‏تو رسیدی که یکی شاعری‌اش گل بکند چشمه‌ای خشک از این معجزه قُل‌قُل بکند فوران کردن من هیچ، دماوند هم آه... روبه‌روی تو بعید است تحمّل بکند باش در هیأت آیینه و بُگذار جهان روزی از دیدن تصویر خودش هُل بکند اخم‌هایت خفه‌ام می‌کند، ای‌کاش یکی گرهِ بین دو ابروی تو را شُل بکند آبشاری‌ست نماد منِ افتاده که عشق عظمت می‌دهدش هرچه تنزّل بکند خوبی اندازه‌ی انبوهِ بدی‌های زمان که زمین در خودش احساس تعادل بکند... #سلام #صبح_همگی_بخیر @zendeshad