💖#دلنوشته_اول #دردودل_خانمها خانم دکتر عزیزم ، اصلاً جرأت ندارم عیبهای شوهرم رو بهش بگم. امتحان کردم وقتی یکی دوتا از عیبهاش رو میگم، و ازش خواهش میکنم که اونا رو برطرف کنه، انگار کفر گفتم، شدیداً عصبانی می‌شه وشروع می کند به فریاد زدن..... فکر می‌کنم فقط دوست داره ازش تعریف کنم و هیچ کدوم از ضعفهاش رو نگم. خانم دکتر،هر وقت درباره مسائل زندگی نظر می‌دم، هنوز جمله‌م تموم نشده مخالفت می‌کنه. نمیدونم شاید چون من زنشم نظرمو رد میکند چون بارها دیدم که وقتی مادر شوهرم یکی از خواهرشوهرم همین نظر منو بدن، از اون به عنوان یه ایده خوب یاد میکنه! در مورد تربیت بچه ها که نگو بیشتر مسئولیتها به گردن منه، و هر اتفاقی هم که میفته میگه مقصر تویی. خیلی وقتا ازش میخوام با بچه بازی کنه، براش قصه بگه، ما رو پارک ببره، اما تو جواب می‌گه من خسته‌م، حوصله این کار رو ندارم ... "تو باید به بچه ها برسی مگر تو خونه چه کار داری هر کی تو زندگی اشتباهاتی داره، منم انسانم و گاهی اشتباه میکنم. خیلی دوست دارم همسرم با زبونی آروم و لطیف و با مهربونی اشتباهاتمو بهم بگه، چون عمدی نبوده ولی اکثراً با عصبانیت و تندی جملاتی مثل: تو هیچی حالیت نیست، چرا نمی‌فهمی، اندازه یه بچه درک نمیکنی و ... به من می‌گه....‌‌...... وقتی اینطوری با من حرف می زنه ، دلم نمی خواهد نزدیکش بشم سعی می کنم ازش فاصله بگیرم