#دلنوشته #سردار_فاطمی جمعه بود.مثل هر جمعه دیگری سرخوش از دو ساعت خواب اضافه تر نسبت به روزهای دیگر هفته پتو را کنار زدم.بر خلاف عادت همیشگی گوشیم را برداشتم و نمیدانم چرا باز هم برخلاف عادت همیشگی وارد کانال خبری شدم. هنوز درست و حسابی چشم هایم باز نشده بود. چشم ریز کردم. همه ی هوش و حواس نداشته ام را جمع کردم. مثل همه ی خبرهای عجیبی که می خواندم و بعد میرفتم پایین صفحه و می دیدم تکذیب شده تا آخر صفحه رفتم ولی نشد که نشد. نفسم حبس شد. گوشی از دستم افتاد شاید هم خودم پرتابش کردم. نشستم و دست هایم را روی سرم گذاشتم. دنیا روی سرم خراب شد. تصویر دست بریده شده با انگشتر عقیق خونی هزار بار جلوی چشمم آمد. بعد هم به جبر این دنیای بی رحم همه چیز را باور کردم. اینجا حاج قاسم سلیمانی که من می شناختم تمام شد. اما شما! جناب سردار دلها! تازه برای من شروع شدید. وقتی همه جا را گشتم تا هدف از آفرینش خودم را پیدا کنم. قرآن به رسم هدایت در گوشم زمزمه کرد: « ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» و بدون معطلی سعدی در گوشم خواند: «عبادت به جز خدمت خلق نیست» بعد از این زمزمه ها دلم یک الگو خواست. یک‌ الگوی واقعی.الگویی که آن را ندیده باشم به نظرم دست نایافتنی آمد. وقتی فقط می شنوی که آدم هایی بوده اند که جز خدمت به خلق دغدغه دیگری نداشتند ولی کسی را نمی یابی عملا ناامید می شوی. در اوج ناامیدی شما ای سردار دلها رخ می نمایی. یک تنه می شوی الگوی تمام عیار من! آن زمان که خیلی از اعمال راه و رسم سلوک و تقرب الهی را در تنافی و تضاد با زندگی اجتماعی می یابم و با خود می اندیشم که اصلا شاید « راه» چیز دیگری است. باز شما هستید که بار دیگر مرا و هر آن کس که طالب «راه» است؛زنده می کنید. شما برای‌ در «راه» ماندن و حرکت در آن،نه تنها خانواده خود را کنار نگذاشتید بلکه با رسیدگی منظم به خانواده شهدا و جانبازان به حرکت خود سرعتی حیرت آور دادید. هیچ کدام از عرصه هایی که نسبت به آن وظیفه داشتید را رها نکردید‌ در عین حال سخت مقید به شریعت بودید. دعا،نماز شب و جلسه موعظه همه سرجایش بود. شما برای من الگوی بارز جمع بین اضدادها هستید و چقدر خوب و ماهرانه همه را به وحدت رساندید. در عمل ثابت کردید می توان «اشداء علی الکفار»بود و همزمان «رحماء بینهم» را به اوج رسانید. همین و هزار حرف دیگر... محتاج دعایتان تا همیشه...