توجه داشته باشید... همیشه و در پس چنین حادثه‌هایی، حراف‌های پشت کیبورد و به دور از آتش معرکه، می‌نویسند که "آبروی جبهه مقاومت رفت". غرغروهای پشت میز نشین و قلیان‌کش و آیفون‌پرست و توییترباز و عاشق کافه و رستوران‌های سلف‌سرویس را چه به آبروی جبهه مقاومت؟! حکایت این جماعت، حکایت همان‌هایی که در آشوب‌های خیابانی ۸۸ و فتنه ززآ، بسیجیان کف میدان را نقد می‌کردند. کدام آبرو؟! آبرو زمانی می‌رود که تفنگ‌ها زمین گذاشته شود و دست‌ها به نشانه‌ی تسلیم بالا رود. آبرو برای مسلمانان در تاریخ معاصر، از فریادهای نواب صفوی و مدرس شروع شد؛ آبروی اصلی را خمینی به ما داد. آبرو یعنی در لبنانی که پیش از انقلاب، شیعیانش در اقلیت بودند، امروز حزب‌الله قدرتنمایی می‌کند. آبرو یعنی در عراقی که حرم مولا علی را با گلوله‌ی تانک می‌زدند، امروز شیعیانش با موشک، آمریکایی‌ها را به درک می‌فرستند. آبرو یعنی در یمنی که عبدالله صالح‌اش از صدام در جنگ با ایران پشتیبانی می‌کرد، امروز پهپاد بلند می‌شود و در تل‌آویو و در نزدیکی سفارت آمریکا منفجر می‌شود. آبرو یعنی ایران بزرگ که روزگاری متحد استراتژیک آمریکا بود، اسرائیل را پهپادباران و موشک‌باران می‌کند و اسرائیل از پاسخ نظامی، فرار می‌کند. استوری‌بازان به جای نگرانی برای "آبروی جبهه مقاومت"، نگران جهان‌بینی ماتریالیستی خودشان باشند. #اسماعیل_هنیه شبکه‌ی نظارت مردم بر دولت http://eitaa.com/nezarate_mardom