#اینک_شوکران #قسمت_34 ✍ مــریـم بـرادران 🌹قسـمـت ســے و چـهـارم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽ آﻣﺪﯾﻢ ،روزﻫﺎي ﺧﻮش زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ از روﺣﯿﻪ ام ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. نمی ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻨﺪهﻫﺎم را ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺎ ﺟﻤﺸﯿﺪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ دم آﺳﺎﻧﺴﻮر. ﮔﻔﺖ: "ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم راه ﺑﺮوم. ﺟﻤﺸﯿﺪ رﻓﺖ ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ، رﺳﻮل ﺳﻤﺖ راﺳﺘﺶ، ﺑﺮادر دﯾﮕﺮش،ﺑﻬﺮوز، ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ و ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻧﮕﻬﺶ دارﯾﻢ. ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دﻧﺒﺎﻟﻤﺎن. دم ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮐﺸﺘﻨﺪ. ﻣﺎدرش ﺷﺮﺑﺖ ﻣﯽ داد. ﻋﻠﯽ و ﻫُﺪي ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. از دم در ﺗﺎ ﭘﺎي ﺗﺨﺖ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﮔﻞ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﮔﻠﺪان ﭘﺮ از ﮔﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻي ﺗﺨﺘﺶ. ﺟﻮاب آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﻪ آﻣﺪ، دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﺷﻮد." ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺴﺨﻪي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﺮم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ داروﻫﺎ ﮔﯿﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﭼﯽ؟ دﻧﺒﺎل ﺑﻌﻀﯽ داروﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮي ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮو ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ.ﺻﻒﻫﺎي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪي ﻫﻼل اﺣﻤﺮ و ﺳﯿﺰده آﺑﺎن و داروﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎش را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﮐﺎرت ﺟﺎﻧﺒﺎزي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ را از ﺑﻨﯿﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ. ﺑﺮاي ﺧﺮج دوا و دﮐﺘﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن را ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ و اﺟﺎره ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻪ روز ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. داروﻫﺎ را ﮐﻪ ﻣﯽ زدﻧﺪ ﮔُﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "اﻧﮕﺎر ﻣﻦ را ﮐﺮده اﻧﺪ ﺗﻮي ﮐﻮره بدنم داغ ﻣﯽ ﺷﻮد." ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺖ. ده روز دﻫﺎن و ﺣﻠﻘﺶ زﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. آب دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﻮرت ﻣﯽ داد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮﻫﺎش رﯾﺨﺖ. { ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎش را روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺗﯿﻎ زد. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺮده ﺑﻮدش ﺣﻤﺎم، ﻣﻮﻫﺎش ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﻣﻮﻫﺎي رﯾﺰي ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺳﺮش ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ و اذﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ: "ﺑﺎ ﺗ ﯿﻎ ﺑﺰﻧﺪﺷﺎن. ﺣﺘﯽ رﯾﺶ ﻫﺎش را ﮐﻪ ﺗﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ رﯾﺰ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد. ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف زدن ﺳﺨﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ و ﺗﻠﺦ ﺗﺮ. آﯾﯿﻨﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮي ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ اﯾﺴﺘﺎد.«ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺷﺪه اي. ﻋﯿﻦ یولﺑﺮاﯾﻨﺮ. ﺧﻮدت را ﺑﺒﯿﻦ.» ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﭼﺎﻧﻪ اش دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪ. ادامه دارد... @zendegiasheghane_ma ❤️