#پارت24 #میم_ر فورا بمب را از پای من جدا کرد! همراه با کاشف سخت در حال خنثی کردن بمب بودند! من هم که از درد بازویم به نفس نفس زدن افتاده بودم در حال بستن زخمم با پارچه ای بودم تا مبادا از خونریزی زیاد جان به عزرائیل دهم. خیلی غیره منتظره محمد حسین که خیس عرق شده بود کنار کشید و فریاد زد: _این اخرین سیم و ببرم یا منفجر میشه یا خنثی میشه! ۳ دقیقه بیشتر وقت نداریم. نوید خانم حسینی و از اینجا دور کن خودتم برو! متعجب نگاهش کردم و گفتم: _چی؟ تروخدا مسخره بازی در نیارید یا باهم میریم یا همه اینجا میمونیم. کاشف هم با صدایی لرزان گفت: _داداش نخوا اینکارو کنم! تو برو بسپارش به من! _التماس میکنم برید وقت نداریماااا! نوید جون مادرت قسمت میدم برو! نوید خواست حرفی بزند که دوباره فریاد زد: _گفتم برییییید! ملتمسانه به من نگاه کرد و گفت: _به کی قسمتون بدم؟ کاشف با نگرانی پیشانی محمد حسین را بوسید و رو به من گفت: _بریم! تمام دنیا روی سرم خراب شد. اشک در چشمانم جمع شده بود و منتظر کوچکترین چیزی بود تا ببارد! در حال بلند شدم که بودم اخرین نگاه را به محمد حسین انداختم. نگاهی پر از نگرانی! پر از حسرت! پر از دلتنگی! کاش زمان بایستد! کاش معجزه ای شود.. کاش این همه کاش وجود نداشت... سوار بر ماشین سهراب از محمد حسین دور شدیم! نگاهی به کاشف که سعی در خوردن بغضش را داشت انداختم. حال او غیر قابل وصف بود. باورم نمیشد که دگر نمیتوانم بیینمش! اشک های بی صدایم جلوی دیدم را گرفته بودند. خاله مریم، عباس اقا، خانم جون، زینب و همه و همه از جلوی چشمم رو میشدند! خیلی غیرمنتظره کاشف پایش را روی ترمز نگه داشت. حتی نگاهش نکردم. با صدایی که سعی داشت نلرزد گفت: _نمیتونم! باید برگردیم! تا الان یا خنثی شده یا... نگاهم کرد و گفت: _میتونید تحمل کنید؟ _اا..اره اره! دور زد. دست هایم یخ زده بود. ضربان قلبم تند شده بود! نفسم در سینه حبس بود و پشم هایم دو دو میزد! منتظر چه بودم؟ معجزه؟ زیرلب ذکری را مدام تکرار میکردم! چشم هایم را بستم و آرام زیرلب گفتم: _ امام رضا خودت نجاتش بده! ماشین ایستاد! کاشف فورا پیاده شد. اما من... من توان راه رفتن نداشتم! سرم را روی داشبورد گذاشتم و چشم هایم را بستم. گذشت، سه دقیقه، پنج دقیقه نمیدانم! اما با صدایی که شنیدم دلم ارام گرفت! ادامه دارد....