بی ارزش ترین نوعِ افتخار، افتخار به داشتن ویژگی هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد ،مثلِ :چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگی و خیلی چیزهای دیگر..‌. از چیزهایی که خودتان به دست آورده اید، حرف بزنید مثل: انسانیت، شعور، مهربانی، گذشت، صداقت و ... آدمی را آدمیت لازم است، عود را گر بو نباشد ، هیزم است... @zendegipaakk 🌺

پیری به نظرم چیزی نیست جز بی‌آیندگی، و اگر انسان دچار پیری زودرس می‌شود، برای این است که فردایی نمی‌بیند! #محمود_دولت‌آبادی @zendegipaakk 🌺

به ادب با همه سرکن که دل شاه و گدا، در ترازوی مکافات، برابر باشد! #شبتون آرام و ماهتابی @zendegipaakk 🥱

آرامش” سهم کسانی است، که “بی منت”می بخشند… “بی کینه”می‌خندند… ودر نهایت با “سخاوت” محبتشان را به دیگران میبخشند . صبحتون بخیر @zendegipaakk 🌺

اگر کاسه‌ی خود را بیش از اندازه پر کنید؛ لبریز می‌شود. چاقوی خود را بیش از حد تیز کنید؛ کند می‌شود. در پیِ پول و راحتی باشید، دلتان هرگز آرام نمی‌گیرد. دنبال تایید دیگران باشید؛ برده آنها خواهید بود. کار خود را انجام دهید، سپس رها کنید. این تنها راه آرامش یافتن است ... لائوتسه⚘ @zendegipaakk 🌺

از بهلول پرسیدند در قبرستان چه می کني؟ گفت: با جمعی نشسته ام که آزار نمي رسانند، حسادت نمی کنند، تهمت نمی زنند، خیانت نمی کنند، قضاوت نمی کنند، بالاتر از همه ، اگر از پیششان بروم، پشت سرم بدگویي نمي كنند... @zendegipaakk 🌺

❗ناامیدان این داستان راازدست ندهید بانوی مومنی در یکی از خاطرات خود می گوید: با جوانی بسیار متدیّن ازدواج کردم. با پدر و مادر همسرم زندگی می‎کردیم. همسرم نسبت به پدر و مادرش بسیار مهربان و خوش اخلاق بود. خداوند پس از یک سال دختری به ما عطا کرد که اسم او را اسماء نهادیم. مسؤولیت همسرم به غرب عربستان انتقال یافت و یک هفته در اداره کار می‎کرد و یک هفته استراحت. در حالی که دخترم پا در چهار سالگی نهاده بود همسرم هنگام بازگشت به خانه در ریاض در یک سانحه رانندگی به کُما رفت و پس از مدتی پزشکان مغز و اعصاب ، ابراز کردند که 95% از مغزش از کار افتاده است. برخی از نزدیکان پس از 5 سال از گذشت این حادثه ی ِسخت به من پیشنهاد کردند که می‎توانید از شوهرت جدا شوی، اما این پیشنهاد را نپذیرفتم و مرتب به شوهرم در بیمارستان سر می‎زدم و جویای احوال او می‎شدم. به تربیت و پرورش دخترم بسیار اهتمام می‎ورزیدم، بنابراین او را در دارالتّحفّظ ثبت نام کردم و در سن 10 سالگی، تمام قرآن را حفظ کرد. دخترم 19 سالش شده بود و 15 سال پس از سانحه ای که برای شوهرم پیش آمده بود، زمانی که به اتفاق به ملاقات پدرش رفتیم، اصرار می‎ورزید که شب نزد پدرش بماند و پس از اصرار زیاد او و مخالفت من، سرانجام به پیشنهاد او تن دادم. دخترم برای من نقل کرد که در کنار پدرم سوره‎ی بقره را از حفظ خواندم، سپس خواب من را فراگرفت و خود را در خواب بسیار خوشحال و مَسرور دیدم. سپس برخاستم و تا توانستم نماز شب خواندم و پس از مدتی به خواب فرو رفتم. کسی در خواب به من می‎گفت: «چطور می‎خوابی در حالی که خدا بیدار است؟ برخیز! اکنون وقت قبول شدن دعاست، پس دعاکن، خداوند دعاهایت را می‎پذیرد.» با عجله رفتم وضو گرفتم، با چشمانی پر از اشک به صورت پدرم می‎نگریستم و اینچنین با خدا به راز و نیاز پرداختم: «یا حَیّ یا قیّوم، یا جبّار، یا عَظیم، یا رَحمان یا رَحیم... این ، پدر من و بنده‎ای از بندگان توست که چنین گرفتار شده است و ما نیز در مقابل این مصیبت، آرام گرفته و به قضا و قدر تو راضی شده‎ایم. خداوندا! پدرم اکنون در سایه‎ی رحمت و خواست توست. خداوندا! همانگونه که ایّوب را شفا دادی، همانگونه که موسی را به آغوش مادرش برگرداندی، همانگونه که یونس را در شکم نهنگ و ابراهیم را در کوره‎ی آتش ، نجات دادی؛ پدرم را نیز شفا ده. خداوندا! پزشکان ابراز داشته‎اند که هیچ امیدی به بازگشت او وجود ندارد، اما امیدواریم که تو ، او را به میان ما باز گردانی.» قبل از اینکه سپیده‎ی صبح بدمد، خواب بر چشمانم چیره شد و باز در خواب فرو رفتم، همینکه چشمانم گرم شدند، شنیدم که صدای ضعیفی من را صدا می‎زد و می‎گفت: تو کی هستی؟ اینجا چکار می‎کنی؟ این صدا من را بیدار کرد و به طرف راست و چپ نگاه کردم. آنچه که من را در بهت و حیرت فرو برد این بود که صدای پدرم بود! با عجله و شور و شوق و گریه و زاری او را در آغوش گرفتم. او من را پس زد و گفت: دختر تو مَحرم من نیستی، مگر نمی‎دانی در آغوش گرفتن نامحرم حرام است؟ گفتم: من اسماء، دخترت هستم و با عجله و شکر و شور و شوق، پزشک و پرستاران را باخبر کردم. همه آمدند و چون پدرم را با هوش دیدند ، شگفت‎زده شدند و همه می‎گفتند: سبحان الله. این کار خداوند است که مُرده را زنده می‎گرداند. پدر اسماء پس از 15 سال کُما به هوش آمد، در باره‎ی آن رویداد تنها این را به یاد می‎آورد که قبل از سانحه ، خواستم توقّف کنم و نماز چاشتگاه را به جا آورم و نمی‎دانم نماز چاشتگاه را خواندم یا نه. بدینصورت همسرم پس از 15 سال کُما و از دست دادن 95% از مغزش به آغوش خانواده‎ی ما بازگشت و خداوند پسری به ما عطا کرد و زندگی به روال عادی خود بازگشت. 🍃 پس هرگز از رحم خدا ناامید نشوید، هرکاری نزد خدا آسان است❗ @zendegipaakk 🌺