهی هدایت شده و گروهی گمراه گشته اند و این مربوط به خود مردم است.
🔹خدا درباره مثل های قرآن می فرماید: «یضلّ به کثیرا و یهدی به کثیرا و ما یضلّ به الّا الفاسقین؛ به سبب قرآن، گروهی را گمراه می سازد و گروهی را هدایت می کند، و جز بدکاران را گمراه نمی سازد».
📝 #استاد_شهید_مطهری٬ عدل الهی٬ ص۲۲۹ با تخلیص
ڪانال ذڪـر رۅزانـہ
أَلَا بِذِڪْرِ اللَّهِ تَطْمَئِـنُّ الْقُلُــوبُ
✅ https://t.me/zekrroozane
•
🏴 #صلےاللهعلیڪ_یاامیرالمومنین
🎙 #استاد_شهید_مطهری :
یک وقت میگوییم:
علی را "که" کشت و
یک وقت میگوییم "چه" کشت؟
اگر بگوییم علی را که کشت؟ البته
عبدالرحمن ابن ملجم، و اگر بگوییم علی را چه کشت، باید بگوییم جمود و خشک مغزی و خشک مقدسی!
✨﷽✨
✅حقیقت، غذای روح انسان!
✍ #استاد_شهید_مطهری : ساختمان اصلی روح و فکر و عقل انسان حقیقتجو و حقیقتخواه آفریده شده؛ یعنی حقیقت، راستی، واقعیت، درستی، غذای روح انسان است، آن طور که علف و جو غذای مناسب اسب است و آن طور که گوشت غذای سگ یا گربه است. حق، حقیقت، کشف واقعیت آن طور که هست، غذای روح انسان است.
🔸بنابراین اگر روح انسان سالم باشد وقتی که مواجه با حقیقت میشود، از رسیدن به حق و حقیقت باید لذت ببرد یا رنج؟ باید لذت ببرد. حق در ذائقه انسان باید شیرین باشد یا تلخ؟ باید شیرین باشد. ولی ما الآن مثلی داریم، میگوییم: «الْحَقُّ مُرٌّ» حق تلخ است، و حال آنکه حق نباید تلخ باشد، حق همیشه باید شیرین باشد. ما حقجو آفریده شدهایم.
🔹این [مَثل] معنایش این است که ما دنبال حق
نیستیم، دنبال خودخواهی و منفعتخواهیهای خودمان هستیم، به حقیقت کاری نداریم. ولی ما فعلًا این طور هستیم، فطرت ما این طور نیست. پس اگر ما به این حالت درآمدیم که «الْحَقُّ مُرٌّ» شدیم، حق برایمان تلخ شد، قطعاً باید بدانیم که ما بیمار و مریضیم و سخت هم بیمار و مریض هستیم.
📚آشنایی با قرآن ، ج۵ ، ص۶۱