#اینک_شوکران #قسمت_11 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت یـازدهــم ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﻨﻮچهر ﻧﮕﺎه کرد. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﻫﺎي او ﭼﻪ رﻧﮕﯽ اﻧﺪ، ﻗﻬﻮه اي، ﻣﯿﺸﯽ ﯾﺎ ﺳﺒﺰ؟ اﻧﮕﺎر رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. دﺳﺖ ﻫﺎي او را در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را داﻧﻪ داﻧﻪ ﻟﻤﺲ ﮐﺮد. ﺧﻨﺪه ي ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد. دو ﺗﺎ ﺷﺴﺖ ﻫﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻢ اﻧﺪازه ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺳﺮﮐﺎر ﭘﺘﮏ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻣﻨﻮچهر ﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻪ دوﺗﺎ ﺷﺴﺖ دارﻧﺪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺷﺴﺖ دارم ﯾﮏ ﻫﻔﺘﺎد." ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ي اﯾﻨﻬﺎ را در ذﻫﻨﺶ ﻧﮕﻪ دارد. ﻻزﻣﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮔﻔﺖ: "ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ي دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا از ﺗﻮ ﺟﺪا ﮐﻨﺪ.ﯾﮏ ﻋﺸﻖ دﯾﮕﺮ، ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا،ﻧﻪ ﻫﯿ ﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ." ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻐﻀﺶ را ﻗﻮرت داد، دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:"ﻗﻮل ﺑﺪه زﯾﺎد ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ." اﻣﺎ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ از ﻧﻮﺷﺘﻦ زﯾﺎد ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ.آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:"ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ ﺧﻂ." ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ دﺳﺖ ﻓﺮﺷﺖ را ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد ﻓﺸﺎر داد. ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ،ﺗﺎ آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ. زﯾﺎد ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ،اﻣﺎ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ اش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﯾﺎ ﺻﺪاش را از ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم، ﺗﺎزه ﺑﯿﺸﺘﺮ دل ﺗﻨﮕﺶ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را رﺳﻮل ﯾﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﻣﯽ آوردﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ و وﺳﺎﯾﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ. رﺳﻮل ﺗﮑﻨﺴﯿﻦ ﺷﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎرش هر ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر می آﻣﺪ ﺗﻬﺮان. دوﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺮدﯾﻤﺸﺎن ﭘﺎدﮔﺎن. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ هر دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻨﺎر ﯾﮑﯿﻤﺎن ﺑﻮد. ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد. دﺳﺘﺶ را ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﮔﺮدن ﭘﺪرم، ﻣﺎدرش را ﻣﯽ ﺑﻮ ﯿﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﮏ ﺗﮑﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ. ﻇﻬﺮ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ي اﯾﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻃﺮف ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﻃﺮف. اوﻟﯿﻦ وآﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﺪرﻗﻪ ي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ. ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮدم را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﺮﯾﻢ زار ﻣﯿﺰد. ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣ ﯽ ﮐﺮدم ﺑﯽ ﺻﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ. ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ ﺗﻮ ي ﺧﻮدم. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺧﺎﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺳﻮزن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﮔﺰﮔﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ دﯾﮕﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. دﯾﮕﺮ رﻓﺖ. از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﺑﻮد.ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﯽ رﻓﺘ ﯿﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮاده،ﻣﺠﺮوح ﻫﺎ را ﻣﯽ آوردﻧﺪ آﻧﺠﺎ.ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺠﺮوﺣﯽ را آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻬﻠﻮش ﺗﺮﮐﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد و اﺳﺘﺨﻮان دﺳﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮش.ﺑﻪ دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:"ﻣﻦ اﻻن اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ.ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را ﻣ ﯽ ﺑﯿﻨﺪ؟" ادامه دارد... @zendegiasheghane_ma