بسم الله الرحمن الرحیم انسان وقتی چیزی را می‌شنود، از آن شنیده‌ها جمله می‌سازد. اینکه آن جمله چیست، جهت حرکت و عمل انسان را مشخص می‌کند. فرض کنید بزرگتری از فامیل به شما غر می‌زند که چرا کم به دیدنم می‌آیی، اگر شما بشنوید که ای بابا دوباره از من طلبکار است و همه‌اش من باید پاسخگو باشم در بهترین حالت با کراهت به او سر می‌زنید. اما اگر بشنوید به تو نیازمند هستم، به گونه دیگری رفتار می‌کنید، کاملا متفاوت، خودتان را کسی می‌بینید که می‌تواند نیاز دیگری را پاسخ دهد، آن هم، آن دیگری که روزگاری برای شما بسیار زحمت کشیده است. حالا فرض کنید هنگامی که تصمیم به کمک کردن مهربانانه گرفتید، صدایی در گوش بوزد، و به شما بگوید: پس خودت چی، کارهای خودت از رفع نیاز او مهمتر است و ...، اینجا همانجاست که تردید مثل خوره به جان آدمی می‌افتد، و چه کنم، چه کنم شروع می‌شود، امان از شک و تردید، امان از وسوسه که اینگونه جلوی کار خیر را می‌تواند بگیرد یا به تاخیر بیاندازد. سوره مبارکه ناس از چنین وسوسه‌ای شر آور با ما صحبت می‌کند، که در خیلی از موارد دچار آن می‌شویم. راهکار سوره: به میزانی که من به پناهگاه امنی بتوانم رجوع کنم، یقین در من حاصل شده و تردیدی درم اثر نمی‌گذارد. در مثال ما اگر بدانیم که حکم خداوند در مورد رفتار با بزرگترها چیست، صدها وسوسه هم بیاید، ما را از تصمیم خود دور نمی‌کند. پس خداوند مالک که حکم هر چیزی نزد اوست پناهگاه من خواهد شد. به همین ترتیب خداوند با شأن ربوبیت و تدبیر کنندگی‌اش و خداوند با اسم اله که تعلق و عبودیت مرا به خود وابسته می‌کند، در برابر تنوعی از وسوسه‌ها پناهگاه هست که لازم است به او پناه ببریم. 💠 تمرین: به شنیده‌های خود توجه کنیم. آنهایی که جنس وسوسه دارند را بشماریم و ببینیم اگر چه تعریف و باوری در ما باشد از آن وسوسه در امان خواهیم بود؟ خدا را چگونه باید ببینیم که پناهگاه ما باشد؟ #توان‌شنیدن #سوره‌مبارکه‌ناس https://eitaa.com/zendegibaemam